Een beetje zeer

 

Als je een boek leest met de titel Het licht dat we verloren, dan weet je al dat het lezen ervan zeer gaat doen. In ieder geval een beetje. Vanaf de eerste pagina word ik in het verhaal gezogen. Het schrijnt vanaf het begin. Want je weet dat het niet goed af gaat lopen. Het gaat over een hartverscheurende liefde. Een liefde die je nooit meer loslaat en voor altijd verandert, welke weg je ook kiest. 

Vuur

In het boek wordt liefde vergeleken met vuur. Het kan als een bosbrand zijn: allesverterend, veel adrenaline, maar ook doodvermoeiend - geen relatiemateriaal. Of als een haardvuur, kabbelend, stabiel en bestendig -wel relatiemateriaal, maar misschien ook een beetje saai. Het mooist is misschien wel een vreugdevuur, met dansende vlammen en af en toe een steekvlam - dat houdt je alert.

Het zwarte gat

Vlak voordat ik het boek uit heb, leg ik het nog even weg. Ik wil niet dat het over is. Ik wil het eigenlijk niet weten. Maar toch ook wel. Echt wel. En nu zit ik in het zwarte gat dat onvermijdelijk komt na het lezen van zo´n boek. Ik kan het natuurlijk altijd een keer herlezen, maar nooit meer voor de eerste keer. Zucht, diepe zucht...

Ik heb me er inmiddels overheen gelezen met Jongen verslindt heelal. En aan deze titel zie je direct dat het goed afloopt. 

Een analoog twitterbericht

De essentiële winkels en de bieb zijn open. E. en ik wagen het erop. We gaan vanmiddag even naar de bieb en we halen nog even wat essentiële dingen voor mijn moeder. Het is een bijzondere sfeer in het winkelcentrum. Een deel van de niet-essentiële winkels is echt dicht. Een ander deel is open en daar zit of staat het winkelpersoneel te wachten tot er mensen komen om pakjes af te halen. Alsof de winkel een kraam is. Al met al nog best levendig. Bij sommige niet-essentiële winkels staan rijen mensen te wachten. Voor die mensen zijn die winkels dus best essentieel. In de essentiële winkels is het druk. Erg druk. Het is een lange oefening in geduld. 

Een briefje

We zijn alweer onderweg naar huis en dan pas valt het ons op. Er zit een briefje onder de ruitenwisser. "Wacht even", zegt E. "Straks waait het weg." Dat zou jammer zijn: wij zijn dol op correspondentie. E. stapt uit en haalt het briefje onder de ruitenwissers vandaan. NOG DICHTER OP PARKEREN TERING DEBIEL! staat er op het briefje. We schieten in de lach - bizar gewoon. "Stond ik er zo dicht bovenop dan?" zegt ik tegen E. "We zijn allebei zonder moeite uitgestapt, dan zou instappen toch ook moet lukken." 

Het daderprofiel 

Ik probeer me een voorstelling te maken van de persoon die dit persoonlijke berichtje voor ons heeft achtergelaten. Hij was dus minder lenig dan wij, of veel dikker. Of misschien was het toch ook wel een zij, want ze had een notitieboekje en een pen bij zich. Haar huid was dun - haar lontje kort. Hoogstwaarschijnlijk veroorzaakt door de lange wachtrijen voor het afhalen bij niet-essentiële winkels. Ze was niet alleen, het berichtje was ook een demonstratie dat ze zich niet in een hoekje laat duwen. En taal - dat is niet echt haar ding, want ik zou teringdebiel toch echt aan elkaar schrijven. En in plaats van dichter op zou ik hebben gekozen voor dichterbij. Ze is zeker geen binnenvetter. Gezien haar taalgebruik is ze is iemand die haar riool gemakkelijk over laat stromen. Hoogstwaarschijnlijk doet ze dat dagelijks op twitter of facebook. Maar vandaag niet, vandaag koos ze voor een analoog twitterberichtje onder onze ruitenwissers.

Zin in een dropje

"Ik zou wel zin in een dropje hebben", zegt E. "Ik ook, ik heb iedere dag wel zin in een dropje", zeg ik. "Daarom hebben we geen dropjes in huis." Als wij zin hebben in een dropje, vooral ik, dan blijft het namelijk niet bij een dropje. Dan gaan alle dropjes eraan.  

Als het maar drop is

Op dit moment heb ik een absolute voorkeur voor Siciliaanse dropstaafjes. Meestal eet ik het zakje in een keer leeg. De laatste dropstaafjes zijn dan niet echt lekker meer. Maar ik ben een echte doorzetter, dus ik stop niet voor het zakje leeg is. E. is meer van de muntdrop. Er was een tijd dat ik dacht dat ik niet zo dol op muntdrop was. Dus dan nam ik het mee voor E. Maar bij gebrek aan ander drop, blijk ik muntdrop ook best te kunnen verdragen. En hoe je het ook wendt of keert: ook muntdrop is drop. Dus lekker. Maar Siciliaanse dropstaafjes en muntdrop zijn nog niet zo lekker als De beste drop ooit van Klepper en Klepper.

De ultieme verleiding

Die verleiding komt iedere vrijdagavond voorbij. Dan hebben we namelijk ons wekelijkse bieb-kaas-momentje. En de beste drop ooit is verkrijgbaar bij onze kaasboer. Bijna iedere vrijdag weerstaan we de verleiding. Een niet geringe prestatie, want de beste drop ooit is heel erg lekker. Als we dan al eens een keer door de knieën gaan en een zakje scoren, dan is dat zakje ook op vrijdagavond gezien. En daarna zitten we dan met een licht verhoogde bloeddruk, enigszins gezwollen ledematen en een onregelmatige hartslag op de bank. Mij hoor je er niet over: het is het waard. 

Vals alarm

Bijna 10 jaar geleden werd ik wakker in een brandend huis. Alle kinderen waren thuis. Drie minuten later en we zouden geen van allen meer wakker zijn geworden, vertelden ze ons later. Toen ik wakker werd, was het in onze slaapkamer al flink mistig. Ik had direct in de gaten dat het binnen brandde. Ik wekte ze en allemaal namen we iets mee naar buiten. Ik pakte snel een aantal fotoalbums, E zijn computerkast, de oudste -die de dag ervoor aan een knie was geopereerd- de autosleutels, onze zoon zijn laptop - met daarop zijn stageverslag en de jongste de ipad en haar spaarcenten. Allemaal waren we min of meer ongeschonden. 

Niet ontspannend

Ik denk er niet zoveel meer aan. Maar vandaag wel even. Vanmorgen schrik ik om 10 voor 5 wakker. Ik ben direct gealarmeerd: ik ruik een brandlucht. Ik ga naar het toilet en blijf op de overloop even staan. De brandlucht is minder sterk. Het is niet binnen, maar buiten. Omdat we altijd een raam open hebben staan in onze slaapkamer, ruik je het daar sterker. Hoogstwaarschijnlijk heeft een van de buren de houtkachel aangestoken. Daar is het de tijd van het jaar voor. Eerder vond ik het wel een lekker luchtje: een vuurkorf, een barbecue of  houtkachel. Veel mensen vinden het ontspannend, staren in zo'n vuurtje. Voor mij is dat voorbij. Ik zal altijd gealarmeerd blijven bij brandluchtjes. Dat gaat niet weer over.

Ik draai me nog eens om. En nog eens. Maar ik kan de slaap niet weer vatten. Om half zeven is de vaatwasser uitgeruimd en draait de wasmachine. De dag is begonnen.

Ingezeept

Vanmorgen pak ik een nieuw zeepje. Deze is uit de collectie van mijn schoonmoeder. Bij het opruimen van het huis kwamen er uit alle hoeken en gaten zeepjes. In (gehaakte) zakjes, in wikkels, of gewoon zonder wikkel. In kasten en in laden. Zodat alle kleding een lekkere zeeplucht had. Dit is een vintage stukje Palmolive. Al behoorlijk uitgedroogd, maar met een beetje water schuimt het toch weer lekker. Meestal heb ik 2 smaken tegelijk in de running. Het andere zeepje is een blokje Lux, ook uit de collectie van mijn schoonmoeder.

Goed gevoel 

Het geeft me een goed gevoel om de zeepjes van mijn schoonmoeder te gebruiken. Dat zou ze mooi gevonden hebben. Jammer om weg te gooien. In de laatste jaren van haar leven deed ik vaak boodschappen met haar. En regelmatig gingen we dan - ook al viel het lopen haar zwaar - alleen voor twee tubes tandpasta naar de Kruidvat. Omdat die daar in de aanbieding waren. Zuinigheid met vlijt. Zo ging dat. Dus geheel in haar geest maak ik nu haar zeepjes op. Het laatste stukje van een blok plak ik op een nieuw stuk en zo gaat niets verloren. 

Zeer verantwoord. En iedere keer als ik me inzeep denk ik even aan haar. Een echte win-win-situatie.   

WAT!?

 "Ik zag dat je weer een karakteristieke foto hebt gedeeld in de groep." Mijn zoon zegt het, ik was me er niet van bewust. Maar als ik nog eens kijk, dan zie ik het inderdaad ook. Het is mijn meest natuurlijke gezichtsuitdrukking. Ik omschrijf 'm even als WAT!?

Click Clack 

Ik had 'm al toen ik nog in de wandelwagen zat. Mijn moeder vertelt er nog wel eens over. Meestal is het dan het verhaal dat ze samen met mijn tante en haar kind in het dorp liep. Kermis zal het geweest zijn. Echt een moment om even met je kind te pronken. Mijn tante had eer van haar werk: haar kind zat te stralen in de wandelwagen. Lachend naar voorbijgangers. Mijn moeder kwam er bekaaid vanaf. Ik lachte niet, ik keek WAT!? Schattige babylachjes waren voorbehouden aan intimi. De foto's waarop ik lach zijn dan ook genomen door mijn moeder met haar Click Clack camera. 

WAT!? is duidelijk mijn oerblik. Hij wordt hier in huis regelmatig gesignaleerd. Ik word er regelmatig op gewezen. En door de jaren heen is hij dus ook zo nu en dan gevangen door een camera.  

Hier rechts op de bewuste foto

Een krachtig geurprofiel

 De dochters en ik zijn aan de verantwoorde deo. Geïnspireerd door boezemvriendin. Zij gaf me ooit een kennismakingspotje op mijn verjaardag. Eerder gebruikte ik een roller en de dochters spoten er flink op los. Dat was natuurlijk heel onverantwoord. Nu smeren we. Ja inderdaad, smeren - een likje is genoeg. Bijkomend voordeel is dat je even fijn contact hebt met de materie. Daar ben ik ook dol op. 

Lekker smeren

Ik ga een bestelling plaatsen, dus ik informeer even of de dochters misschien ook nog iets willen. Mijn deo heet Sexy Sadie. En ook de jongste heeft Sexy Sadie. Sexy Sadie ruikt naar patchouli, ylang ylang, zoete sinaasappel, vanille en Champa. Lekker geurtje vind ik. "Ik heb A girl named Sue",  appt de oudste. Dat is zoet en een tikkeltje kruidig, lees ik. Het ruikt naar salie en framboos. Een veel eenvoudiger geurprofiel dus dan mijn Sexy Sadie. 

Paraderen en dingen voor elkaar krijgen

Ondertussen bekijk ik de rest van het assortiment. Dirty Hipster lijkt me ook wel wat. Dat ruikt naar aarde en patchouli. Sommige omschrijvingen zijn wel heel creatief. Zo ruikt Sweet Jane naar de zoete geur van peren en vanille en fietsritjes met je beste vriendin. En Bonita Applebom ruikt naar appel, warme kruiden en met je boombox door de straten paraderen. Like a boss ruikt naar geranium, rozemarijn en dingen voor elkaar krijgen. 

Ik besluit ook nog een doosje mini's The greatest hits te kopen. Like a boss zit er ook in - die zet ik gericht in.

Wil je ook ruiken naar dingen voor elkaar krijgen, of naar een fietsritje met je beste vriendin - zonder een fiets aan te raken? Ik kan het aanbevelen: je koopt dit lekkere spul online of in de winkel in stad (Groningen natuurlijk) bij Diezijner. 

Een brilletje voor het shoppen

"En? Hoe gaat het met je bril?", vraagt collega. De vraag stellen is 'm beantwoorden. Ik loop zonder bril rond. Vorig jaar rond deze tijd kreeg ik mijn alles-in-1-bril. Ideaal leek dat me: geen rondslingerende brillen meer in verschillende sterktes, maar 1 bril voor alles. Het idee was dat ik er zowel veraf, als op het scherm als dichtbij mee zou kunnen zien. Ik zat middenin het gewenningsproces toen de mondkapjes hun intrede deden. In plaats van altijd goed zicht, was het toen constant mistig. Dus ging de bril af. En de bril bleef af.

Jammer

"Het is geen succes", zegt ik tegen collega. "Veraf zie ik beter zonder bril. Voor mijn schermwerk heb ik net iets meer of minder nodig, afhankelijk van mijn werkplek. Dan moet er net een half plusje of een plusje bij. En voor het lezen draag ik liever een leesbril - dan heb je het hele blad scherp. Het is meer een brilletje voor het shoppen: dan zie je alles goed en kun je de prijzen nog lezen ook. " En dat verklaart dan ook direct waarom ik de bril het afgelopen jaar amper gedragen heb. Ik heb niet geshopt. "Jammer", zegt collega. Ja, jammer.  

Benno en Bob in de pasta

"Weet je wat ik vandaag zag?" De jongste begint een verhaal bij voorkeur met een vraag. Het verhaal komt dan pas als je een doorvraag stelt. Op ongeduldige dagen zeg ik Vertel het maar gewoon. Vandaag stel ik geduldig de Groningse doorvraag: "Nou?" (En? kan ook). Ze vertelt dat op een van de huisjes waar ze werkt iemand een broodje met bebogeen at. "Dat hadden wij vroeger ook wel eens", zegt ze. 

Benno en Bob

"Wat een bijzondere naam eigenlijk voor broodbeleg", zeg ik. "Waar zou het voor staan?" De jongste zoekt het onmiddellijk op in Wikipedia en komt met een geweldig verhaal. 

Allereerst leren we dat de roots van bebogeen in het noorden liggen: Bebogeen is mede ontwikkeld omdat er in het noorden van Nederland tijdens en vlak na de Tweede Wereldoorlog weinig tot geen boter beschikbaar was.

Suikerbieten waren er echter wel en die werden dan verwerkt tot karamelpasta. 

En verder: Er bestaan twee verklaringen voor de naam. Bebogeen zou ontstaan zijn door de samenvoeging en omkering van Geen boter beschikbaar. De zoon van de laatste particuliere eigenaar vertelde echter in 2009 aan een verslaggever van de Telegraaf, dat de naam Beter dan boter betekent én een samenvoeging is van de namen van de zoon en neef van de oorspronkelijke producent Benno Benninga: Benno en Bob.

Keihard

Ik vind het een geweldige toevoeging aan mijn algemene kennis. Voor de jongste geeft het ook nieuwe inzichten. "Kun je nagaan", zegt ze. "Vlak na de Tweede Wereldoorlog was het heel gewoon, in plaats van boter. En voor ons was het een echte traktatie." Onze kinderen hebben echt een keiharde opvoeding gehad. 

 

Ga weg!

Sinds corona zijn we aan de wandel. Iedere avond een rondje. En als het kan een iets langer rondje. Inmiddels is de sportschool weer open. Dus E. is daar weer twee avonden in de weer. Voor mijn aquasporten moet ik nog tot na de vakantie wachten. 

In cadans

Gisteravond wandel ik een rondje in mijn eentje. Ook fijn. Door de cadans vallen malende gedachten op hun plek. Ik loop mijn favoriete rondje - vooral het stukje fietspad langs het kerkhof vind ik fijn. In mei en juni kwaken de kikkers er daar in de sloten langs het pad lustig op los. 

Duikvlucht

Ik loop diep in gedachten tot ik opeens word aangevallen door een stern. Het hoge piepen wordt een ratelend geluid en de stern duikt in volle vaart op me. Vlak boven mijn hoofd vliegt hij weer omhoog. En zo gaat het maar door. De boodschap is duidelijk: ga weg! Geen idee hoe je dan moet reageren. Dus ik reageer niet en loop gewoon door. Na een aantal duikvluchten ben ik blijkbaar uit het bedreigde gebied. 

Birds

En zo heb ik zomaar mijn eigen mini-Birds-ervaring. Vandaag toch maar even een ander rondje kiezen.

Over de drempel

Ik ben 60 geworden in mei. Dat is eigenlijk helemaal niet echt anders dan 59. Toch ben ik ongemerkt een drempel overgegaan. Het is een drempel waar ik niet op zat te wachten. En dat is voor het eerst. Als je jong bent, dan kun je niet wachten tot je volwassen bent. Maar ik heb nog nooit iemand gehoord die niet kon wachten tot 'ie senior werd. En daar ben ik nu terecht gekomen. Ik kom er gaandeweg achter.  

Een uitdaging

In gepersonaliseerde advertenties merk ik het. Zo krijg ik op instagram een advertentie van Samengezond.nl.  Jouw gezonde steuntje in de rug. Samen gezond heeft een nieuwe app waarin je jezelf uitdagingen kunt stellen. Ik ben op zich gek op een uitdaging. Tot ik de uitdaging van deze week zie. Zet zes dagen 2000 stappen. En beweeg deze week 60 minuten. Dat zijn denk ik uitdagingen voor collega-senioren die nog net iets verder gevorderd senior zijn. Ik realiseer me nu eigenlijk pas dat uitdagingen leeftijdsgebonden zijn. 

Triple-city

Deze week zoek ik meer informatie over de nachttrein naar Wenen. Nu de coronacrisis over het hoogtepunt is, is daar ruimte voor. "We kunnen in het najaar wel een triple-citytrip maken", zeg ik tegen E. "Dan gaan we met de nachttrein naar Wenen. Daar blijven we een paar dagen en dan reizen we door naar Boedapest, terug naar Bratislava en dan weer met de nachttrein terug vanuit Wenen." E. vindt het ook een goed idee. Als ik even kijk wat zo'n reisje zou kosten, moet ik mijn leeftijd invullen. Ik ben er al aan gewend dat mijn geboortejaar 1961 een heel eind terug scrollen betekent. Nu zie ik dat ik kan kiezen uit drie categorieën. De categorie waarin ik het grootste deel van mijn leven heb doorgebracht - die van volwassene van 18 tot 59 jaar, heb ik achter me gelaten. Ik zit nu in de categorie senior - vanaf 60 jaar. Dat levert verder overigens geen enkel voordeel op, behalve het herhaalde besef dat ik een drempel ben gepasseerd. Ik deel mijn ervaring met E. -zelf al een jaar eerder senior dan ik. Die heeft het laatste woord. "We zullen wel ingedeeld worden in het laatste wagonnetje", zegt hij.

De digitale dictator

Vorige week kreeg ik een fitbit voor mijn verjaardag. Meten is tenslotte weten. Mijn hartslag, mijn calorieverbruik, mijn passen, mijn slaapritme - alles wordt geregistreerd. Het levert me heel veel inzichten op. Sommige inzichten zijn niet nieuw. Zo weet ik dat ik een lage hartslag heb. Zaterdagnacht zakte dat zelfs terug tot 39 bpm. "Dat is wel heel laag", zeg ik tegen E. "Om mij van kant te maken heb je niet eens een kussen nodig, een zakdoek over mijn hoofd is al voldoende." Ook weet ik nu dat het voor mij op een thuiswerkdag in coronatijd best pittig is om 10.000 stappen te zetten, zelfs als ik iedere avond een fikse wandeling maak. In het weekend of op een vrije dag is het daarentegen een eitje.

SLECHT 

En ik krijg ook feedback en commentaar van mijn fitbit."Even kijken hoe ik geslapen heb", zeg ik tegen E. als ik wakker word. Ik kijk in de app en net als alle voorgaande dagen krijg ik daar ook vandaag het genadeloze commentaar: SLECHT. En dat terwijl ik zelf nog wel vond dat ik lekker geslapen had. 90% effectief bovendien. Het heeft hoogstwaarschijnlijk te maken met mijn korte nachten: 5,5 uur tot 6 uur. En dan wordt er vaak nog een half uur vanaf gehaald, omdat ik dan te onrustig ben. In de app blijf ik ver achter bij vrouwen van mijn leeftijd die hetzelfde apparaat gebruiken: die tikken met gemak de 8 uur aan. Dat is inderdaad voor mij niet weggelegd. En dat is prima. Het werkt voor mij.  

Coach

Behalve dit soort keiharde commentaren, krijg ik ook korte opdrachten van mijn digitale coach. Op een werkdag zit ik veel. Ik ben gefocust. Na ieder uur zoemt mijn fitbit: je bent al een uur inactief. En direct een suggestie: beweeg je romp. En als ik dat doe, dan krijg ik een complimentje: Geweldig! Ook als ik mijn eigen doelen haal krijg ik een complimentje. Op zich is dat prima voor mij: ik ben niet competitief, maar ik verbeter mezelf wel graag. En dat leidt soms tot bizarre situaties. Zo lag ik vanmiddag met mijn elastiek beenoefeningen te doen, terwijl ik aan de telefoon was. Gelukkig was het geen beeldbellen. Dat zou de werkrelatie wel erg onder druk zetten. 

Een machtsgreep 

Maar af en toe vind ik mijn fitbit toch wel erg aanwezig: dan lijkt mijn digitale coach teveel op een digitale dictator. Gisteravond heb ik een kleine machtsgreep gepleegd: 's nachts geen fitbit meer voor mij. 

Even in andere sferen

Muziek heeft alles te maken met je thuis voelen.  Toen ons huis afbrandde, was ook onze muziekcollectie verloren: lp's, cd's en zelfs nog cassettes. Dat droeg zeker bij aan het ontheemde gevoel dat we toen toch al hadden. Gelukkig kun je tegenwoordig streamen. Dus is alles binnen handbereik. 

Van DC naar BA 

E. is de dj thuis. Hij heeft veel muziekkennis en weet precies wat iedereen leuk vindt. Naar de oudste stuurde hij deze week muziek van Dry Cleaning. Ze houdt van poëzie en de zangeres van Dry Cleaning draagt meer voor dan dat ze zingt- leuk voor haar om even te horen. Ze is er niet kapot van. Dat is ook niet zo verwonderlijk. Het is niet haar muzieksmaak en dat had E. al aan zien komen. "Laat eens horen", zeg ik. Ik vind het niet verkeerd. "Waar doet me dit aan denken?", zeg ik. "Aan wave muziek, de Blue Aeroplanes", zegt E. "Ja inderdaad. Dat vond ik lekkere muziek." E. zoekt het even op. "Nog steeds lekkere muziek", zeg ik. Ik associeer het direct met de tijd dat we nog in de stad (Groningen natuurlijk) woonden.

Tijdcapsule 

Zo brengt muziek je direct terug in de tijd, naar plekken waar je ooit was of bij mensen met wie je ooit was. Blondie en Denis brengen me terug naar de bus waarmee we als 5 V naar Londen gingen. The sound of silence van Simon and Garfunkel naar het huis van mijn schoonouders, die in februari kort na elkaar overleden en het album This one's for him- a tribute to Guy Clark brengt me direct in een weekendstemming. Het is magisch.

The Blue Aeroplanes - Jacket hangs; nog steeds te gek. 

Scherpe actie

Ik ben thuis aan het werk. Het is een prikkelarme omgeving vergeleken met mijn gebruikelijke werkomgeving. Het werken bestaat uit continu schermwerk. Soms praat je met anderen via het scherm om vervolgens weer verder te gaan met je taken - ook op het scherm. 

Bestaan die eigenlijk nog? 

Waar het vandaan komt, weet ik niet, maar ineens denk ik: pennywafels - bestaan die eigenlijk nog? Blijkbaar is de focus op het werk even geen 100%. Thuis hadden we bij wijze van traktatie pennywafels. Net zo lang tot die wafels echt geen traktatie meer waren. Maar nu wil ik er ineens wel eentje. Maar bestaan ze eigenlijk nog wel? 

Alledaags koekje 

Even snel googelen. En ja hoor: Helwa, alledaagse en trommelbiscuit, lees ik. Te koop bij de Jumbo. Zo zie je maar, wat eens een traktatie was, is nu een alledaags trommelbiscuitje. Ook blijkt dat de pennywafel zichzelf - zonder dat ik er erg in had- al verschillende keren opnieuw heeft uitgevonden. Boven de afbeelding van de pennywafel staan trefwoorden: 

• pennywafel yoghurt - die zijn er dus ook! 
• disco partymingo - een pennywafel in een kindvriendelijk wikkeltje
• pennywafel met - van alles: van proteïnes tot vanille 
• dieet  - de zogenaamde win-win-pennywafels.
• pennywafel kaas - nee

Oplichter

En ik leer nog meer. In 2016 was er in Alphen een pennywafel-oplichter actief. De man smeerde vooral bewoners van een verzorgingshuis pakken pennywafels voor 5 euro aan (zo'n pakje kost bij de Jumbo 0.69 eurocent, dus tel uit je winst). Hij vertelde de bewoners dat het geld voor een goed doel bestemd was. Het signalement van de man is ook vrijgegeven: ongeveer 1.80 m rond de dertig, kort haar met een blauw vest of colbert. 

Waar blijft zo'n oplichter als je 'm nodig hebt? Hij zou mij vandaag een pakje mogen aansmeren.  

Leuf-ie-dat-momentje

 

Leuf ie dat? Dat van dat half om half gehakt? Die vraag werd ooit aan boezemvriendin gesteld op een feestje. De man in kwestie geloofde niet dat de helft van half om half gehakt bestaat uit rundergehakt. Wij vonden het hilarisch. Het stond ver van ons af. We hadden ons die vraag nog nooit gesteld en het interesseerde ons absoluut niet. Misschien waren we wel goedgelovig.

Minder goedgelovig

Naarmate ik ouder word, krijg ik zelf namelijk ook steeds meer van die leuf-ie-dat-momentjes. Mijn eerste bewuste leuf-ie-dat-momentje was bij de invoering van de euro. Bij hoog en bij laag werd volgehouden dat de wisseling van de munt niet met een kostenstijging gepaard ging. Ik was toen inmiddels 41 jaar en ik leufde er geen bal van. En met mij vele anderen. Daar hadden we geen rekenmodellen voor nodig. We voelden het in onze portemonnee. Ik had daarna een hele serie leuf-ie-dat-momenten rondom de aardgaswinning. Alle verhalen die werden opgelepeld over dat de schade toch echt niet toe te schrijven viel aan de aardgaswinning...

Jumbo en Rutte

De laatste tijd buitelen de leuf-ie-dat-momentjes over elkaar heen. Soms is het een leuf-ie-dat/ik-aarger-mie-dood-momentje. Bij de Jumbo-reclame bijvoorbeeld. Jumbo zegt namelijk goedkoper te zijn dan Lidl en Aldi. Ik leuf hier geen bal van. Ik ben ervaringsdeskundige. Eerder kocht ik al mijn boodschappen bij de Jumbo - voorheen mijn favoriete Super de Boer. Nu doe ik dat bij de Lidl. En dat scheelt. Behoorlijk ook. Tot zover het leuf-ie-dat (nait)-deel. Het ik-aarger-mie-dood-deel heeft te maken met de manier waarop Jumbo zich meent te moeten onderscheiden. Door zich af te zetten tegen Lidl en Aldi. Dat vind ik toch een beetje sneu. Als de Jumbo een jongen was geweest, zou je zeggen 'Dat heeft zo'n jongen toch niet nodig'. Hoe dan ook: daar wil je niet bij horen. Ik tenminste niet. 

En Rutte natuurlijk. Van wat hij zegt, leuf je natuurlijk sowieso geen bal. Maar laat ik daar maar verder geen woord aan vuil maken.

Bierzonder

"Dat is wel heel bierzonder", denk ik. Ik lig in de tandartsstoel. De tandarts is met zijn assistente bezig om twee aan slijtage onderhevige kronen te repareren. Hij gebruikt een lapje spandex, een kiesklem en een mondklem. Het klinkt allemaal een beetje sm, maar het is slechts bedoeld om de vulling droog in de kies te krijgen. Het is een nieuwe methode voor mij en dus best bierzonder. De tandarts propt het lapje spandex in de kiesklem, die wordt vastgezet en dan komt de mondklem erop. Dat zal me leren. 

Creatief bezig met taal

Ondertussen laat ik mijn gedachten maar een beetje afdwalen. Het woord bierzonder is terloops in onze vocabulaire geslopen. Ooit werd het geïntroduceerd door de jongste. Ze was toen nog een kleuter met veel taalgevoel. En ook nu ze volwassen is, is ze nog zeer creatief in haar taalgebruik. Ze had toen de neiging om een r toe te voegen aan allerlei woorden. Zo werd bijzonder bierzonder en patat werd partat. Het beviel ons: die r gaf er net iets meer pit aan. Dus bierzonder en partat zijn gebleven. 

De tandarts is ondertussen klaar. De klem kan eraf, nog even happen op een stukje carbonpapier, de slijptol erover en ik kan er weer tegenaan.

Oriental delight

Deze week werd de vloer van onze kamer en keuken geschuurd. Dus alles eruit en in ieder geval 24 uur niet op de nieuwe vloer lopen. En ook 24 uur niet in de keuken. Geen ramp. We besluiten te gaan voor een afhaalmaaltijd van Oriental Delight, het Chinees restaurant even verderop. 

Echt meedoen 

Sinds kort is bij ons de Chinese afhaalmaaltijd weer in ere hersteld. Toen we hier dertig jaar geleden kwamen wonen vonden we het fantastisch dat er een Chinees op loopafstand was. Toen we opgroeiden was het namelijk echt een teken dat je meedeed als je wel eens ging Chinezen. Dat was in de tijd dat macaroni nog met Smac en maggi werd bereid. Ik weet nog goed dat ik in de periode dat ik naar de middelbare school ging mijn eerste Chinese maaltijd at. Ik koos voor Babi Pangang. 

Wellness behandeling erbij

Toen E. en ik later in de stad woonden, gingen we ook graag Chinezen als we uit eten gingen. Meestal in de Nieuwe Ebbingestraat. Na de maaltijd kreeg je een klam warm en geurig handdoekje om je handen mee schoon te maken. Deze kleine wellness behandeling was bij de prijs inbegrepen. Heerlijk. 

Kroepoek erbij

Ergens in de afgelopen dertig jaar is de Chinees uit de gratie geraakt. Een stukje kroepoek en sambal erbij was niet meer genoeg. Wokpaleizen moesten er komen. De traditionele Chinees werd overvleugeld door internationale keukens van over de hele wereld: Thais, Marokkaans, Vietnamees, Indiaas, Libanees, Grieks, Italiaans, Turks, noem maar op. En nog worstelt de traditionele Chinees.

Wij gaan ervoor

Maar wij hebben ontdekt dat we Chinees-Indisch eten nog steeds zeer waarderen. Dus wij gaan er weer voor. De Chinees hier vlakbij heeft het niet gered, maar we doen wat we kunnen om Oriental Delight in de lucht te houden. Bij deze warm aanbevolen.

Lang leve de oudertelefoon!

De oudertelefoon heeft nu ook een schreeuwfunctie. Sinds de eerste coronacrisis kunnen ouders en opvoeders naar de oudertelefoon bellen voor een luisterend oor. Een vrijwilliger staat ze dan te woord met een ondersteunend gesprek. Maar gefrustreerde ouders kunnen nu dus ook naar de oudertelefoon bellen en dan keihard schreeuwen tegen heavy metal muziek. Ik vind het een geweldig idee. Wat een fantastische buiten de-doos-denkers zijn het daar bij de oudertelefoon. Dat moet beloond worden met veel schreeuwers.

Namens ons allen 

Zelf kan ik het niet meer doen. Mijn kinderen zijn allemaal volwassen. Dan zou ik misbruik maken van de oudertelefoon. Maar ik heb er iets op gevonden. In de familie groepsapp heb ik mijn nichtje, die wel kleine kinderen heeft, direct opgeroepen om namens ons allemaal de coronafrustratie eruit te schreeuwen. Haar kinderen zijn natuurlijk schatjes, dus weinig aanleiding, maar zij zit tenminste in de schreeuwdoelgroep.  

Tip 

Ik heb nog een kleine tip voor de mensen bij de oudertelefoon. Spreek in het bandje vooraf nog de volgende aanbeveling in voor de ouders die gebruik willen maken van de schreeuwfunctie. Kies bij het schreeuwen voor een fantastische klankvoortplanting een kleine afgesloten ruimte zoals bijvoorbeeld het toilet.  

Buiten de doos denken

Geen zuivel in een cake gebruiken. Het is een sterk staaltje van buiten de doos denken lees ik. Dit taaljuweeltje popt zomaar op op mijn tijdlijn van facebook. Ooit heb ik een knop ingedrukt om Engelse teksten automatisch te vertalen en dan krijg je dit. Dan wordt het uitgesleten 'out of the box' denken ineens buiten de doos denken. Hoeveel origineler. Ik ben erg enthousiast. Dat zouden we meer moeten doen.

Geleend

In het Nederlands gebruiken we veel leenwoorden, woorden uit andere talen. Sommige woorden zijn zo gewoon, dat we helemaal niet meer in de gaten hebben dat ze geleend zijn. Matras komt bijvoorbeeld uit het Arabisch, thee uit het Chinees, piano uit het Italiaans en alfabet is Grieks. Dat zijn allemaal oudere leenwoorden. Daarom voelen ze voor ons niet geleend aan. Misschien zijn daar wel nooit Nederlandse woorden voor geweest. Andere woorden zijn verdrongen door leenwoorden. Daarvan kennen we de oorspronkelijke Nederlandse woorden helemaal niet meer. We gebruiken champignon in plaats van kampernoelje, bibliotheek voor boekerij, astrologie voor sterrenwichelarij, akoestiek voor klankvoortplanting (mijn favoriet) en bouillon voor vleesnat.  

Klankvoortplanting

Hoeveel oorspronkelijker (in plaats van origineler) zou het zijn om af en toe een leenwoord in te leveren voor het origineel (oorspronkelijke)? Ik ga het doen: ik gebruik het woord akoestiek bijna nooit, maar voor klankvoortplanting zoek ik ruimte. Maar kampernoelje voor champignon en vleesnat voor bouillon? Dat is misschien net iets te ver buiten de doos gedacht.

Naschrift: de leenwoorden en hun vertaling heb ik gevonden op de site van de Taalunie/ Taalhelden.