In de stilte valt de prik

Het is hoogzomer: warm, een beetje vochtig. En dan zijn ze er weer: muggen. Iedereen die er een beetje (over)gevoelig voor is vreest het geluid van een mug vlak voor de steek. Aanvankelijk hoor je een zeurend zoemend geluid, een beetje verveeld lijkt het wel. Dat is het geluid van een rondvliegende mug op zoek naar een slachtoffer. Die komt er altijd en dat weet zo'n mug. Als het zeurende gezoem plaatsmaakt voor een hoog opgewonden geluidje, dan ruikt de mug bloed. Dat geluid zwelt aan naarmate de opwinding stijgt en dan wordt het ineens stil.  Op het moment dat het stil wordt, wordt er gestoken.

Als E. en ik samen in een kamer zitten of liggen of buiten zitten, dan ben ik degene die gestoken wordt. Het resultaat is niet fraai: waar je bij E. amper een prikje ziet, krijg ik grote rode harde plekken, soms beurs, soms met blaren of zelfs bloedblaren. De aangedane plek blijft de hele zomer goed zichtbaar en soms zelfs ook een aantal zomers daarna. Het zijn allergische reacties op een muggensteek. Zo'n mug zou dus veel beter E. kunnen kiezen, die heeft er minder last van. Maar zo werkt het niet: er is geen ontsnappen aan. Ze laten me alleen met rust als onze oudste in de ruimte is, want dan is zij de pineut. Haar bloed is nog aantrekkelijker dan dat van mij.

Mazzel, talent, hard werken of willekeur?

Vanmiddag zag ik iemand die lang geleden haar partner verliet voor haar grote liefde. Haar grote liefde deed hetzelfde: hij verliet zijn partner voor haar. Samen kregen ze kinderen. Vanmiddag zag ik haar in het voorbijgaan. Ze was alleen. Niet dat ze alleen is, maar ze is ook al heel lang niet meer bij wat ooit haar grote liefde leek. Zo groot was de liefde uiteindelijk niet. Of misschien wel even, maar niet voor lang. Hoe lang het gaat duren weet je van tevoren niet. Toch fascineert het me: hoe kan iets wat ooit zo'n grote liefde leek zomaar weer voorbij zijn? Hoe kan het dat het bij anderen -zoals bij E. en mij- blijft voortduren? Is dat mazzel, talent, hard werken, of willekeur? Of misschien een combinatie van al die factoren?

Hoe dan ook, ik ben er heel blij mee dat ik bij de gelukkige tweede groep hoor. Of zoals Claus ooit publiekelijk tegen Beatrix zei: "Ik ben zo gelukkig. Ik heb zoveel aan je te danken. Het is fantastisch. Dank je Beatrix.'' Het ontroerde me. Beatrix voelde zich wellicht enigszins ongemakkelijk onder deze publiekelijke liefdesbetuiging. Ik zou hetzelfde tegen E. kunnen zeggen. "Ik ben zo gelukkig. Ik heb zoveel aan je te danken. Het is fantastisch. Dank je E.'' Die voelt zich daar meer dan een beetje ongemakkelijk bij. Maar het is zo en niet voor niets is een lijfspreuk in zijn familie: Woarhaid mag zegd worden.

When in doubt use a star

Een tijd geleden schafte ik me een nieuwe sleutelhanger voor mijn autosleutels aan. Onze zoon haalde zijn rijbewijs en dat leek me een goed moment om een sleutelhanger met daarop Mum's car aan te schaffen. Maar vorige week sneuvelde die sleutelhanger. Ik had 'm in de broekzak van mijn spijkerbroek gestopt. En daar is 'ie gesneuveld onder de druk van mijn machtige dijen. Die nu natuurlijk door al dat van A naar B fietsen nog machtiger zijn geworden.

Vandaag kocht ik een nieuwe sleutelhanger, want zonder sleutelhangers ben ik mijn sleutels steeds kwijt. Deze keer koos ik voor een rode ster, een flexibele rode ster om akelige ongelukken te voorkomen. Het is echt een topexemplaar en ik ben er dan ook  erg blij mee. "When in doubt use a star", zegt E. Ik kijk hem niet-begrijpend aan. "Dat is een designgrondregel", zegt E. Ik was niet in doubt, maar ik kan me er van alles bij voorstellen. Altijd goed, een ster.

Het zusje van Hans Klok

Het is warm. Ik ben geen liefhebber van dit soort temperaturen, maar het is te doen. Dat valt dan alweer mee. Binnenshuis wordt het warmer en warmer. De thermostaat stond net op 27,5 graden Celsius hier in de kamer. Ook op het werk loopt de temperatuur aardig op. Als ik 's morgens aankom, gooi ik allereerst de ramen open. De zonwering is op dat moment nog niet nodig, dus dan heeft de frisse ochtendlucht nog vrij spel.

Geen stap teveel

Op het duobureau van boezemvriendin en mij staat permanent een ventilator in de aanslag. Op die dagen dat het bloedheet is, willen we namelijk geen stap teveel zetten en geen extra handelingen uitvoeren. Dus hoeven we op dagen als vandaag alleen het knopje maar in te drukken. Zo gaat al onze energie naar het werk. Zo zijn wij.

Aerodynamiek

Boezemvriendin viert op dit moment een welverdiende vakantie, dus heb ik het vruchtgebruik van het apparaat volledig voor mezelf.  Na het openzetten van de ramen is het aanzetten van de ventilator dan ook de eerstvolgende handeling. De laagste standen negeer ik. Ik zet 'm direct op de hoogste stand en kies dan strategisch mijn plek in het hart van de windtunnel. Het leidt op het werk tot enige hilariteit. Ik loop er als gevolg van mijn strategisch gekozen positie met mijn  naar achteren geblazen haren namelijk voortdurend bij als het zusje van Hans Klok. De aerodynamiek viert hoogtij. Zo af en toe verlies ik mezelf: dan maak ik ook de magische armslagen die voor Hans zo kenmerkend zijn en die verdacht veel lijken op Japanse ochtendgymnastiek. Maar al met al lukt het zo prima om het hoofd in ieder geval koel te houden. 

De postorderkoningin van de buurt

En opnieuw stopt de auto van PostNL bij ons voor de deur. "Oh, dat is voor mij", zeg ik tegen de jongste. Ik begin me namelijk te ontwikkelen tot de postorderkoningin van de buurt. Je kunt het zo gek niet bedenken of ik bestel het via internet: overhemden, jurken, agenda's, deurbeslag, kastdeurknoppen, briefkaartenrekken, buitenlampen, plukzakken, noem maar op. Het is een trend die zich heeft ingezet na de brand. Daarvoor had ik zelden iets via internet besteld. Ik had namelijk ook zelden iets nodig. En als ik dan al iets nodig had dan ging ik gewoon even op stap.

Dat ligt nu heel anders: als je bezig bent met het bouwen van een huis, het regelen van alle rompslomp als gevolg van brand of bouw, werkt, een gezin hebt en dan ook nog eens al je spullen opnieuw moet aanschaffen, dan is het geen doen om daarvoor steeds op pad te moeten. Dan was ik het afgelopen jaar continu op stap geweest. Dat was dus geen optie. En zo vonden het internetshoppen en ik elkaar.

Ik ben het stadium van beginneling allang voorbij. Ondertussen zit ik in de categorie gevorderde internetshoppers. Ik plaats achteloos bestellingen. Soms wel eens te achteloos. Zo bestelde ik begin juli deurbeslag voor onze voordeur. De deurknop, het cilinderbeslag en de afdekplaat bij de ene firma en de brievenbusplaat bij de andere. Na een paar dagen ontving ik de deurknop, het cilinderbeslag en de afdekplaat, maar tot op heden geen brievenbusplaat. Omdat het met al die bestellingen niet ondenkbaar is dat een en ander langs elkaar heen loopt, vraag ik het E. nog even voor de zekerheid: "Is die brievenbusplaat eigenlijk al binnengekomen?" Nog niet, aldus E. "Dan ga ik er toch maar even een mailtje aan wagen", zeg ik tegen E. en ik voeg de daad bij het woord.

De volgende dag krijg ik een antwoord. We hebben uw bestelling inderdaad verstuurd en hij is bij u geweigerd zie ik net bij postNL Ik een pakje van PostNL weigeren? Dat is ondenkbaar. En E. weet ook wel beter dan een pakje van PostNL te weigeren. Via Track and Trace kan ik meekijken. En dan zie ik het: in de veelheid aan bestellingen is er een typefoutje ingeslopen. En jammer genoeg was dat het huisnummer. Snel een mailtje retour om dat recht te zetten en nu maar uitkijken naar de bus van PostNL.

Een van mijn geslaagde internetaankopen.

Een kokette Rubette

Vanmiddag word ik op de fiets ingehaald door een senior fietser met ontbloot bovenlijf.  Zijn rug is bedekt met een patroon van ouderdomsvlekken. Dat doet helemaal niets voor hem, maar hij is overduidelijk op een leeftijd dat hij de schaamte voorbij is. Dat had voor mij als argeloze voorbijganger niet gehoeven.

Maar goed, voor hetzelfde geld dacht hij hetzelfde over mij. Niet dat ik met ontbloot bovenlijf op de fiets zit, maar charmant is het ook niet: een wijde broek, een flodderblouse -omdat het zo lekker wappert- en een zonnebril met daarbij een blauwe pet. Ik kocht een leuke grijs-wit gestreepte herenpet, waarin ik lijk op een kokette Rubette, maar die waait op de fiets van mijn hoofd. Dus moest die plaatsmaken voor een praktische blauwe met elastiek achterin. Fraai is anders, maar ooit zal ik wel een betere vinden. Voor nu doet het zijn werk: mijn hoofd beschermen tegen de brandende zon. Ondertussen kan ik de Rubettes-pet natuurlijk gebruiken als ik mijn eigen versie van Sugar Baby Love ten beste geef.

Nieuwe bel

In het kader van de vakantieviering ga ik als het even kan op de fiets naar het werk. Ik werk dan wel, maar veel mensen vieren al volop vakantie. Dat merk je. Zo moet ik voor ik op het werk of thuis ben dwars door het dorp fietsen. En het dorp is een waar toeristencentrum. Waarom? Ik weet het niet. Zo op het oog is er niet echt iets bijzonders vind ik. Maar goed, zo werkt dat natuurlijk. Je eigen omgeving is heel gewoon voor je, maar voor een ander kan het bijzonder zijn.

Tijdens mijn fietstocht kom ik vooral op de terugreis veel rondslenterende toeristen tegen. Ik ben geen toeristische fietser, voor mij is het woon-/werkverkeer. En zo heb ik dat ook het liefst: niet doelloos een beetje rondfietsen, maar gewoon van A naar B. En dat mag dan gerust via een aantrekkelijke route, maar dat is niet het doel. Het doel is om van A naar B te komen. Liefst terwijl ik een beetje doorfiets.

Al die rondslenterende toeristen vragen opperste concentratie van een fietser. De gemiddelde toerist kenmerkt zich namelijk door een totaal gebrek aan alertheid, liefst in combinatie met een hoge mate van ontkleed zijn. Het is voor hem of haar vakantie tenslotte. Voor mij als woon-/werkverkeer-fietser levert het echter veel kritieke momenten op. Voor je het weet ben je namelijk in botsing met een grotendeels ontklede toerist. En nou zijn er natuurlijk mensen waarvan je denkt: laat me daar in vredesnaam eens half ontkleed mee in botsing komen. Maar echt: dat zijn er niet zoveel. Dus je ontwijkt ze bij voorkeur. En dat valt nog helemaal niet mee, vooral omdat de bel op mijn fiets maar een armzalig geluid maakte en het hendeltje bovendien aan de verkeerde kant zat. Dat alles in combinatie met een matig reactie- en coördinatievermogen en je hebt het recept voor ongelukken. Om dat te voorkomen heb ik dan ook een enorme bel aangeschaft met het hendeltje aan de goede kant, geen half werk dus. De jongste monteerde 'm even en nu ben ik klaar voor mogelijke confrontaties de komende week.

Mien pokkellaid

Er zijn dingen die je graag wilt onthouden. En soms ben ik die dan zomaar kwijt. Er zijn ook dingen waarvan het niet zo belangrijk is om het te onthouden. Die dingen onthoud ik erg goed. Zo weet ik bijvoorbeeld nog steeds goed wat een oorwurm is. En dat is dan geen wurmpje dat in je oor leeft, maar een liedje dat ongewild maar steeds in je hoofd blijft hangen.In dit geval gaat het om het liedje Tik tak tun van Zuver Scheerwol. Gaat er niet direct een belletje rinkelen? Niet vreemd. Bij mij is het ook niet blijven hangen omdat ik het op televisie of op de radio heb gehoord. Het blijft maar in mijn hoofd rondzingen omdat onze zoon het voortdurend zingt. Tik tak tun, veur niks schient de zun, tik tak tun, is dit t ende of t begun? Met name het refrein blijft maar rondzingen.

En steeds als ik het dan bijna kwijt ben, dan zingt hij het weer en dan zit het er weer ingebakken. "Nou zit het weer in mijn hoofd", zeg ik tegen onze zoon. Hij kan er niets aan doen, zegt hij. "Het is mien pokkellaid". Hij spreekt als enige van onze kinderen Gronings tegen ons. Dat juichen wij van harte toe. Maar gewoon Gronings is voor hem nog niet Gronings genoeg. Hij 'overgroningst' het: lijflied wordt dus pokkellaid. Als ik de tekst op internet opzoek, ben ik toch wel enigszins verbaasd. Met name over het laatste couplet rond het AOW. Dat lijkt mij toch niet op zijn pokkel geschreven. Maar goed, een kniesoor die daarover valt, aldus onze zoon. Hij vindt het een topnummer.

Het Groningstalige nummer zelf vind ik niet op internet, maar de tekst wel.

TIK TAK TUN
(TEKST&MEZIEK: FRIES WOLMA)

AS N BOER, NAIT MEER WAARKEN KIN , DIN IS DAT N STROP
DIN KRIEGEN WIE OOK GAIN STOET MEER, DE EERAPPELS ROAKEN OP
BAISTEN STOAN OP STAL, BOER ZIT MIT STRONTOVERSCHOT
VERBAAUWT HAI OOK GAIN BAITEN MEER, VERDWIENT DE SUKER OET DE POT

TIK TAK TUN
VEUR NIKS SCHIENT DE ZUN
TIK TAK TUN
IS DIT T ENDE OF T BEGUN ?

KLOJO’S IN DE STAD, BREKEN HAILE BOUDEL ÓF
T IS OORLOG OP GROOT MAARK, MIT BULTEN STAIN EN HAIL VEUL STOF
ZAI WILLEN NIJMOODS GOAN, ZETTEN N HAIL NIJ FORUM OP
MOR WAOR BLIFT DEN DIJ NOFLEKHAID, HEBBEN ZAI N BREDDE VEUR DE KOP .

TIK TAK TUN
VEUR NIKS SCHIENT DE ZUN
TIK TAK TUN
IS DIT T ENDE OF T BEGUN

EN MIT VIEVENZESTEG JOAR, KRIEGEN WIE AOW
NOOIT MEER SMÖRGENS NOAR BOAS TOU, EN TEGEN DEURWAARKEN ZEGGEN WIE NEE
REGEREN IS NAIT GOUD SNIK, MIT HEUR NIJ BESLOET
T PENZIOUN KIN WEL OP ZOLDER, WIE KINNEN DE’R LAANGE NOG NAIT OET

TIK TAK TUN
VEUR NIKS SCHIENT DE ZUN
TIK TAK TUN
IS DIT T ENDE OF T BEGUN

Op de een of andere manier

Vandaag krijg ik de eerste nieuwsbrief van Rock Ink binnen. Leuk! Rock Ink is een mini-uitgeverij met allemaal uitgaven over muziek en literatuur, gratis digitaal beschikbaar gesteld. E. is een van de mannen van Rock Ink, dus een echte verrassing is het niet voor mij, deze nieuwsbrief.  Ik moet dan ook wel lachen om de omschrijving onderaan de nieuwsbrief We sturen deze nieuwsbrief omdat we op de een of andere manier het idee hebben gekregen dat u geïnteresseerd zult zijn in ons aanbod. Met name dat 'op de een of andere manier' vind ik leuk, dat doet het 'm. Mochten ze die indruk van jou niet hebben en lijkt het je ook leuk om de nieuwsbrief te ontvangen? Klik dan op de onderstaande link. Even kijken op de website www.rockink.nl kan natuurlijk ook, daar vind je de link ook.

Zet mij ook op de verzendlijst

De geschiedenis begint bij ons

Vandaag waren E. en ik even in ons nieuwe huis. In augustus hopen we te kunnen verhuizen. Gisteren zijn de luxaflex, de rolgordijnen en de plissédingetjes geplaatst. Ziet er superstrak uit! Helaas liggen de vloeren er nog niet in. Om de haverklap komt er iemand meten met steeds hetzelfde resultaat: nog te vochtig. De verwarming is inmiddels al flink opgestookt. Tropische temperaturen dus. Maar goed: de vloer moet nog gelegd worden en dat betekent schuren, nog eens schuren en nog eens schuren. En dus ook: stof! Het zou jammer zijn als dat op onze nieuwe superstrakke raambekleding neer zou dalen. Dus hebben we ze vanmiddag afgeplakt. En nu kan er dan geschuurd worden, liever nog gisteren dan vandaag.

Het is toch vreemd om zo rond te lopen in zo'n nieuw huis. Niemand heeft er nog zijn sporen in nagelaten. Alles is nieuw. Het huis heeft nog absoluut geen geschiedenis, als je tenminste de voorgeschiedenis niet meetelt. Wij zullen de eersten zijn die geschiedenis gaan schrijven in dat huis. De eerste sporen in het huis zullen onze sporen zijn. Na ons zullen er anderen komen, want het is een sterk en solide huis gebouwd om generaties te huisvesten. Dus die zullen komen: generatie na generatie zullen ze hun sporen in het huis nalaten. Dat is heel bijzonder. En nog veel bijzonderder is dat wij de eersten zullen zijn. De geschiedenis begint bij ons. 

Een sigaar op zondag

Mijn opa en oma woonden tegenover de sigarenwinkel toen ik nog een meisje was. Twee huizen verderop woonden wij. Destijds was het heel gewoon om te roken. Het was attent om bij een verjaardag sigaretten op tafel te zetten. Dus bijna iedereen rookte. Bij de sigarenwinkel was het dan ook een komen en gaan van mensen. Doorgaans haalden die mensen hun sigaren of sigaretten tijdens de gebruikelijke openingstijden. Maar er waren uitzonderingen. Zo was er altijd een boer die op zondag zijn sigaren haalde. Dat vond hij heel gewoon: door de week had hij daar natuurlijk geen tijd voor. En het was zijn voorrecht om zelf te bepalen wanneer hij die sigaren haalde.

Tegenwoordig is dit niet langer een voorrecht voor een enkeling. Iedereen kan op zondag boodschappen doen. Onze economie wordt een 7x24 uurs economie. We verwachten dat we te allen tijde zaken kunnen doen als ons dat past. En dan is het een tegenvaller als dat even niet lukt als jou dat schikt. Zo belt onze zoon vanmorgen een grote verzekeraar. Hij wil de verzekering van zijn 45 kilometer autootje opzeggen. Die heeft hij -nu hij in het bezit is van een 'echte' auto- niet meer nodig. En hij heeft nu even tijd. Maar de verzekeraar is in het weekend niet bereikbaar. Een vriendelijke vrouw antwoordt dat de bereikbaarheid zich beperkt tot kantooruren. Onze zoon baalt: "Ja, natuurlijk. Als iedereen aan het werk is. Dan zijn ze open." En zo gaan we allemaal steeds meer op die boer  lijken.

Een hard gelag

Als het allemaal even niet meezit is een hondje voor de troost heel fijn. Dat heb ik aan den lijve mogen ervaren na de brand. De vanzelfsprekende aanwezigheid van een hond helpt je dan echt. Ik had er graag eentje willen hebben, maar E. is faliekant tegen. Dus is het: E. of een hondje. Tot nu toe slaat de balans nog altijd door naar E. Ik moet er maar in berusten. Toen we hier kwamen wonen hebben we Törf aangeschaft. Maar dat is toch niet hetzelfde als een echte hond.

Gelukkig hadden we twee hondjes in de familie om ons te troosten. Maar nu is er nog maar één, want Tom het vrolijk huppelende troosthondje is er niet meer. Dat wat hem zo bijzonder maakte: zijn onbevangenheid, zijn vrolijkheid en vluchtigheid, is hem ook fataal geworden: hij is doodgereden. Dat ziet er heel hard uit zo zwart op wit. En dat is het ook.

Alvast een beetje vakantie

Vandaag ben ik op de fiets naar het werk geweest. Het weer is goed, de vakantie is begonnen en ik was ervoor in de stemming. Ooit fietste ik iedere dag zo'n 40 kilometer naar school, 20 kilometer heen en 20 kilometer terug. Dat fietstochtje vond ik altijd heerlijk. De rit terug naar huis bood de gelegenheid om alles wat de dag had gebracht los te laten. Het was in een tijd dat langzaam leven nog de norm was. 
 
Inmiddels is het tempo van het leven behoorlijk opgeschroefd. Zo nu en dan laten we dat tempo nog even los. In de vakantie bijvoorbeeld: lekker langzaam leven en bestaande routines doorbreken. Dit jaar gaan we niet met vakantie. Het is namelijk de bedoeling dat we gaan verhuizen. Terug naar huis. Misschien is dat wel de mooiste vakantie ooit. En de routines doorbreken? Daar ben ik vandaag mee begonnen:op de fiets naar het werk. Alvast een beetje vakantie. Morgen weer.

Groen experiment

Sommige mensen doen er niet aan: aan facebook, twitter of internet in het algemeen. De reden die ze meestal geven is dat het teveel tijd kost. En dat is waar. Het kost tijd. Dat hoeft natuurlijk niet, maar het is vaak wel zo. Ongemerkt besteed je toch best wel veel tijd aan het checken van de verschillende social media. Des te mobieler je apparaat, des te meer tijd je eraan besteedt. Toen ik begon te bloggen deed ik dat bijvoorbeeld op een vaste pc. Ik had een vast blogmoment op de avond, direct na het avondeten. Sinds ik een laptop heb, ben ik vanaf het moment dat ik thuiskom voortdurend met internet en social media in de weer. En des te meer tijd je erin stopt, des te meer kom je tegen...

Zo ben ik een vaste fan van www.welke.nl. Op de websites een verzameling van foto's van doe-het-zelf-ideeën, lekkere recepten, leuke interieurfoto's, slimme groenfeitjes, en tips om je looks te verbeteren. Sommige zaken lijken te mooi om waar te zijn. En soms zijn ze dat ook. Neem deze foto.

Het verhaal is simpel: heb je een bosje rozen gekregen en is het beste er vanaf? Snij de stelen dan schuin af, verwijder het blad en steek de steel in een aardappel. De aardappel ingraven en de stengel zal alle voedingsstoffen uit de aardappel onttrekken om te verworden tot een prachtige rozenstruik. Geweldig! Dat wilde ik natuurlijk ook proberen. Samen met de jongste plant ik zes aardappels met een rozenstengel erin in de voortuin. Je wilt natuurlijk ook niet hebberig zijn en direct twintig rozenstruiken oogsten van een bos rozen. Met zes zou ik toch een mooie basis kunnen leggen voor een compleet rosarium rondom onze nieuwe woning.

We plantten ze in een natte periode, dus dat kwam goed uit: gruizoam weer zeg maar. We verwelkomden de eerste blaadjes die opkwamen dan ook enthousiast. En dat zijn we nog steeds! Maar rozenstruiken zijn het niet geworden.

Goa mor weer vot

Vanmorgen ging ik naar de schoonheidsspecialiste. Het was een tijdje geleden, want na de brand is de klad er een beetje in gekomen. Maar goed, de eerst vijftig jaar van mijn leven ben ik ook nooit bij een schoonheidsspecialiste geweest, dus zo'n tussenjaar dat gaat me vast de kop niet kosten. Bovendien ben ik nu natuurlijk wel druk in de weer met scrubjes, cremes en dergelijke.

Ik was bijna door mijn voorraad schoonheidsproducten heen, dus was het tijd om weer iets af te spreken. Gelukkig had de schoonheidsspecialiste nog een gaatje op een moment dat het mij ook schikte. Dus vanmorgen lag ik weer in de stoel: een gezichtsmassage, scrubje, masker, oogmasker. Heerlijk. Als ik thuiskom, zegt E: "En wat zee de schoonheidsspecialiste? Goa mor weer vot, aan joe kin ik niks verbetern?" Zo was het niet helemaal, maar laat ik zeggen dat de schade nog meeviel.

Welkom in Fabeltjesland: over schokken en euro's

De huizen in het Groninger aardbevingsgebied zijn echt niet minder waard geworden. De schokken en bevingen die scheuren in de huizen trekken doen niets af aan de waarde van het onroerend goed. Lees de voorgaande zinnen nog maar eens goed door. Komt niet echt geloofwaardig over hè? Daar hoef je geen makelaar voor te zijn. Met je boerenverstand snap je dat nog: ik ken geen enkel product dat net zoveel waard is met scheur als zonder scheur. En ik heb er echt even over nagedacht. Ik heb echt mijn best gedaan om iets te bedenken. Maar ik kan echt niets bedenken.

Toch vertelt minister Kamps het zonder met zijn ogen te knipperen. En dat moeten wij dan geloven. Dat moeten de inwoners in het gebied en de huiseigenaren dan geloven. Minister Kamps zegt het niet zomaar, verzekert hij ons. Hij heeft namelijk een onderzoeksbureau opdracht gegeven om dit nader uit te zoeken. En dat bureau komt tot de volgende conclusie: De prijsontwikkeling van huizen in het Groningse aardbevingsgebied vergelijkbaar is met die in andere delen van Nederland. Wat een mooi onderzoeksresultaat. En wat komt het ook ontzettend goed uit.

Ik geloof er geen bal van: welkom in Fabeltjesland. Misschien moeten we Kamp bij een volgend bezoek verwelkomen met het volgende lied:
Hallo minister Kamp
waar brengt u ons naar toe?
Naar Fabeltjesland?
Eh, ja, naar Fabeltjesland
En leest u ons dan voor uit de Fabeltjeskrant?
Ja, ja, uit de Fabeltjeskrant...

Uitstel van aanschaf

Onze oudste komt vrijdagavond thuis met duct tape op haar sneakers. Ze kocht ze na de brand voor €8,00 bij Scapino. Dus je zou zeggen: schaf een paar nieuwe aan. Dat kan er toch nog wel vanaf? Voor zo'n overzichtelijke aankoop kun je toch nog wel een gaatje in je agenda vinden? Vooral als je de totale breakdown van je schoeisel ziet aankomen. Ze vertonen namelijk al weken scheuren en gaten.

"Ik koop nieuwe na de kermis", zei ze vorig weekend nog. Als het kermis in het dorp is, wordt er namelijk gezweefd. En als je zweeft zet je je af. Dus dat betekent schuren en slepen. En dat is bepaald niet goed voor je schoenen. Handig dus om een paar oude schoenen bij de hand te hebben. Maar einde weekend is dan ook einde schoenen. Ik ben dan ook verbaasd als ik haar een weekend later binnen zie komen met haar getapete schoenen. 

Het zou me niet moeten verbazen. Ooit gingen E. en ik samen op vakantie. E. had zijn basketbalschoenen ingetapet om de gaten eronder te verhullen. Destijds vond ik dat helemaal niet raar. E. zelf vond het bijzonder handig: stel dat de schoenen echt helemaal kapot zouden gaan, dan gooide hij ze onderweg gewoon weg. En ik? Ik vond het helemaal niet raar. 

Inmiddels is het rechtgezet. Ze heeft een paar identieke sneakers gescoord.