De beslisser

"Ik ben voor 88% een beslisser", zeg ik tegen de oudste. Op haar verzoek heb ik een leerstijlentest gedaan. Dan kunnen we er daarna even over praten. Ook zij is een beslisser. Ik vraag het rapport op om even te zien hoe het is opgebouwd. Het is natuurlijk absoluut vertrouwelijk.

Ik herken mezelf erin

"Ik herken me er wel in", zeg ik. "Ik ben er tevreden over." Ik ben dol op een uitgesproken uitslag en die hoge score van 88% spreekt mij dus aan. Ze vindt het bizar dat ik zo tevreden over die 88% ben. Zij hikt heel erg tegen een van de kenmerken van een beslisser aan, namelijk is niet heel erg geïnteresseerd in mensen of in sociale en interpersoonlijke elementen. Daar herkent ze zichzelf niet in en daar herken ik haar ook niet in. Ze is juist erg geìnteresseerd en zeer attent. "Niet alles hoeft van toepassing te zijn", zeg ik. In het rapport lees ik dat ik in eerste instantie een beslisser ben, dan een denker, direct daarop een doener en een kleiner percentage dromer. "Maar jij heb veel fantasie en je bent ook heel creatief en cultureel geïnteresseerd", zegt ze. Dat hoort bij de dromer. Dat is dan mijn spetter dromerigheid denk ik.

Karakter en voorkeuren

Karaktereigenschappen hebben invloed op je leerstijl. Bij baby's kun je al een onderscheid zien in doeners en dromers/denkers, lees ik in mijn rapport. In de rest van je leven ontwikkelt je leerstijl zich. Verder lees ik: Vanaf middelbare leeftijd is er juist weer vaker sprake van een minder duidelijke voorkeur. De verklaring hiervoor is dat men dan vaak al meerdere leerstijlen geoefend/ontwikkeld heeft, zodat er moeilijker een bepaalde leervoorkeur te herkennen is. Dat geldt voor mij dus niet en dat is dan ook weer heel herkenbaar. Ik heb altijd duidelijke voorkeuren. Dat vlakt niet echt af met de jaren. Integendeel, zou ik bijna zeggen.

Waar ben jij hier de baas over?

Ooit trof ik een opleider bij een afscheid van een collega. Zij kenden elkaar uit het Twentse. "En waar ben jij hier de baas over?", was zijn eerste vraag. "Nergens over", zeg ik. "Dat geloof ik niet", zegt hij. "Natuurlijk ben je hier ergens de baas over." Nu weet ik: hij herkende de beslisser in mij.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.

 

De soundtrack bij de blog is:

Was jij dat?

Een jaar lang zwierven ze door het hoofdgebouw waar ik werk. Nomaden in een pand waar iedere ruimte al geclaimd was. Iedere dag zoeken naar een plekje. Maar dat is nu afgelopen. Ze hebben met z'n vieren een eigen kamer. Reden voor een bescheiden feestje. Of zoals het op de uitnodiging stond: een roomshower. En waarom ook niet. Ik vond het een fantastisch idee. Het zou mijn allereerste roomshower zijn geweest. Maar ik had een ander feestje. Mijn moeder werd op de dag van de party 88 jaar. Dus ik had een moekeshower. En dat ging natuurlijk voor. 

Feestelijk

Om het toch een beetje mee te vieren, koop ik een sfeerverhogend en luchtzuiverend plantje voor hun kamer. Want dit soort initiatieven moeten we meer hebben op het werk. Op de maandagmorgen loop ik langs hun kamer, maar de deur zit nog op slot. Ik zet de plant in een feestelijk tasje naast de deur. Omdat ik er rekening mee had gehouden dat ik ze niet zou tegenkomen, had ik er een kaartje bij gedaan. 

Puzzelen

Later in de week krijg ik een appje. 'Was die plant van jou Jannie?' Heb ik het kaartje wel goed vastgeplakt, vraag ik me af. Ze helpt me snel uit de droom. Het kaartje zat er nog aan. Alleen hadden ze er niet zoveel aan, want ze konden het niet lezen. Na een aantal dagen puzzelen kwamen ze tot de conclusie dat ik het misschien wel was. En ik was het. Ze vonden het leuk. De shower was een succes.  'Kom maar eens kijken hoe wij hier in het groen zitten', appt ze.  

Een enthousiaste nul

'Dat ik zo'n belabberd handschrift heb', zeg ik tegen mijn dochters. 'Dat wist je toch wel' zegt de oudste. 'Weet je niet meer dat we op een Franse camping eens 16 in plaats van 10 harde bolletjes kregen?' Ik wist het niet meer, maar ik kan me goed voorstellen dat een enthousiaste 0 veel op een 6 lijkt.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is:

Een nieuw verlengstuk van mijn lichaam

 "Is die oude bak van jou?" vraagt iemand op het werk me. Het is alweer een tijdje geleden. "Ja, die is van mij", beaam ik. Onze Ford C-max voelt voor mij nog niet aan als een oude bak. Ik vind het een prima auto. Een verlengstuk van mijn lichaam. Maar eerlijk is eerlijk: er staan al heel veel kilometers op de teller en ook de jaren gaan tellen. Voor de laatste APK-keuring hebben E. en ik het erover: misschien toch maar inruilen voor er teveel kosten aan komen. Hij komt begin dit jaar met vlag en wimpel door de APK-keuring. "Dan kunnen we nog wel een jaar doorrijden", zeg ik tegen E. "Ik heb wel gezegd dat ze maar even moeten uitkijken naar een andere", zegt hij. Zo doen we dat. We vragen de garagehouder om voor ons naar een auto uit te kijken. En twee weken geleden belt de garagehouder. Hij heeft een kandidaat. Een hybride Kia Niro. E. en ik gaan erheen en maken een proefritje. "Ik kan er wel aan wennen", zegt E. Ik kan er ook wel aan wennen en daarmee is de koop gesloten.

Afscheid

Vrijdagmorgen rijd ik mijn laatste rondje met onze Ford C-max. Ik ben toch een beetje vreemd te moede. Ik voel me een beetje gemankeerd. Dat krijg je als je auto een verlengstuk van je lichaam is. Als we de auto bij de garage parkeren, zegt E.: "Wil je nog ceremonieel afscheid nemen?" Maar nee, dat hoeft niet.  

Een kwestie van tijd

Inmiddels rijden we nu al een paar dagen rond in onze nieuwe Kia Niro. Het is een automaat, dus dat is even wennen, maar ik moet toegeven: het is een stap vooruit. Het is nog geen verlengstuk van mijn lichaam, maar dat is een kwestie van tijd.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is:

 

Duurzame persoonlijke hygiëne

Ik neem een diepe snuif. Kan dit bloesje nog een keer aan, of toch maar in de was? Het ruikt niet echt onaangenaam. Ik besluit 'm toch maar in de was te doen. Het is een tweestrijd tussen mijn drang naar een optimale persoonlijke hygiëne en mijn duurzaamheidsdrang. Laatst vroeg de oudste: "Hoe vaak draag jij je shirts?" "Meestal één dag", zeg ik. "Soms twee". Zij draagt ze maar een dag, ook gedreven door de drang naar optimale hygiëne. Ze ziet het ook wel anders. Vandaar dat ze zich de vraag stelt. "BH's moet je na vier keer dragen wassen", weet ik. Maar als ik aan het sporten ben geweest, gaat die vlieger niet meer op. Dan gaat ie direct in de was. En ook slips gaan natuurlijk direct in de was. 

Ontspannende snuif

Ik probeer bovenkleding niet meer automatisch na een dracht te wassen. Dus nu vind je me regelmatig snuivend aan kritieke plekken in het wasgoed. Ik trek de grens bij mijn eigen kleding. Als ik als eens aan E's kleding snuif, dan doe ik dat alleen als hij erin zit. Ik heb namelijk eens gelezen dat dat heel ontspannend is. En dat kan ik bevestigen (TIP!). 

Bewust wassen en drogen

Ik ben me de laatste jaren veel bewuster geworden van mijn CO2-footprint. Zodra het kan, droog ik weer op het rik. Dat deed ik altijd al omdat ik dat leuk vind, maar nu doe ik het bewust. De wasmachine draait niet meer met een halflege trommel. De sportwas gaat niet apart in de machine, maar met de rest van de donkere was. Ik ben er heel tevreden over.

Wasadviezen 

Het onderwerp laat de oudste duidelijk niet los. Later in de week stuurt ze me een Engels filmpje via instagram met de volgende wasadviezen: 

• Jeans - een keer per maand. 
• Synthetische stoffen - na drie/vier 'wears'. 
• Katoen - ook na drie/vier 'wears'. 
• Wol en kasjmier - minder dan 1x/maand. 

😲😲😲😲

Zo doen ze dat dus in Engeland. Ik hou het maar op snuiven. 

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is:

Zoek en vind

Ik ben aan het opruimen geweest. Zo nu en dan heb ik een aanval van opruimwoede. Dan is al het rondslingerende spul me een doorn in het oog. Hier thuis wordt het bestempeld als het boze oog. Dat is niet voor niks, want vaak is het gevolg dat ik alles kwijt ben. Vandaag is het mijn etui met speciale stiften. "Ik heb 'm nog gezien", zegt de jongste. E. beaamt het. Ook hij heeft de etui onlangs nog gezien. "Hij lag eerst in mijn bakje en toen op het kastje", zeg ik. En op dat kastje kon iedereen 'm zien. Dat is het punt nou net. Mijn boze oog viel erop en nu is de etui weg.

Logisch 

Na een zoektocht in alle laden en vakken op de begane grond en in mijn kantoor is er nog geen spoor van mijn etui. "Laat maar", zeg ik tegen de jongste, die druk meezoekt. "Hij komt vanzelf weer boven water". Zo gaat het meestal. Dan vind ik 'm op een plek die ik destijds heel logisch vond, maar dat nu helemaal niet meer is. Soms is dat na een paar dagen al het geval.* 

Inbraakproof

Ooit gingen we op vakantie. Ik wilde mijn bescheiden juwelencollectie inbraakproof opruimen. Dus verstopte ik ze. Ik weet het moment nog dat ik dacht: waar had ik ze ook alweer verstopt? Hoe lang ik ze kwijt ben geweest weet ik niet meer, maar best een tijdje. Tot de jongste en ik de badkamer gingen opruimen. Ik sorteerde, de jongste voerde af. Een zak luiers. "Die kunnen wel weg", zeg ik tegen de jongste. Ze loopt ermee naar buiten en komt even later terug met mijn sieraden. En toen wist ik het weer: ik had ze in de zak met luiers verstopt. Geen inbreker die zoiets verzint.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

*Inmiddels heeft de jongste de etui teruggevonden. In een lege bloempot die ik aan het graveren ben.

De soundtrack bij de blog is:

100%

Boezemvriendin en ik reden jarenlang samen naar het werk. We reden er rustig heen en vaak zaten we nadat we waren gearriveerd nog even na te praten in de auto. Ooit tikte iemand ongerust op de beslagen ramen. Er was niets aan de hand, maar wij waren gewoon nog niet uitgepraat. 

Hoe is dat nou voor jou?

De laatste jaren zaten we op het werk samen op een kamer. Tijdens en na corona zagen we elkaar niet dagelijks, maar we spraken elkaar wel bijna iedere dag omdat we veel samenwerkten. Maar inmiddels is boezemvriendin met pensioen. Dus dat was even wennen. Iedereen vraagt me ook: "Hoe is dat nou voor jou?". We redden ons. We appen veel en vandaag hebben we afgesproken. Twee weken geleden ging het niet door, want toen was boezemvriendin ziek. Maar vandaag voelen we ons 100%. 

Even bijpraten

Het is even geleden dat we elkaar live zagen. We blijken dan ook een hele dag nodig te hebben om bij te praten. We gaan ondertussen op tour. We doen een rondje kringlopen op voor mij bekende grond: Daam*. Ik ging er naar school en mijn schoonouders woonden er tot aan hun dood. Onderweg zien we dat er overal wordt gesloopt of gebouwd. Het is een beetje een De aarde beeft-ritje.  

Scoren

We doen drie kringlopen aan: ik ben op zoek naar een oefenstofje om de hockers opnieuw te bekleden. Ik vind een donkerblauwe keperstof voor €3,50. Genoeg om beide hockers te bekleden, denk ik. Ik zie ook nog een mooie dekenkist, maar die vind ik te duur. In een andere kringloop scoor ik twee kleine olielampjes** en een heel klein tegeltje met een prachtige tekening. Boezemvriendin ziet ook veel mooie spullen, maar ze houdt zich in. Ze gaat binnenkort verhuizen en is juist aan het ontspullen. Maar we spreken direct af dat we nog een keer teruggaan als ze is verhuisd. Dan hoeft zij zich ook niet meer in te houden.

Geld verdienen

Als ik thuiskom, bekijk ik mijn aankopen tevreden: "Ik heb weer heel veel geld verdiend vandaag.", zeg ik tegen E. Tevreden show ik mijn aankopen. "Het is toch geen geld". E. antwoordt met een oneliner die ik zelf ook graag gebruik: "Als je niks koopt heb je 100% korting." Maar die vlieger ging vandaag dus niet op.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

*Appingedam

** Ik had een lange tijd een zwak voor olielampjes. Nu ben ik in de ban van de puddingvormen, ook al eten we eigenlijk geen pudding. Ik stuur een foto van de olielampjes naar de oudste, mijn vaste kringloopmaatje: "Ik heb een terugval", app ik haar.

De soundtrack bij de blog is: 

Thuis in de trui

Thuis draag ik graag een zwarte trui -ooit een jurkje, door mijn zus aangeschaft en afgedankt. Ik voel me er in thuis. Hij wordt dan ook intensief gedragen. En dat is zo onderhand te zien. Er vallen hier en daar gaatjes in. En er zitten chloorspetters op van fanatieke bleekborstelsessies. De gaatjes dicht ik zo nu en dan met een jij-en-ik-steekje. Dan zie je er niks meer van. De spetters zijn oranje vlekjes geworden. Sommige zijn zo klein dat je ze bijna niet ziet, maar de grotere springen wel in het oog. Eerst had ik er alleen twee grotere onderaan de rand van de trui. Ik dacht dat met een watervaste stift wel even op te lossen. En inderdaad. De oranje vlekjes verdwijnen als sneeuw voor de zon als je ze met de watervaste stift aanstipt. Maar... zo watervast zijn die stiften blijkbaar niet, want na het wassen zijn de stipjes weer vrolijk oranje. Onze zoon trof ooit iemand die over een product dat zijn aanbevelingen niet waarmaakte, zei :  'ze liegen op het potje'. Ze liegen dus ook op de stift.

Een goede truc

Ik vertel het minder succesvolle aanstipverhaal aan de oudste. Zij is net als ik dol op hacks. Ze deelt mijn ervaring: watervaste stiften zijn niet altijd watervast. In ieder geval niet als je het graag wilt. "Wat dacht je? Ik kan de truc van mijn oma wel even uit de kast halen?", zegt ze. Mijn oma was ook dol op een watervaste stift. Vroeger, toen er nog wel eens een langere tijd ijs lag, hadden we in mijn geboortedorp een aantal keren een ijsfestijn. Iedereen droeg kleding uit lang vervlogen tijden. Mijn oma had nog een hele collectie. Mijn overgrootvader was kleermaker, zij was coupeuse en wist een mooi kledingstuk dus te waarderen. Wij konden dan ook te kust en te keur gaan. Er waren nog diverse mooie stukken beschikbaar.  

In een handomdraai

Het evenement was best bijzonder. Het leek alsof je honderd jaar terug in de tijd ging. Het trok dan ook veel aandacht en er werden mooie foto's gemaakt door goede fotografen. Mijn oma documenteerde dat allemaal zorgvuldig in mooi verzorgde plakboeken. Natuurlijk lukte het niet iedereen om zich van top tot teen periodeconform te kleden. Jammer, vond mijn oma. Maar met een watervaste zwarte stift loste ze dat in een handomdraai op. 

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.

De soundtrack bij de blog is: