'k Wil graag voldoen aan jouw verzoek...

Door de brand is er van alles verloren gegaan. Dat is iets waar je iedere dag wel even bij stilstaat. Het is geen drama, want het leven is mooi, maar het is wel spijtig. En sommige dingen zijn spijtiger dan andere dingen.

Je wordt op de meest onverwachte momenten met de dingen die je kwijt bent geconfronteerd. Zo had iemand laatst het versje dat haar opa in haar poëziealbum had geschreven op facebook geplaatst. Dat is dan zo'n moment dat ik denk: oh ja, die is er dus ook niet meer. En dan direct daarna: wat schreven mijn opa's en oma's eigenlijk in mijn poëziealbum? Weet ik dat nog?

Van mijn opa weet ik het nog uit mijn hoofd en dat zal ik ook nooit vergeten. Dat komt omdat die tekst diep in mijn genen zit ingebakken en naadloos aansluit bij de opvoeding die ik heb genoten. Het versje luidde:

Vraag niet wat een ander zegt
van je doen en laten.
Handel eerlijk en oprecht
en laat de rest maar praten.

Het versje van oma kan ik niet meer helemaal reproduceren. Het was geschreven met het besef dat ik dat vers ooit nog eens zou lezen als zij er niet meer zou zijn. Ik heb gezocht op het internet, maar de versie die oma schreef heb ik niet gevonden. Zoiets was het, maar ik denk dat er nog een aantal zinnen missen:   

k Wil graag voldoen aan je verzoek
om hier in je versjesboek
een vers voor jou te schrijven 
Al was het enkel hierom maar
dat jij dan na zoveel jaar
nog eens aan mij zult denken
Zou dat niet aardig zijn?

Drie banken en twee statafels

Zo af en toe bespreken we de inrichting van ons nieuwe huis. "We moeten maar een extra bank nemen", zeg ik tegen E. Nu alle kinderen thuis zijn, komen we zitplaatsen - of eigenlijk ligplaatsen- tekort. Iedereen wil namelijk op de bank liggen. Onze zoon is graag op pad, maar als hij thuis is, dan eist hij een bank op. Omdat hij ruim twee meter lang is, blijft er op die bank dan heel weinig ruimte over. En dat is ook precies de bedoeling: hij wil die bank voor zichzelf. De stoelen die we van mijn zus kregen, bezorgen hem namelijk een 'houten ari'. "Ja, we hebben drie banken en twee statafels nodig", zegt hij. Hij licht het even toe: een bank voor hem natuurlijk en eentje voor E. en eentje voor mij. En die twee statafels zijn natuurlijk voor zijn zussen. Dikke pret.

Kiezen: collegialiteit of smeerlapperij

Ik heb een mooi vak. Als je van de communicatie bent, kom je overal en hoor je van alles. Je spreekt met deskundigen van allerlei pluimage. Laatst sprak ik met iemand die schoonmaakcontroles uitvoert. In schoonmaken en allerlei tips en tricks op dat gebied ben ik toevallig erg geïnteresseerd. Dat noem je dan een win-win-situatie.

We hebben het over luchtverfrissers in het toilet. Vanuit schoonmaakoogpunt is dat namelijk niet wenselijk. Ik zeg nadrukkelijk: vanuit schoonmaakoogpunt, want vanuit ieder ander denkbaar oogpunt is het natuurlijk zeer wenselijk. De spuitbussen worden dan ook door het personeel zelf aangeschaft. Vanuit de organisatie worden geurappeltjes geplaatst. Maar die geurappeltjes zijn niet opgewassen tegen de indringende luchten die van tijd tot tijd in het toilet hangen. Vandaar die spuitbussen.

Waarom zijn die spuitbussen niet wenselijk? Ze laten een residu (wat een heerlijk woord voor iets smerigs!) achter op de tegels. Dat residu (als ik het nog eens kan gebruiken, doe ik het natuurlijk) wordt volstrekt willekeurig verspreid door de vernevelaar (nog zo'n fijn woord) en trekt vuil en stof aan. Ook in het ventilatiekanaal koekt dat residu (!!) aan, met als gevolg verstopping door stofophoping. En dat is dan weer ongezond. Omdat het ondoenlijk (lees onbetaalbaar) is om al die toiletten iedere keer van boven naar beneden te reinigen, moeten we eigenlijk iets verzinnen om het gebruik van spuitbussen te ontmoedigen. We zien ons dus geplaatst voor de keuze tussen collegialiteit en smeerlapperij: wel een spuitbus en een smerig toilet, of geen spuitbus en een stinkend toilet.

Thuis gebruiken we geen spuitbus, maar -zoals wij het noemen- een pufke (de Brise One Touch). Daar komt geen drijfgas bij kijken. Maar dat maakt niet uit, volgens collega. Het gaat om hetzelfde residu. Zo leer ik nog weer iets bij. Voor het werk zou ik om het gebruik van spuitbussen te ontmoedigen nog een poep-niet-op-het-werk-campagne kunnen voorstellen, maar ja, daar kom ik thuis niet mee weg.

Commando gaan

of niet

Eergisteren kochten we een nieuwe rok voor de oudste. En bij zo'n rok schaf je dan natuurlijk ook een paar panty's aan. Voor haar is een rok geen dagelijkse dracht en panty's al helemaal niet. Het aantrekken van de panty's was dan ook een fikse uitdaging die aan de rest van ons gezin niet ongemerkt is voorbijgegaan. Dat kan ik alleen maar onderschrijven: voor mij is het aantrekken van een panty ook altijd een worsteling, maar ik draag dat altijd in stilte. Dat krijg je als je benen hebt die net iets langer en net iets dikker dan gemiddeld zijn. Het is een fatale combinatie.

Maar goed, zo'n panty is voor haar dus geen alledaagse dracht. Tijdens het aantrekken was het haar niet opgevallen, maar als ze later op de dag van het toilet terugkomt zegt ze: "Er zit ook een kruisje in mijn panty." We zitten in het groter gezelschap van mijn familie, waar maar weinig zaken onbesproken blijven. De ontdekking van het kruisje is een prima gespreksonderwerp. Voor de meer geroutineerde pantydragers onder ons is de aanwezigheid van een kruisje in de panty helemaal geen verrassing. De opmerking die er op volgt is dat wel. "Dat is natuurlijk voor als je commando wilt gaan.", zegt ze. We kijken haar allemaal vragend aan, want deze militaire term is ons onbekend. "Dat is als je geen ondergoed draagt natuurlijk", zegt ze. Vervolgens ontspint zich een discussie over de functie van het kruisje in een panty, waarbij de oudste toch echt denkt dat het katoenen kruisje bedoeld is voor commando gaan, waarbij ik  de relatie tussen het kruisje en de anatomie van de vrouw nog even uit de doeken doe, mijn zus haar visie op het kruisje ventileert en mijn nicht pleit voor een legging. En dat allemaal tegelijk en door elkaar. Zo doen wij dat.

Vandaag gaan we weer 'op net', dus weer in de panty. Nog maar even kijken of we gewoon of  commando gaan. 

Wies mit mien kirrel xxx

Zaterdagnacht zat ik nog tot 2.00 uur gebiologeerd te kijken naar het glazen huis. De oudste deed namelijk mee aan een roei-estafette voor Serious Request. Dat gebeurde op de ergometer in de buurt van de Oude Markt. Zij moest om half een 's nachts roeien. Een half uur maar liefst. Dat klinkt mij niet als een uitzonderlijk lange tijd in de oren, maar E. roeit in de sportschool wel eens een stukje op zo'n apparaat en die is na 10 minuten 'hartstikke dood', als je hem mag geloven.

"Zal ik even een sms'je naar Serious Request sturen om haar succes te wensen?", vraag ik aan E. We kijken allebei naar de niet-aflatende stroom sms'jes onderin beeld. Als ik de daad bij het woord heb gevoegd kijken we strak naar het scherm. Om 2.00 uur, ze is dan allang uitgeroeid, is het sms'je  nog niet in beeld geweest. Wel zijn er al honderden sms'jes gepasseerd: Een bier graag! Het bier is op! Ik hou van je Carina xxx, gewoon een boodschap en nog veel meer van dit soort onnozele berichtjes. Het valt op dat er veel liefdesbetuigingen voorbij komen. Blijkbaar is de behoefte om dat met heel Nederland te delen voor sommigen onweerstaanbaar. "Moet jij ook niet even een berichtje voor mij sms'en?", vraagt E. Dat heb ik toch maar niet gedaan: dan zouden we immers uren moeten waken om een berichtje voorbij te zien komen waarvan de inhoud voor geen van ons een verrassing zou zijn. Maar om toch enigszins tegemoet te komen aan E's hang naar publiekelijke erkenning, bij deze: Wies mit mien kirrel*. xxx.

E. ondertekent zijn mailtjes naar mij bij voorkeur met Dien kirrel of De kirrel. Voor wie geen Gronings kent: man/kerel.

Een nieuwe look

De jongste wil in de voetsporen van haar vader treden. Ze wil grafisch ontwerper worden. "Ik zou wel een echte opdracht willen", verzucht ze. De tijd van gewoon een beetje aanknutselen heeft ze gehad, vindt ze. Graag gerichte opdrachten dus. En ze is vrij, dus ze heeft wel even tijd. "Nou, je zou een nieuwe header voor mijn blog kunnen maken", zeg ik. Dat is een opdracht die haar wel aanspreekt en ze gaat dan ook direct aan de slag.

Ze besluit een collage te maken van foto's die ze van me heeft gemaakt. Er moeten er nog een paar bijgeschoten worden. Voortvarend gaat ze aan de slag. "Ik zet er ook bij dat ik het gemaakt heb", zegt ze. Binnen een uur is het gepiept. Ik geef haar de vrije hand. "Ik ben er heel tevreden over", zegt ze. "En jij?" Ik ben ook heel tevreden.

Silent disco

Onze oudste woont tegenwoordig in Enschede. En daar gebeurt het op dit moment. Serious Request staat daar namelijk op de Oude Markt. De kroegen zijn er om de feestelijkheden te verhogen nu 24 uur per dag open, vertelt ze tijdens een skypesessie. Iemand die ze kende had gistermorgen om 8 uur een biertje gehaald. Gewoon omdat het kan. Ze vertelt erover als we gisteravond even skypen. Vandaag gaat ze naar een Silent Disco. Nou ben ik zelf van de tijd van de disco, maar het fenomeen silent disco is nieuw voor me. Ik begrijp het niet direct, want volgens mij is disco alles behalve silent. Disco is van het bewegen op de dreun. "Dan krijg je allemaal een koptelefoon met je eigen muziek op", zegt ze. Dat zal er toch wel even anders uitzien dan de disco die ik ken. Het hoogtepunt van de avond was dan wel dat iedereen op een rij stond te dansen, prehistorisch line dansen zeg maar.

Een favoriet van me (met een vleugje galgenhumor):

Een geval van huiselijk geweld

Je zou zeggen dat de tijd van de pukkels ver achter me ligt. Ik zou in de periode van de grote droogte en de genadeloze zwaartekracht moeten zitten. Maar goed, zelfs de laatste overtollige huidvetten weten zich bij mij nog op te hopen in een pukkel. Niet dat zo'n pukkel een schijn van kans heeft bij mij. Geen mededogen voor een pukkel. Ik ben niet van het type dat rustig gaat zitten wachten tot het geval is uitgedroogd. Grof geweld wordt er gebruikt!

Dus toen ik dit weekend een pukkel ontwaarde vlak onder mijn wenkbrauw, was hij gezien. Het was even gevoelig, maar onder druk gaf de pukkel de geest. Omdat de huid onder de wenkbrauw dun is, kwam ik toch wel enigszins getekend uit de strijd. Op zondag nam het de vorm aan van een schaafwondje. Als ik me maandagmorgen afdroog na mijn ochtenddouche, hangt er een velletje aan het schaafwondje. Ik kan natuurlijk niet met hangende vellen naar het werk gaan, dus met een ferme ruk trek ik het velletje eraf. Kleinzerig ben ik namelijk niet. Het levert een heftig bloedende plek op. In een voetbalwedstrijd zou ik onmiddellijk naar de kant zijn gehaald. Maar ik druk er een tissue op, alsof het een scheerwondje is, en zowaar: het bloeden stelpt, maar het oog is wel gezwollen. En dat neemt in de loop van de dag nog een beetje toe. Heldhaftige pogingen tot camouflage stranden kansloos. Dat blijkt wel als collega 's middags vraagt: "Wat is er met je oog?" Als ik het uitleg, zegt ze: "Ik dacht al: gevalletje van huiselijk geweld." Maar niet heus natuurlijk. We lachen er smakelijk om.

Hoera een meisje!

Even verderop in de straat is een baby geboren. Dat weet ik omdat er een enorme ooievaar in de tuin staat. Het is een meisje geworden. Dat weet ik dan weer, omdat er roze vlaggetjes hangen met daarop Hoera een meisje!. Toevallig 'ken' ik de kersverse moeder ook nog. Ze deed voor ze zwanger werd aan zumba, net als ik.

Het is een mooie tijd om een kind te krijgen. Dat weet ik uit eigen ervaring. In deze tijd werden namelijk ook onze oudste twee geboren. Onze zoon werd 3 december alweer 18 jaar geleden geboren en voor onze oudste is het vandaag 20 jaar geleden. Het moment dat je moeder wordt is een groots moment. Daarna ben je behalve vrouw ook voor altijd een moeder. Het is allesomvattend en onomkeerbaar.

Dat is iets waar je je amper op kunt voorbereiden, maar je doet wat. Zo ging ik naar zwangerschapsgym. Daar stapte je dan als het ware de wereld van het moederschap binnen. Ik had een zeker ontzag voor de vrouwen met ervaring. Op zwangerschapsgym probeerde de mevrouw die de lessen gaf ons zo goed mogelijk voor te bereiden. Natuurlijk op de bevalling zelf, maar ook op het moederschap. Ik maakte er ook kennis met een volstrekt nieuw vocabulaire. Zo sprak de zwangerschapsgymmevrouw altijd over het moederlichaam. Dat klonk niet alsof ze het over mijn lichaam had, maar toch: mijn lichaam heeft haar werk gedaan en het moederen is me vervolgens niet erg moeilijk gemaakt. Ik heb gemakkelijke kinderen.

Seks begint met lullen

"Dit ga jij echt geweldig vinden, mam." Het is het eerste wat ze zegt als ze deze week op een middag uit school komt. Praktisch zonder pauze vervolgt ze: "We zijn bezig met de voortplanting bij bio." Volgens mijn kinderen heb ik me te enthousiast en te grondig op de seksuele voorlichting gestort. "En heb je nog iets nieuws geleerd?", vraag ik. "Nee, wat denk je?", zegt ze. Meestal lichtte ik voor aan tafel. Voordeel: iedereen is erbij en je mag niet van tafel lopen. Ik heb nou eenmaal graag dat mijn kinderen goed voorgelicht zijn als de tijd daar is. Seks begint met lullen. De oudste gaf me ooit een kaart met die tekst erop. Alhoewel de boodschap anders was bedoeld, was het volgens haar ook perfect van toepassing op mijn voorlichtingssessies.

De anatomie van de geslachtsorganen kent dus niet veel geheimen voor mijn nageslacht. Blijkbaar heb ik niet veel onbesproken gelaten. Zelfs het woord perineum is ooit eens voorbij gekomen tijdens een van de sessies, zo schijnt. Ik zal hier niet verder op de betreffende details ingaan.

Ik denk altijd dat ik de details goed gedoseerd en op het juiste moment heb gebracht. En daarover verschillen we dan wel eens van mening. "Perineum?", zegt onze zoon, "dat wist ik al voor ik kon lopen". Voor een heel kort moment ben ik sprakeloos, maar ik herpak me snel: "Je kon al lopen toen je 9 maanden was", zeg ik tegen hem. "Nou, dat bedoel ik.", zegt hij.

Geweldig genoten

Wat is het openbaar vervoer toch heerlijk. Ik zeg dit zonder enige vorm van cynisme. Natuurlijk ben ik blij dat ik er niet dagelijks van afhankelijk ben, maar voor een keertje is het toch een groot feest. Vandaag moest ik voor het werk naar Winschoten. Ik kon niet over onze auto beschikken, dus ging ik met de trein. E. zette me af op het station en daar begon het feest. Ik stond nog maar net op het perron of er werd omgeroepen dat de trein vijf minuten vertraging had. En dat terwijl de treinreis van Groningen naar Hoogezand niet veel meer dan 10 minuten in beslag neemt.Gelukkig stond ik niet alleen op het perron, maar had ik gezelschap van twee jongens die onbekommerd hun wereldbeeld met de rest van de wachtenden deelden naar aanleiding van een poster. Het portret van een peuter op de poster moet mensen stimuleren om gebruik te maken van de treinlijn van Groningen naar Leer. De peuter is een schattig jongetje met blond haar en blauwe ogen. De jongens hebben het niet op Duitsers. "Dat vind'n ze natuurlijk n echte Ariër", zegt de een. Dan volgt een verhandeling dat alle jongens met blond haar en blauwe ogen die zij kennen -er worden zelfs namen genoemd- toevallig mietjes zijn. "Die kunn'n nog geen waap'n vasthoud'n", aldus een van de jongens. Kijk dat had ik toch maar weer gemist als ik gewoon in de auto was gestapt.

De treinreis naar Winschoten verliep verder voorspoedig. Alleen, eenmaal aangekomen in Winschoten gingen de deuren van de trein niet open. Dus de hele coupé schuifelend naar voren om de trein via de volgende deur te verlaten, maar dat ging ook niet. En zo stonden we daar dan, in een patstelling, gescheiden door een deur. De  groep die de trein graag wil verlaten en aan de andere kant van de deur de reizigers die graag willen instappen. Uiteindelijk doet de machinist iets waardoor het lukt om de deuren een voor een te openen.

Dan moet ik nog lopend naar de plek van bestemming. Volgens de routeplanner zou ik er in 16 minuten heen kunnen wandelen. En dat klopt ook wel. Gelukkig maar, want ik had een veilige marge gekozen: 34 minuten voor aanvang van de vergadering zou ik op het station arriveren. Maar aan het eind van de rit waren daar 14 minuten van verdampt. 20 minuten heb ik dan nog om op de plek van bestemming te komen. En dat lukt! Ik had het voor geen goud willen missen, ik heb geweldig genoten.

Our lamps make the sun jealous

Ik surf een beetje op internet om te kijken naar spullen die we voor ons nieuwe huis zouden kunnen kopen. Iets waar ik ook veel waarde aan hecht is een goed verlichtingsplan. Vroeger wist ik niet dat je daar een plan voor moest hebben. Toen zette ik gewoon lampen neer, draaide peertjes in en rotzooide maar wat aan met het licht. Tot ik dus ergens las dat je een verlichtingsplan moet hebben. Sindsdien ga ik er niet meer zo lichtzinnig mee om. In ons vorige huis hadden we een uitgebalanceerde mix van gericht licht en sfeerverlichting.

Hier wil dat nog niet zo lukken. Met de sfeerverlichting zit het wel snor, maar het gerichte licht is onder de maat. Bovendien deden we een ongelukkige aankoop met een aantal sudderspaarlampen die pas na een flinke tijd opwarmen ook daadwerkelijk licht geven. Nou zitten we hier tijdelijk, dus daar wil ik niet te moeilijk over doen, maar in ons nieuwe huis moet het weer dik in orde zijn. Dus kijk ik zo een beetje rond op internet. Ik vind het nog niet zo gemakkelijk om verlichting te vinden die bij mij in de smaak valt. En dan ben ik nog niet eens in het stadium beland dat ik het aan E. laat zien. Dus nee, ik heb nog niet echt iets gevonden. De lamp van mijn dromen vond ik er niet, maar ik kwam wel een lampenwinkel tegen met een leuke slogan:  Our lamps make the sun jealous.


Ik hoef me nog niet direct druk maken over de verlichting, maar vandaag kwam het dak op ons nieuwe huis!

De moeder van Sissi

De jongste heeft volgende week een toets Duits over alle leerstof die ze in het eerste leerjaar heeft gehad. Iedere avond overhoor ik haar drie bladzijden. Ik vind het heerlijk om Duits te overhoren. Vooral als ik zelf Duits mag praten. Ik heb een repertoire variërend van Duitse krimi's, Freddy Quinn tot de moeder van Sissi. Als ze een woord niet kent, dan bouw ik er een kleine conference omheen om ervoor te zorgen dat ze het onthoudt. Als ze niet meer weet wat 'bald' betekent, dan zing ik even een stukje Freddy Quinn: Junge komm bald wieder. Mijn opa had vroeger een plaat van Freddy Quinn, dus dat zit er goed ingebakken. Zelf geniet ik meer van het conferencedeel dan de jongste. Ze doet haar uiterste best om het goed te doen en hoopt zo te voorkomen dat ik uitbarst als de moeder van Sissi - dan probeer ik Duits met een Oostenrijks accent te praten. Vanavond is de moeder van Sissi namelijk mijn favoriet. "Het duurt wel lang", zegt ze op een gegeven moment. "Ja we doen een extra pagina vanavond omdat het zo lekker gaat", zeg ik. Waarop E. zegt: "Was eine Mutti aus der Hölle!"

Duitse inspiratiebronnen:

Logistiek van huis en leven

Het huis waarin je woont, de spullen die je hebt, beïnvloeden de manier waarop je leeft. Voor de brand had ik geen idee hoe ver dat gaat. Om een voorbeeld te nemen: in ons vorige huis waste ik 's nachts. Onze bijkeuken, door ons bij voorkeur het washok genoemd, was beneden. 's Avonds voordat ik naar bed ging (het bed stond boven), kwam ik langs het washok. Dat was een heel natuurlijk moment om de wasmachine aan te zetten. 's Morgens was de was gedraaid en dan kon het zo de droger in of het rik op. Nu staan de wasmachine en de droger op zolder. E. en ik slapen nu, gescheiden door een gordijn, in het washok. Alleen noemen we dat nu de wasserette. Dat klinkt dan weer iets beter. We gaan nog net niet zover dat we onze wasserette Het Wasmandje noemen, zoals de Belgische wasserette om de hoek bij de dochter van boezemvriendin.

De wasmachine draait nu dus niet meer 's nachts. 's Morgens voor ik een verdieping afzak om te gaan douchen, laad ik de wasmachine in. Die gaat dan aan. En als ik 's middags thuiskom, dan moet ik er aan denken om de was in de droger te stoppen of anders op te hangen aan de rand van het dakraam. Dat is mijn alternatieve rik. Vaak denk ik er 's middags niet aan, want dan ben ik meer gefocust op eten koken (niet dat ik hier de indruk wil wekken dat dat voor mij een tijdrovende klus is). Ik denk er vaak pas aan op het moment dat ik naar bed ga. En dan draai ik de droger dus niet.

's Weekends is nog weer een ander verhaal. In ons vorige huis stond ik op, ging ik me douchen en dan maakte ik direct de was aan kant. Ik was dan al van bovenverdieping afgedaald naar de benedenverdieping. Met het van boven naar beneden gaan was de dag begonnen. Met de was kun je zomaar een uur bezig zijn: de droger uitruimen, inladen, de wasmachine uitladen en inladen. De was vouwen en voor iedereen sorteren, het strijkgoed strijken. Nu doe ik al die handelingen voor ik naar beneden ga, nog voor ik me ga douchen. Dat voelt toch heel anders. Voor ik beneden kom, ben ik dan allang bezig, zonder het gevoel te hebben dat de dag echt is begonnen.

Ik zou het natuurlijk net zo kunnen doen als in ons oude huis, maar dat is niet logisch. Dan is het geen vloeiende opeenvolging van handelingen meer. Zo dicteert een huis en de indeling van een huis toch ook je leven. Het is dus belangrijk dat de logistiek van je huis bij de logistiek van je leven past. Dat had ik me nooit zo gerealiseerd.    

Mannen in de aanbieding

Ik luister graag muziek via spotify. "Ik krijg steeds vrijgezelle mannen van mijn leeftijd aangeboden op spotify", zeg ik tegen E. "Dat komt omdat je op facebook zit", zegt E. "Dan weten ze alles van je." Nou ja, niet alles, want E. wil niets met facebook te maken hebben. Dus heb ik op zijn verzoek niet vermeld dat ik met hem ben. Ook al heb ik wel stiekem een fotootje van hem tussen mijn favorieten gemoffeld. Liefst zou ik natuurlijk een heel album van hem op facebook zetten. Maar goed, ik respecteer zijn wensen- tot op zekere hoogte.

En nou net omdat ik E. niet vermeld heb als mijn langjarige en zeer gewaardeerde partner, krijg ik al die mannen aangeboden. Of bieden mannen zich aan, want in de cyberspace ben ik een ongebonden vrouw. Ik kreeg al eerder internationale aanbiedingen van mannen die me rechtstreeks benaderen op facebook. Puur op basis van mijn fotootje weten ze namelijk dat ik reuzecharmant en echt relatiemateriaal ben. Maar dat zijn mannen die facebook gebruiken om te daten.

De mannen die op spotify voorbij komen hebben zich ingeschreven bij Lexa.nl. Het is reclame. En het blijft maar doorgaan. Ik moet mijn uiterste best doen om er niet even op te klikken, gewoon uit nieuwsgierigheid. Ik hou me in, want als ik klik, dan zijn de rapen natuurlijk helemaal gaar. Dan zouden de gewillige vrijgezellen uit de omgeving me om de oren vliegen. "Neem nou Diederik bijvoorbeeld", zeg ik tegen E. "Die lijkt op George Clooney." Alleen heeft Diederik, anders dan George, een getrimd baardje. Niet echt mijn ding. En hij heeft ook wel een obsceen dichte haarinplant. Zou dat wel echt zijn? Heeft een echte kerel in mijn leeftijdscategorie niet een licht wijkende haargrens? Het is duidelijk dat E. voor mij de norm is. Dan is er verder Robert. Die lijkt me veel jonger en bovendien een beetje angstig. Hij kijkt als een in het licht gevangen konijn in de camera. Er is niets voor mij bij. Maar goed, dat hoeft ook niet, want ook al vind je er op facebook geen directe sporen van, in real life ben ik geen ongebonden vrouw.

Wat ik luister op spotify? Dit is nu mijn favoriet: Passenger, Let her go.

  

Missie herstel

De afgelopen week was ik ziek. Aanvankelijk leek het een gewone verkoudheid, maar in plaats van beter voelde ik me iedere dag slechter. Tot vandaag dan. Ik kan nog niet zeggen dat ik beter ben, maar het gaat voor het eerst beter. Wat doe je dan als je je niet goed voelt? Beetje lezen, stomen, veel slapen, stomen, beetje tv kijken, stomen en veel hangen en stomen natuurlijk. Het zijn doelloze dagen. Niet dat ik geen doel heb: ik wil weer beter worden. Meestal is het doel om in mijn vrije tijd ziek te zijn, zodat ik gewoon weer aan het werk kan. Dat is zolang ik me kan herinneren al zo geweest. Ik word ziek in het weekend en in de vakanties. Ik wil namelijk niets missen. Zo ging het al toen ik op school zat en zo gaat het nog steeds. Op een enkele uitzondering na. Zoals nu dus.

Vorige week vrijdagmiddag kwam ik redelijk beroerd terug van het werk. En eigenlijk voelde ik me donderdag ook al geradbraakt. En woensdag was ook al geen topdag. Maar ik kon het nog net redden tot het weekend. Vrijdag was het thuis tijd voor overgave. En ook zaterdag en zondag heb ik me de hele dag overgegeven aan de ziekte met het goede doel voor ogen: maandag weer aan het werk. In de loop van de zondag moest ik het echter onder ogen zien: dat zat er echt niet in. "Daar baal ik van", zeg ik tegen E. "Ik stevende weer af op geen ziektedagen in 2012." Maandagmorgen bel ik de baas om te zeggen dat ik die dag niet kom: "Morgen misschien weer", hijg ik in de telefoon. Maar in de loop van de maandag wordt het duidelijk dat dat ook een te ambitieus plan is. Ik voel me bijzonder beroerd. Dus dinsdag geef ik me dan ook maar gewonnen. Ik stuur nog wat mails uit van zaken die niet langer kunnen blijven liggen en dan leg ik me er maar weer bij neer, letterlijk en figuurlijk. Woensdag is mijn vrije dag. Dat geeft me weer een dag respijt: even ziek zijn in eigen tijd en dan zal ik donderdag toch zeker wel weer aan het werk kunnen? Als ik woensdagmorgen wakker word, heb ik een dik en pijnlijk oog. Dit gaat zeker nog niet met sprongen vooruit. Alle bacteriën die mij anders niet raken springen er bovenop nu ik in verzwakte toestand ben. Ontstoken ogen, opstandige darmbacteriën, noem maar op.

Het rode oog zwelt aan op donderdag. Vanmorgen zegt E.: "Volgens mij is het nog dikker dan gisteren". Daar knap je niet van op. Toch zijn er ook opstekers: gisteravond voelde ik me toch weer wat meer mezelf. En vandaag? Ik voel me nog niet top, maar ik heb nog twee dagen om naar mijn doel toe te werken: maandag weer aan het werk. (En wat natuurlijk helpt: net even bij de bouw geweest. De kozijnen zijn geplaatst!)