Foodbaby

om te koesteren.

Internet is een bron van informatie. Op bijna iedere vraag is er wel een antwoord. Voor ieder probleem is er een oplossing binnen handbereik. Gisteren weigerde de wasmachine van mijn ouders. Even googelen wees uit dat mijn moeder de wasmachine onbewust op het kinderslot had gezet. Het probleem was gemakkelijk te verhelpen. Vorige week gaf mijn droger een E60-storing aan. Probleem met het warmte-element. En vanmorgen zit ik luidruchtig spijs te verteren op de bank.Wat zou dat toch kunnen zijn?

Teveel of te weinig

Zoals altijd als het over voeding gaat is het niet zo duidelijk.  Je kunt te veel zuivelproducten eten, maar ook te weinig. Te veel of te weinig vezels. Te veel koolsoorten (mijn korte samenvatting van de uitgebreide uiteenzetting). En het is natuurlijk nooit goed om veel suikers of koolhydraten te eten. Dus die kunnen altijd de boosdoener zijn.

Om te koesteren

Hier schiet ik dus niet veel mee op. Het buikconcert houdt onverminderd aan. Maar in mijn zoektocht naar maag- en darmgerommel heb ik wel weer een fantastische nieuwe term geleerd: foodbaby. Ik neem 'm acuut op in mijn vocabulaire. Een foodbaby is niet meer of minder dan een opgeblazen gevoel. Maar het klinkt veel beter vind ik. En het geeft een volstrekt andere lichaamsbeleving. Een opgeblazen buik, een dikke pens? Dat is niet iets waar je blij mee bent. Maar een foodbaby? Die koester je. Heerlijk. 

Een ondankbare taak

Zo gaat het. 

Gisteren werd bij ons een nieuwe droger afgeleverd. Door Cool Blue. Met een glimlach dus. En wij ontvingen 'm ook met een glimlach. Onze oude droger heeft namelijk na zeven jaar te zijn afgebeuld de geest gegeven. Opgebruikt, afgeserveerd en versleten. Het verwarmingselement raakte steeds oververhit. En dat kunnen we natuurlijk niet hebben.

Gebruiksaanwijzing

Vanmorgen lees ik de gebruiksaanwijzing van de nieuwe droger voor ik 'm in gebruik neem. Zo lees ik dat ik voor gebruik eerst een vochtig doekje door de trommel moet halen. Dus dat doe ik. Niet dat het helpt, want het stinkt nu nog als de moord, maar ik heb de instructies tenminste gevolgd.

LOL

Het schijnt dat niet heel veel mensen de gebruiksaanwijzing lezen. Het schrijven van zo'n instructie lijkt me dan ook maar een ondankbare taak. Maar deze schrijver had er voor zichzelf een leuke dag van gemaakt. Een van de aanwijzingen voor gebruik is namelijk: Ga niet op de open deur zitten of staan. Zo kan ik er nog wel een paar bedenken: Sla niet op de droger met een voorhamer. Gooi het apparaat niet tegen de muur. Gooi geen nat servies in de droger. De mogelijkheden zijn eindeloos. En natuurlijk veel leuker dan een zin als: Dit apparaat is uitsluitend bestemd voor huishoudelijk gebruik.

Bladvalindicatie: lichte bladval

Hou de bladblazers nog even binnen.

E. en ik lopen het winkelcentrum in Hoogezand uit. Ik noem het nog steeds Gorecht, maar het heet al sinds mensenheugenis De Hooge Meeren. We hebben ons wekelijkse bieb-kaas-momentje. Geen voor de hand liggende combinatie misschien, maar voor ons werkt het. Voor het eerst is het echt donker tijdens onze vrijdagroutine. En het waait flink. Grote lichtbruine bladeren dwarrelen in het rond. Tegen de rand van het winkelcentrum hopen ze zich op. Ik loop erdoorheen. Het ritselt. Zo droog zijn ze.

Waarom zou ie dat doen?

"Het is eigenlijk helemaal niet koud", zeg ik tegen E. "Waarom zouden die bladeren dan nu al vallen?" Het is een retorische vraag. Ik weet waarom bladeren vallen in de winter. Anders zou een boom namelijk niet overleven. Ze kunnen uit koude of bevroren grond geen vocht meer opnemen. Ze zouden verdrogen omdat ze zoveel vocht door de bladeren verdampen. En als de herfststormen losbarsten maakt het blad de boom kwetsbaar. Het is dus een overlevingsstrategie.

Niet eenvoudig

Ik ben toch wel nieuwsgierig geworden bij welke temperatuur het blad valt. Want voor mijn gevoel is het nog helemaal niet koud geweest. Dus als we thuiskomen google ik het. Het is niet eenvoudig: niet alleen de temperatuur, maar ook de wind en de neerslag spelen een rol. Ik had het kunnen weten: een eenduidig antwoord is er dus niet.

Bladvalindicator

Waar ik wel op stuit en wat echt helemaal te gek is: de bladvalindicator. De bladvalindicator is de weersverwachting voor bladval. Vandaag kunnen we hier in het noorden lichte bladval verwachten. Woon je in het midden van het land? Dan heb je morgen een dag zonder bladval. In de verwachting is er nog geen zeer zware bladval in het vooruitzicht. Ik vind het geweldig  en ik maak er dan ook graag reclame voor. Nog even een tip voor de fanatieke bladblazers: wachten met blazen tot we een aantal dagen zeer zware bladval hebben gehad.

Zware gebruikers

Zware gebruikers - dat zijn we.

We zijn zware gebruikers. Iedere week breken we records in de plaatselijke kaashandel. Ons spaarpuntentegoed rijst de pan uit. Zelfs de kaasboeren verbazen zich over onze kaasconsumptie. Om al die kaas weg te werken hebben we goed materiaal nodig. Dus hebben we eersteklas schaven aangeschaft. Inderdaad schaven, want we zijn niet van die mensen die op elkaar gaan zitten wachten als er geschaafd wordt. Er wordt hier simultaan geschaafd. Als de een bezig is met de pikant belegen, kan de ander met een gerust hart losgaan op de komijnekaas of de Kees kaas*.

Ontzorgen

Een aantal weken geleden merkten we het voor het eerst: een van de eersteklas schaven heeft een wiebelend handvat. E. kaart het bij onze eerstvolgende sessie aan bij de kaasboer. De kaasboer is verontwaardigd: "Dat mag eigenlijk niet gebeuren bij zo'n eersteklas product.Die moet toch zeker vijftien tot twintig jaar meegaan. Neem 'm volgende week maar mee, dan krijg je een nieuwe van mij mee. Ik regel het wel met de fabrikant." Wij zijn dol op onze kaasboer. Dat lijkt me duidelijk. Niet alleen levert hij eersteklas kaas, maar hij ontzorgt ons ook nog eens. Voor ons geen stress over een kapotte kaasschaaf.

"Goeie service", zeg ik later tegen E. "Gebruiken wij die schaven nou zo zwaar?" E. denkt het wel. "Misschien moeten we dan ook maar niet vertellen dat ik ooit een autodeur uit de auto heb getrokken?"

*Aanrader!

Focus aan/uit

voor optimale focus

Ik luister vaak naar de radio als ik in de auto rij. Dat doe ik vooral omdat ik dan onderweg lekker mee kan zingen. De reclame neem ik op de koop toe - of ik schakel even snel over naar de cd.

Focus aan 

Sinds kort weet ik dat ik heel goed bezig ben met dat zingen in de auto. De baas heeft ons namelijk onlangs college gegeven over een boek dat hij heeft gelezen. Het heet Focus aan/uit. Volgens de baas wil je prefrontale cortex graag 100% bezig zijn. Gebruik je maar 80%, dan heb je geen optimale focus. Als je daarbij echter een routinematige handeling verricht, dan gebruik je de 100% weer. Omdat de routinematige klus geen focus vraagt, is er dus sprake van optimale focus op de klus die dat wel vraagt. Om optimaal te presteren focus je serieel. Het spreekt voor zich dat de baas om die reden een sterke voorkeur heeft voor serieel focussen. Tot zover het college van de baas. Dankzij het zingen is tijdens het autorijden bij mij de focus dus aan.

..en uit

Tot de reclame voorbij komt. Dan is de focus weer uit. Of aan voor wat betreft de reclame natuurlijk. Deze hoor ik als ik bijna bij mijn werk ben. Ik rij door Zuidlaren, voorbij de fietsenwinkel. En misschien blijft de fietsenreclame daarom wel hangen. De zin die blijft haken is: Uw fiets wordt rijklaar afgeleverd. Bizar. Dat lijkt me vanzelfsprekend. Is dat niet de hele essentie van de fiets? Dat je erop kunt rijden. Daarom koop je 'm. En je verwacht niet minder dat dat ie rijklaar afgeleverd wordt. Als je uit eten gaat, verwacht je dat je eten hapklaar is, van het vliegtuig verwacht je dat het vliegklaar is. Als het dat niet is, dan is het namelijk onklaar. Het is maar goed dat ik vlak bij mijn eindbestemming ben, want de focus is compleet uit als het aankomt op het autorijden.

Als ik even later mijn auto parkeer, zet ik het weer van me af. Klaar voor de werkdag en voor een sessie van 9 uur serieel focussen.

Onder controle

ook onderweg

Hoe was het leven eigenlijk voor google maps? Ik kan het me bijna niet meer herinneren. Deze week reis ik voor mijn werk naar Bussum en Drachten. En daar arriveer ik. In Bussum zonder noemenswaardig oponthoud met collega W. als bijrijder. In Drachten arriveer ik iets te laat als gevolg van een file door een ongeluk. Maar ik arriveer zonder mensen klem te rijden en zonder een ommelandse reis te maken. Ik heb alles onder controle.

Verre van onder controle

Voor google maps was die controle vaak ver te zoeken. Ik herinner me nog uitstapjes met boezemvriendin waar we soms niet eens op de bestemming arriveerden - wel hadden we altijd veel lol. Of dat we eindeloos rondjes in het donker reden - ook toen hadden we veel lol. Maar voor zakelijke reisjes is het toch minder lollig. Nog niet eens zo lang geleden printte ik de route uit en die smeet ik dan op de bijrijdersstoel. Al multitaskend (etend, lezend, lippen stiftend en rijdend) deed ik dan een dappere poging om op de plaats van bestemming te komen. Eigenlijk lukte dat bijna nooit in één keer en moest ik minstens een persoon klem rijden om de weg te vragen.

Klein obstakel

Dus ik ben blij. Ik ben heel blij. Google maps is een zegen. Er is nog een klein obstakel: hoe moet ik bij vertrek in godsnaam weten wat noordoostelijke richting is? Gelukkig kan google maps herberekenen als de beste.

Ik rij voor team Harms

en dat bevalt me

Ik rij voor team Harms. De hele week al. Ik zal het even uitleggen. Mijn moeder werd vorige week aangereden door een onoplettende bestuurder. Mijn ouders rijden - net als wij - een Ford C-max. Omdat de Ford C-max voor haar een bekende auto is, rijdt zij deze week in die van ons. Dus rij ik in een ruilauto.

Nait baange

Harms is een autoschadebedrijf in Hoogezand. En nu hoor ik bij team Harms. Ik rij in een Kia Picanto met daarop reclame voor Harms. En dat staat voor iets. Dat staat voor: pas maar op, ze is niet bang voor een beetje schade. Of zoals ze hier in Oost Groningen zouden zeggen: Nait baange. En dat bevalt me.

Teamspeler

Dat ik voor team Harms rij, doet iets met me. Het haalt me uit de anonimiteit. Ik word gezien. Als je in een anonieme auto rijdt, dan ga je op in de massa. Onzichtbaar in je eigen heilige koe. Maar voor mij geldt dat nu even niet. Dus net even te hard rijden -of pittig rijden zoals ik het liever noem- is er niet bij. Ongeduldig drukken achter een voorligger - omdat ik net iets te laat ben vertrokken en toch niet te laat wil komen - ook niet. Ik rij namelijk voor team Harms en ik kan team Harms niet te kakken zetten.

Gistermorgen rij ik weer voor team Harms naar het werk. En dan treft het me als een donderslag. Dit is de oplossing voor hufterig gedrag in het verkeer! Laat iedereen voor een team rijden, dan ben je je een stuk bewuster van je rijgedrag.

Go team Harms!

Vandaag gaat de auto hoogstwaarschijnlijk weer terug. Dan zijn mijn dagen als rijder voor team Harms geteld. Een ander zal mijn plek innemen. Ik hoop ook iemand die recht doet aan het team. Go team Harms!

Herinneringen kies je niet

Donkere momenten

Vorig jaar woonde ik rond deze tijd een herdenking bij. We herdachten het lot van vier joodse psychiatrische patiënten. Zij werden in de Tweede Wereldoorlog vanuit Wagenborgen via Westerbork naar Sobibor getransporteerd en daar vergast. Omdat ze joods waren, omdat ze psychiatrisch patiënt waren. Dat is te erg voor woorden. Toch proberen we er ieder jaar weer woorden voor te vinden. Om het nooit meer te vergeten.

Broos, maar ook sterk

Omdat ik vorig jaar een rol speelde in het programma, schud ik de handen van de mensen die bij het programma betrokken zijn. Onder hen is een hoogbejaarde joodse man. Hij is een overlevende van de holocaust. Ieder jaar levert hij een bijdrage aan het programma. Met zijn exotische uiterlijk valt hij op onder het overwegend Oost-Groningse publiek. Hij draagt een randloos zwart met goudgalon bewerkt hoofddeksel. Zijn lange grijze baard wappert zachtjes in de wind. Hij oogt broos, maar ook sterk.

Beschadigd

In het middagprogramma spreekt hij. Zijn stem hees en gebroken, maar zelf is hij ongebroken. Beschadigd - dat wel. Zichtbaar en onzichtbaar, vertelt hij. Voor altijd. Hij vertelt dat hij herinnert - maar dat hij het zich liever niet zou herinneren. Herinneringen kies je nou eenmaal niet. Die heb je.

Voorwoordelijk

Ik weet nog dat ik zelf als meisje voor het eerst beelden zag uit de concentratiekampen. Ze zijn me voor altijd op het netvlies gebrand.  'Ik had het liever niet geweten', zei onze zoon toen hij nog maar een jongetje was. Op de  basisschool had hij een filmpje gezien over het lot van de joden. Hoe moet dat zijn als je daar onderdeel van uit hebt gemaakt? Als jij dat was - als die beelden jouw herinneringen zijn? Dat is 'voorwoordelijk' - daar zijn geen woorden voor. Hoe sterk is het dan als je daar toch woorden bij weet te vinden, jaar na jaar, tot meer dan 70 jaar na dato.

Hebt u mij gehoord?

Naderhand spreek ik hem nog even. Ik vertel hem dat ik erg onder de indruk was van zijn verhaal. 'Hebt u mij gehoord mevrouw?', vraagt hij. En hij herhaalt: 'Hebt u mij gehoord?'. 'Ik heb u gehoord', zeg ik. 'Ik vertelde dat ik beschadigd ben. Ook onzichtbaar - in mijn hoofd. Dat gaat nooit meer over.' Hij heeft er hulp voor gehad. Maar op den duur stopte dat. Het werd niet meer vergoed. Voor hem stopt het nooit meer. 'We hebben onze weg erin gevonden', zegt hij. 'We redden ons ermee', zegt zijn vrouw. Ze gaan. Hij groet: 'Tot volgend jaar in Jeruzalem'.

Huilen om Ed

Boomerang supports real love... mooi toch?

Ik voel me leeg. Ik rouw. Ik rouw om Ed. Ook al ken ik Ed niet echt. Maar ik weet waar Ed voor staat: voor de grote liefde in je leven. Ed is een hoofdpersoon in het boek dat ik net heb gelezen. Ed is de man van Zoe. Hij sterft te jong. Hij wordt op de fiets geschept door een vrachtauto na een ruzie met Zoe. Zoe is er kapot van. En ik ook.

Ik hou ook van Ed

Dan krijgt ze onverwacht de gelegenheid om belangrijke dagen in haar relatie met Ed te herbeleven. Dat is een cadeautje, Zoe had niet verwacht om Ed ooit nog weer te zien, voelen of ruiken. Het begint bij hun eerste kennismaking en zo springt het vervolgens verder in de tijd. Naarmate de tijd verglijdt krijgt Zoe hoop: wat nou als ik het anders doe? Kan ik dan voorkomen dat Ed verongelukt? Mijn hoop groeit met die van Zoe. Aan het eind van het boek kan ik Ed bijna ruiken.

Ed moet leven

Normaal gesproken ben ik niet van het magisch denken. Maar dat gaat blijkbaar niet op als het gaat om het verliezen van je grote liefde. Ik wil dat er hoop is. Ik wil dat Ed blijft leven. In ieder geval tot hij oud is en de dagen moe. Dat laatste stuk hoef ik dan niet mee te beleven. Het boek mag stoppen op het moment dat hij blijft leven. Dat is goed genoeg.

Niet goed genoeg

Maar zo gaat het niet. Het loopt niet goed af. Niet helemaal. Ed blijft niet leven. Ik baal. Het was een feelgood roman. Dus ik had gerekend op een goede afloop. Ze krijgt nog wel een kind. Dat wel. Dat is goed. Maar het is niet goed genoeg. 

Food porn en Bak-zen

...dat is het 

Op facebook komen bij mij regelmatig filmpjes voorbij waarin chocoladetaarten worden gemaakt. Of cheesecakes. Of wat voor taart dan ook. Meestal blijf ik gebiologeerd kijken naar de draaiende mixer en de pollepel waarmee ze de taart mooi glad strijken. Het is zeer rustgevend. Echt zeer rustgevend. Soms bekijk ik ze wel twee keer. Niet omdat ik ooit zo'n taart ga maken. Ik hou namelijk niet van bakken. En ook niet van koken. Maar het is heerlijk om naar te kijken. "Zit je food porn* te kijken?", zegt de oudste als ik met een glazige blik zie hoe het beslag gladder en gladder wordt. Ik reageer niet, het wordt net spannend: ze gaan het beslag zo uitgieten.

Ik krijg steeds meer filmpjes van opbollend beslag, gepureerd fruit en romige sponscakes te zien. Zo werkt het immers bij facebook: als je ergens langer naar kijkt, krijg je meer van hetzelfde. In dit geval is dat prima.



*volgens Wikipedia is food porn: foods of a high fat and calorie content or exotic dishes that arouse a desire to eat or the glorification of food as a substitute for sex - ik wil er verder niet veel over zeggen, maar ik ben niet van de glorification en ook niet van de substitute. Hoe ik het dan wel moet noemen... Bak-zen?

Mama's stem beter dan brandalarm

brandende liefde

De oudste appt me een artikel uit het tijdschrift Psychologie. De titel van het bericht is Mama's stem beter dan brandalarm. Het artikel verwijst naar een onderzoek dat nog moet verschijnen in The Journal of Pediatrics. De kans dat kinderen wakker worden van de stem van de moeder is namelijk drie keer groter dan van het brandalarm. Ze worden bovendien sneller wakker. Bij een pieptoon duurde het 2,6 minuten. De gealarmeerde stem van de moeder wekt kinderen gemiddeld binnen 2 seconden. Dus het is waarschijnlijk dat er in de toekomst brandmelders komen waarin de stem van de moeder kan worden geprogrammeerd.

Mazzel

Ze stuurt me dit artikel natuurlijk omdat ik nu bijna zeven jaar geleden wakker werd in een brandend huis. De rest van het gezin was nog in diepe rust. Het was toen ik wakker werd al mistig in onze slaapkamer. Op de overloop sloegen de vlammen uit. Ik heb E. en de kinderen wakker gemaakt. Ze werden wakker en het liep uiteindelijk allemaal goed af. Net op tijd. Volgens nacalculatie van de brandweer hadden we toen ik wakker werd nog drie minuten voordat we buiten westen zouden zijn geraakt. Zoveel zuurstof had het vuur al opgevreten."Met een brandalarm waren we dus de pijp uit gegaan. Echte mazzel" appt ze me. Ja. Echte mazzel.

Clean as you go of RAKO

Ook in 2019

We wonen tijdelijk weer met z'n allen in huis. Heel bijzonder. En dat zie je ook terug in huis: overvolle kapstokken, tassen links en rechts, uitpuilende wasmanden, uitpuilende kasten. De chaos loert steeds om de hoek. En ik hou van een opgeruimd huis...

Nestelaar

Dat is bijzonder, want eerlijk is eerlijk: ik zorg zelf voor veel rotzooi. Ik ben namelijk een nestelaar. Als ik ergens ga zitten, dan verzamel ik van alles rondom me: een boek, telefoon, afstandsbediening, lekker dekentje, papieren zakdoekjes, kussentjes, een flesje water, een vol of een leeg glas thee, een theepot, een klokhuis, lege bakjes en schaaltjes, een vest dat ik dan weer aan- en dan weer uittrek, stekkers en ga zo maar door.

Spoortrekker

Ook trek ik een spoor door het huis. Als ik thuiskom gaat de jas aan de kapstok (meestal - de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik ze soms ook wel eens over een stoel gooi of op de bank in E's kantoor). De sjaal hang ik ook vaak ergens over een stoelleuning. De sleutels belanden idealiter in het daarvoor bestemde petje, maar boven op de wasmachine, op het aanrecht, op de tafel of in mijn favoriete bankhoekje is ook heel goed mogelijk. Ook mijn tassen leiden hier in huis een zwervend bestaan. Kortom: een opgeruimd huis is al een flinke uitdaging als ik alleen thuis ben.

RAKO

Ik heb dus hulp nodig. En dan bedoel ik niet een hulp in de huishouding, want die hebben we al wel gehad. Nee, ik zoek nu naar handige systemen. Manieren waarop opruimen bijna vanzelf gaat. Pinterest is een goede bron voor dit soort informatie. Laatst las ik dat Clean as you go een nieuwe hype is. Veel stelt het niet voor. In het Gronings zou je gewoon zeggen: rommel achter kont oproemen (RAKO). Dan hoopt het zich ook niet op. Simpel. Heel simpel inderdaad. Zou te doen moeten zijn.