In de herkansing

Vorige week demonteerde ik mijn verftafeltje. Voordat het mijn verftafeltje werd, had het al een lange historie. Ik had 'm al toen ik nog thuis woonde. En toen was ie al niet nieuw. Door zijn handige formaat (76 bij 104 cm) werd de tafel toen ik uit huis ging gepromoveerd tot eettafel annex bureau. Zodra we meer ruimte kregen, kwam er een grotere tafel. Maar van het tafeltje kon ik geen afstand doen. Omdat ik er niet echt een bestemming voor had, belandde het in de schuur en werd het mijn verftafel.

Pas nu de oudste op kamers gaat*, keek ik vorige week weer met andere ogen naar de tafel. Ook voor haar zou het tafeltje misschien handig kunnen zijn. "Ik heb het altijd een leuke tafel gevonden", zegt mijn dochter. Dat is voor mij aanmoediging genoeg: het tafeltje gaat in de herkansing. Ik ruim alle verfblikken, kwasten, schuurpapier en andere verfspullen op en aanschouw de tafel ontdaan van alle troep. Dat valt niet mee. Ik realiseer me dat ik -als ik er iets van wil maken- rigoreus te werk moet gaan. Het tafelblad valt niet te redden: spint heeft de vier planken die samen het blad vormen te zeer aangetast. Het onderstel is wankel en haveloos, maar de vorm is nog steeds heel mooi. Met veel zorg tik ik de tafel voorzichtig uit elkaar. Het blijkt een perfect bouwpakketje. Alles past perfect in elkaar. Vorige week schuurde en verfde ik de verschillende onderdelen.

Vandaag zet ik mijn bouwpakketje weer in elkaar. Van zolder haal ik nog een oud tafelblad dat dienst kan doen als tafelblad. Dat zet ik er dan dit weekend weer op en dan is het klaar voor hergebruik. Zodra er een kamer is, kan ie erin.

Zoiets...

Sandokan

In de jaren 70 was ik er fan van, maar ik heb er natuurlijk jaren niet meer aan gedacht. Tot Step Vaessen er als zomergast over begon. Ik heb het bewuste fragment niet gezien, maar de naam Sandokan, riep bij mij direct beelden op. Voor iedere aflevering van Sandokan, de exotische avonturenserie, was ik aan de buis gekluisterd. In een enthousiaste bui nam ik vorige week op een druilerige namiddag een fatale beslissing: ik bestelde een DVD van Sandokan. De Free Record Shop wou er zo graag van af, dat ze 'm zonder verzendkosten wilden toesturen. Dat had mij aan het denken moeten zetten…

Dit weekend keken de oudste en ik naar de eerste DVD van de 3 uur durende compilatie. Het was aandoenlijk; ik kan er geen ander woord voor vinden. Het tempo in de avonturenserie is laag. De verhaallijn in de aflevering zou nu in drie kwartier worden samengevat. Dacht ik in de jaren 70 nog dat Sandokan een held was, nu komt hij toch echt een beetje sukkelig over. Hij rent als een blind paard op iedere hinderlaag in. Als er geschoten wordt, duikt hij niet, maar blijft hij gewoon doorrennen. Hij komt er niet op om even dekking te zoeken. Wonder boven wonder komt Sandokan er steeds met een schampschot vanaf. Verliefdheid blijft bij veelbetekenende blikken en de 'Ti amo' van Djamila kwam voor mij -toch erg gespitst op dit soort signalen- volledig uit de lucht vallen. Lichaamssappen zijn er al helemaal niet uitgewisseld – niet voor en niet na deze bekentenis.

Je belandt in een andere wereld en dan bedoel ik niet het exotische eiland waar de verhalen zich afspelen. Het is een ware tijdreis.

Met spoed gezocht: kamer in Enschede

Onze oudste gaat binnenkort uit huis. Ze gaat gezondheidswetenschappen studeren in Enschede. Dat weet ze al een poosje. Toen we kwamen kennismaken in Enschede, vertelden ze ons dat het heel gemakkelijk is om in Enschede een kamer te vinden. Dat heeft onze dochter misschien op het verkeerde been gezet. Het klonk als een eitje, dus dat zou wel gaan lukken. Hoe dan ook: ze heeft nog steeds geen kamer. Vandaag kreeg ze opnieuw twee afwijzingen binnen. Het zit dus niet mee. Ze knapt er niet van op. Uit huis gaan is sowieso al een grote stap en als je dan ook nog geen plek hebt om te gaan wonen…

Zij en ook wij kennen toevallig niemand die in Enschede woont, terwijl dat ontzettend zou helpen, lezen we bij de tips van Opmijnkamer.nl. De meeste mensen krijgen namelijk een kamer via een bekende – ook al is het een verre bekende, zoals de neef van de nicht van de dokter. Het enige spontane aanbod dat ze kreeg was van iemand die ze toevallig op straat tegenkwam toen ze tevergeefs had gehospiteerd in een leuk studentenhuis. De toevallige voorbijganger die duidelijk ook wel een slok lustte en in kennelijke staat was, heette Wolter. En Wolter had nog wel een kamertje over, daar mocht onze dochter best wonen. "Ik kan altijd nog bij Wolter gaan wonen", zegt ze dan, maar dat vinden wij dan toch niet zo'n goed idee.

Mochten er lezers zijn die een oom, tante, neef of nicht in Enschede hebben wonen die wel iemand kent die een kamer te huur heeft, mail me dan via deze site of reageer op dit artikel! De tijd begint te dringen!

See you tomorrow Wunderlist!

Mijn vakantie zit erop. Morgen begin ik weer met werken. En dat is goed, ik ben weer zover. Ik heb het nodig om aan het werk te zijn. Toch is het goed om zo af en toe ook niet aan het werk te zijn. Dat drukt me weer met de neus op een aantal feiten. Zo denk ik altijd dat ik niet kan uitslapen. Ook vertel ik altijd met droge ogen dat ik maar zes uur slaap nodig heb. En dat is ook zo. Het grootste deel van het jaar doe ik het er mee. En ieder jaar blijkt dan in de zomervakantie na een week of twee dat ik best uit kan slapen en dat ik goed gedij op meer dan zes uur slaap. Ook blijkt dan dat ik heel goed niks kan doen. En dat is fijn voor vier weken, maar daarna heb ik liever iets meer actie.

Morgen wordt het tempo weer opgeschroefd. Dan komen de lijstjes weer voor de dag. Die heb ik vier weken genegeerd. Loslaten lukt juist zo goed, omdat ik het voor mijn vakantie allemaal heb vastgelegd in mijn lijstje op Wunderlist. Ik hoef dus niet steeds te denken over wat ik vooral na de vakantie niet moet vergeten en waar ik mee moet beginnen. Dat doet Wunderlist voor mij. En dat is heerlijk. Vier weken lang heb ik de lijst niet geraadpleegd, maar Wunderlist heeft al twee keer tot mij 'gesproken'. Vorige week en vandaag ontving ik een mailtje met de boodschap: Your Wunderlist misses you! Ik had bijna teruggemaild See you tomorrow Wunderlist!

How do you know when you're getting old?

Ineens gaat het er overal over: oud zijn of oud worden. Het is alsof je op je vijftigste een magische grens tussen jong en oud overschrijdt. Grappig, daar had ik geen moment bij stilgestaan. Blijkbaar gaat er ergens een seintje dat je 50 wordt en dat zet dan van alles in gang. Vanmorgen kreeg ik bijvoorbeeld post van het tijdschrift Plus, met een aanbod voor een voordelig abonnement. Als vijftiger pas ik blijkbaar perfect in de doelgroep.

Gisteren praatte ik bijna een uur lang met een aardige vrouw die iets ouder is dan ik. En als vanzelf komt het gesprek er dan op. "Voel jij je oud?", zegt zij. Ik voel me niet oud. "Nee toch?", zegt ze. "Dan wordt je haar maar grijs en je wordt wat dikker. Nou en?" We zijn het hartgrondig met elkaar eens. De oudste is getuige van dit gesprek. Af en toe doet ze ook nog een duit in het zakje. Uiteraard praat ze niet mee over ouder worden. Dat is voor haar nog een ver-van-mijn-bed-show. Vandaag stuurt ze me een mailtje. Dat is – ook al wonen we nog in hetzelfde huis- een van haar favoriete manieren van communiceren. "Omdat jullie het gisteren hadden over oud voelen. Nou als je dit overkomt dan is dat het moment dat je je oud voelt: "How do you know when you're getting old? When you feel a sharp pain in your chest, you look down, and you're standin' on your titty."

Een half mens

Een week of twee geleden overleed onverwachts een vriend die mijn ouders hun hele leven al kennen. Ze hadden niet heel veel contact, maar wel een goed contact. Het was een onverwachte dood. Op de begrafenis was er geen ruimte om nog even met elkaar te praten. Dus belde mijn moeder later nog even. En dat was goed. Het gemis is natuurlijk groot. Afschuwelijk, afgrijselijk waren de woorden die zijn vrouw heel eerlijk gebruikte voor het verlies dat ze geleden had. Ze vertelde zich maar een half mens te voelen. En dat is denk ik nog optimistisch uitgedrukt, want ik denk dat je je feitelijk minder dan een half mens voelt: je andere helft is er niet meer en jijzelf bent ook gebutst en gekneusd. Het verhaal raakt me. Je weet het natuurlijk: in een harmonieuze relatie raak je zo op elkaar ingespeeld dat je op den duur yin en yang wordt. De ruwe randjes die er aanvankelijk zijn slijten, zodat je samen een perfecte cirkel vormt. Dat is heerlijk, beter kan niet. Maar het maakt je ook heel kwetsbaar, want zonder die ene helft voel je je incompleet.

Gisteravond las E. de NRC. "Hoe heette zij ook alweer, waar je ook nog wel eens geweest bent na je studie?" Ik weet onmiddellijk wie hij bedoelt. "Moet je eens kijken", zegt hij. Hij toont me een rouwadvertentie van haar man. Jong nog, misschien een jaar ouder dan wij. Met kinderen die misschien niet heel piepjong meer zijn, maar wel veel te jong om hun vader te verliezen. En zij, ook beslist nog veel te jong om zich nu al een half mens te moeten voelen.

Maar eigenlijk heeft het met leeftijd natuurlijk niet zoveel te maken. Het gemis, het gevoel niet compleet te zijn na het overlijden van je partner, is de wrede prijs van de liefde die iedere achterblijver uiteindelijk moet betalen.

The joy of cooking

Ik hou niet echt van koken, of eigenlijk: ik hou echt niet van koken. Toch moet het gebeuren. E. en ik wisselen het zo'n beetje af en zo hou ik het dan toch vol. Ik kijk echter wel graag naar kookprogramma's. De jongste kijkt graag naar de Australische versie van Masterchef en dan kijk ik graag mee. Aan de woorden die de koks kiezen merk je dat ze dol zijn op koken en eten. "A splash of olive oil", "the flavours are exploding in my mouth", "it's a beautiful dish".

En ik heb iets ontdekt: koken wordt leuker als je zo praat. Dus vanavond kook ik noedels met kip en cashewnoten. Ik begin en voorzie mijn eigen handelen van commentaar. "Adding a beautiful splash of olive oil", "cutting the chicken", "cooking the chicken – just until the beautiful flavours are coming out." "Adding the bacon for that crispy touch". Of het allemaal goed Engels is, weet ik niet, maar het klinkt en voelt goed. Aan de voorgesneden ingevroren groente maak ik niet veel woorden vuil. Dat zouden de Australische Masterchefs ook niet doen. Het scheutje ketjap asin wordt weer becommentarieerd: "a splash of brown sauce" – ik weet niet wat ketjap asin in het Engels is, maar ik laat natuurlijk geen gelegenheid onbenut om 'splash of' te zeggen. Dat is ronduit heerlijk. "Adding nuts for a nice bite" en dan is het alweer klaar, ik schat dat ik zo'n twintig minuten bezig ben geweest. Een van mijn favoriete gerechten, dat mag duidelijk zijn. Beautiful.

Een lekkere staycation

Het is altijd fijn om rondom de vakantie een tijdje thuis te zijn. Vooraf ben ik meestal druk, niet rustig te krijgen, tot we in de auto stappen en vertrekken. Dan weg en dat doet het dan meestal wel: de ontspanning sluipt er dan toch in. Het is de enige periode in het jaar dat het me echt lukt om helemaal niets te doen. Doorgaans ben ik graag bezig en als ik niet bezig ben, dan ben ik aan het plannen om bezig te gaan.

Dit jaar pakte het allemaal iets anders uit dan verwacht. We waren eerder thuis, omdat we letterlijk uit de tent spoelden. Dus in plaats van een week, zijn we nu twee weken thuis. Dat mag je toch bijna een staycation noemen. Dat schijnt zelfs helemaal in te zijn. En dat heeft toch ook wel iets: de vakantie lijkt hier thuis wel schier eindeloos. Dat is het voordeel van niets doen: dan lijken de dagen langer. En het weer werkt ook nog eens mooi mee: alle dagen grijs, dus ook dat lijkt op elkaar. Nog een paar dagen en de dagen zullen weer meer gevuld zijn met activiteit. Maar eerst nog een klein rukje staycation.

Huwelijksadvies

In het kader van het absolute vakantieniksen in combinatie met het belabberde weer, zag ik vanmiddag een klein stukje van het programma van Dr. Phil. En Dr. Phil zou Dr. Phil niet zijn, als hij niet zou zorgen voor een eye opener. Deze keer ging zijn programma over mensen die bang zijn om te gaan trouwen. Vaak wonen ze al jarenlang samen, maar die laatste stap durven ze niet te nemen. "Wat is het probleem?", zou je zeggen. Het probleem is dat hun partners wel graag willen trouwen. En wie kan dat probleem beter aanpakken dan dr. Phil met zijn modelhuwelijk? Dr. Phil vraagt door tot hij de weigerachtige Kelly heel bedreven in de hoek heeft gedreven. Het huwelijk gaat erom, zegt Phil, dat je elkaars leven iedere dag een beetje beter maakt. "Als dat zo is, dan doe ik het", zegt Kelly. Phil vraagt het aan zijn vrouw Robin, die altijd trouw in de zaal zit. "Doe ik dat?", vraagt hij aan haar. En Robin kan niet anders dan zeggen dat Phil iedere dag een beetje beter maakt en dat ze 's avonds in slaap valt in het warme besef dat Phil van haar houdt, dag na dag na dag na dag na dag. Is dat nou niet mooi?

Dat lijkt me ook een mooie doelstelling voor E. en mij. Of het voor iedere dag opgaat weet ik niet, maar we komen een eind in de richting. Voor de dagen dat dat niet opgaat, zijn er dan weer de dagen dat het stukken beter is omdat hij er is. En nu we dit weten, kunnen we er ook nog eens gericht aan gaan werken, te beginnen bij vandaag. Dus ook al heb ik helemaal geen zin in koken, ik doe het toch. En in plaats van me er met twintig minuten vanaf te maken, investeer ik een uur om het extra lekker te maken. Het resultaat is er dan ook naar: E. verzekert me dat ik met deze maaltijd zijn dag weer een beetje beter heb gemaakt. En op zijn beurt zet hij een puike pot koffie, waarmee hij ook mijn dag weer een beetje beter maakt. We zijn goed bezig in ons huwelijk!

Van zekere leeftijd

"Kijk, er is ook post voor jou", zegt de jongste. Een enkele envelop ligt in de vensterbank. Het is er eentje van De Zonnebloem, zie ik. Wat moet zo'n envelop van De Zonnebloem nu bij mij? Ik associeer dat onmiddellijk met bejaarden- en invalidenreizen. Het moet niet gekker worden. Op mijn facebookpagina word ik ook al voortdurend bestookt met advertenties over gladtrekkende cremes en schaamlipcorrecties (!). Ik heb zelf geen klachten, zou er werkelijk niet op gekomen zijn, maar als vijftiger pas ik blijkbaar in de doelgroep. En nu dan die Zonnebloem. Zo word je met je neus op de werkelijkheid gedrukt.

Als ik de envelop van de Zonnebloem open, is het geen uitnodiging om vrijwilliger te worden. Het is ook geen uitnodiging om mee te gaan; het is enkel een oproep om geld over te maken voor De Zonnebloem. Dat valt dan nog weer mee.

Babygeluk

Mijn jongste neef is vorige week vader geworden. Hij is een flink stuk jonger dan ik en ik herinner me nog goed dat mijn moeder hem eindeloos De zeehond met de rode neus voorlas. Zo lang lijkt dat nog helemaal niet geleden. Het blijft bijzonder om de foto's te zien waarop hij als stralende jonge vader poseert- vol van babygeluk.

Inmiddels staat mijn oudste op het punt om uit huis te gaan, maar ik herinner me natuurlijk nog als de dag van gister het moment van haar geboorte. Ze was een baby van formaat, zowel in lengte als in omvang. De schattige sokjes die mijn schoonmoeder voor haar breide, hebben haar -net als onze andere kinderen- nooit gepast. Ook de draagzak die ik in een romantische bui had aangeschaft bleef grotendeels ongebruikt. Voor de geboorte had ik daar allerlei fantasieën over. Ik zag mezelf al achteloos wandelen in het winkelcentrum, terwijl de bekenden die ik tegenkwam mijn mooie baby prezen.

Hoe anders was de realiteit. Toen mijn hechtingen zover waren geheeld dat ik met een draagzak kon lopen, was ze zo zwaar dat rondlopen meer leek op rondzeulen. Zwetend als een otter kwam ik uit het winkelcentrum met pijn tussen de schouders en in de onderrug. Nee, ik verkoos al snel de kinderwagen of -niet veel later- de buggy. Nog niet zo'n sportieve stoere buggy, maar een paraplubuggy -wel superpraktisch. En al rap -ze liep ver voor ze een jaar was- was ze er niet meer van gediend om in die buggy te zitten en liep ze zelf.

Voor mijn neef en zijn vrouw komen al dit soort ervaringen nog. Mooi hoor.

Had ik nu maar

"Had ik nu maar beter Duits geleerd." Die gedachte bekruipt me tijdens onze vakantie in Duitsland. Engels spreek ik niet foutloos, maar wel moeiteloos. Ik kan zeggen wat ik wil. Toen ik van de middelbare school kwam, sprak ik ook een aardig woordje Frans. De Franse lerares was mijn favoriet. Zij was streng maar rechtvaardig en ze sprak altijd Frans. Na zes jaar pik je dan altijd wel iets op en ik kon me in het Frans dan ook aardig redden. Inmiddels is mijn Frans een beetje sleets, maar de basiskennis is goed en met een beetje moeite poets ik dat zo weer op. Hoe anders is dat bij het Duits. Het uurtje Duits was voor mij altijd een uurtje uitblazen en keten. De leraar Duits die ik mijn hele schoolloopbaan heb gehad, maakte nooit oogcontact met de klas. Dat zou denk ik te pijnlijk zijn geweest. Niemand had namelijk aandacht voor hem; iedereen was met zijn eigen zaken bezig. Hij draaide zijn lessen inspiratieloos af en ondertussen hadden wij de tijd van ons leven. Hij legde ons geen strobreed in de weg. Voorin de klas ging je zeker niet zitten, want hij ademde werkelijk een niet te harden lijkenlucht uit. Nu ik het opschrijf, ruik ik het weer. Ik had genoeg taalgevoel om altijd een voldoende te scoren, maar ik heb niets blijvends opgestoken. Onze jongste krijgt nu tweetalig onderwijs in het Duits en zij is nu al verder dan ik en dan haar broer en zus. Alleen E. moet ze nog voor zich dulden. Die beheerst de Duitse taal goed.

Nadat ik van school kwam, hoorde ik dat mijn Duitse leraar heel goed was in het repareren van klokken. Het zou een zegen zijn geweest voor ons en voor hem als hij dat vak had gekozen.