Mensen van het gepasseerde station

...dat is niets bijzonders

We grasduinen in Schotland in een van de vele kringloopwinkeltjes daar. Daar hebben ze mini-kringloopwinkels per goed doel. Ik kijk graag tussen het glas- en steenwerk en om de tijd te doden kijkt E. tussen de cd's. Hij vindt er eentje van Rufus. Die nemen we mee.

"Het is eigenlijk een gepasseerd station natuurlijk", zegt E. Tegenwoordig kun je immers streamen wat je wilt - en dat doen we ook. Maar cd's hebben nog steeds aantrekkingskracht. Als ons huis niet was afgebrand, dan hadden we ook nog een flinke collectie lp's gehad."Wat maakt het uit?", zeg ik. "We lezen toch ook kaart?" We hebben de navigatie-assistentie uitgeschakeld - behalve als we een grote stad in- of uitrijden. We waren de dwingende instructies van de dienstdoende dame al snel zat. We zijn tenslotte met vakantie. Het leek af en toe wel alsof we met z'n drieën in de auto zaten. Dus hebben we de kaart die we nog in de auto hadden liggen erbij gepakt. En dat bevalt prima. Zo kom je nog eens ergens. "En we lezen gewoon boeken", vul ik aan. We hebben een flinke stapel boeken achterin de auto liggen. Ook dat hoort bij vakantie. De e-reader is thuis gebleven. Superhandig als je met het vliegtuig gaat, maar als dat niet het geval is, dan lees ik liever een boek.

"Misschien zijn wij wel mensen van het gepasseerde station", zeg ik tegen E. Voor een deel in ieder geval. En dat bevalt prima.

Een rode kaart

voor Rijkswaterstaat

Opvoeden is kinderspel als je deze twee vuistregels hanteert.

• Consequent zijn, en
• Doen wat je zegt

En vooral heel heel heel veel liefde natuurlijk - maar dat gaat eigenlijk vanzelf. Voor de vuistregels moet je meer inspanningen verrichten. Ze zijn simpel, maar effectief. Ben je niet consequent, doe je niet wat je zegt, dan is het in no time chaos en destructie. Kinderen pikken dat namelijk al vanaf hun prille jaren op. Het valt niet mee om later nog weer iets recht te breien.

Basisregels 

Je zou zeggen dat dit soort eenvoudige opvoedregels ook wel zijn doorgedrongen tot de 'opvoeders' in de samenleving. Bij volwassenen werkt het namelijk net zo als bij kinderen. Ook daar geldt: als je regels stelt, voer ze dan ook consequent door en doe wat je zegt. Doe je dat niet dan krijg je chaos en destructie.

Werk aan de weg

Deze week rijd ik op een dag vijf keer langs een bordje waarop staat dat er werk aan de weg is. De afgelopen week ben ik misschien wel langs 10 van dit soort borden gereden. Als weggebruiker word ik gesommeerd om om die reden 50 of zelfs 30 kilometer te rijden. Op zich begrijpelijk: dat werk wordt immers door mensen geleverd en die willen niet ondersteboven worden gereden door weggebruikers die hun snelheid niet temperen. 

Loos alarm 

Het punt is alleen dat dit soort waarschuwingen langs de weg 9 van de 10 keer loos zijn. Op het moment dat ik er langs rij, is er letterlijk maar 1 keer echt werk aan de weg. Al de andere keren is er misschien gewerkt, maar op het moment dat ik er rij niet meer. Het logische effect is dan dat je op den duur denkt: 'Het zal wel. Ik ga hier geen 30 kilometer rijden als er toch niks gebeurt." Je neemt de borden niet meer serieus. Dat gedrag lok je uit door niet consequent te zijn en niet te doen wat je zegt.  Zo simpel is het. En dat kan tot gevaarlijke situaties leiden als er wel weer eens werk aan de weg is. 

Eenvoudige oplossing 

Inconsequent zijn, niet doen wat je zegt; het kan ongestraft. De straf is voor degene die het slachtoffer is van dit gedrag. Als je namelijk betrapt wordt terwijl je je niet aan de aangegeven snelheid houdt, dan word je daar flink voor afgestraft. En dat deugt niet vind ik. De uitlokker verdient in dit geval een rode kaart. Vooral omdat de oplossing binnen handbereik ligt. In heel veel gevallen zou het eenvoudig opgelost zijn door er een bordje onder te plaatsen: ma t/m vr van 8.00 uur tot 17.00 uur. Of voor mijn part andere tijden. Zo moeilijk is dat toch niet? 

Groupie van Herman

 Echt waar

"Ik begin een echte groupie van Herman te worden", zeg ik tegen E. Ik doel op Herman Sandman, columnist in het Dagblad van het Noorden. Maar dat had E. al wel in de gaten. Herman is de enige reden waarom ik mijn abonnement op het Dagblad op dit moment hou. Ik beveel Herman te pas en te onpas aan in mijn omgeving. Het grenst aan opdringerigheid. Daar ben ik me wel van bewust, maar ik kan het niet stoppen.

Lees Herman

Die morgen nog had ik mijn vader gewezen op de column van Herman. "Linksonder aan de binnenkant van het hoofdblad. Daar kun je 'm vinden", zeg ik tegen hem. "Dat moet je ook gaan lezen." Ook onze zoon moet er aan geloven. "Als jij De Graanrepubliek uit hebt, dan moet je Herman Sandman gaan lezen. Dat vind jij vast leuk." Herman schrijft namelijk ook boeken. En op het werk laat ik me ook niet onbetuigd.

Herman heeft het

Herman is melancholiek, grappig, hij relativeert zichzelf graag, doet sociaal tegen wil en dank en koestert zijn Veenkoloniale roots en zijn vrouw en kinderen. Tot op dit moment ben ik op papier nog niets tegengekomen wat ik niet leuk vind aan Herman. Ik zit regelmatig hardop te lachen als ik iets van Herman lees, maar ik word net zo vaak geraakt of aan het denken gezet. Kortom: Herman heeft het.

Herman heeft het echt

Deze week weet Herman me te raken met een column over ouder worden. Als vijftigplusser voelt hij de slijtage toeslaan als hij hardloopt. Maar hij weet ook dat dat nog niks is, omdat 'de echte klappen pas worden uitgedeeld in het tweede rondje'. "Daar zit jij nu in", zeg ik tegen mijn vader als ik 'm over deze column vertel. Om een andere column van Herman zit ik hardop te lachen. Herman vult een rijtje over zichzelf in dat je vaak in een damestijdschrift ziet. Op de vraag Waar kun je me 's nachts voor wakker maken? geven Bekende Nederlanders meestal antwoorden als Rucolapasta met dichtgeschroeide tonijn of Gestoomde kabeljauw met broccoli en sushirijst. De keuze van onze Bekende Veenkoloniaal: neuken.

Dus: lees Herman

Ik beveel niet zomaar iets aan, maar het mag duidelijk zijn: ik kan het niet laten. LEES DIE MAN!  Daar knap je echt van op. Ik blijf zijn columns lezen. Ik knip ze nog niet uit. Nog net niet.

Weer een compleet mens

Ik heb de afgelopen dagen een traumatische ervaring gehad: ik was mijn biebpas kwijt. We gaan wekelijks naar de bieb. Mijn pas zit standaard in mijn biebtas. Dat werkt als een tierelier. Vorige week merkte ik ineens dat mijn pas niet in mijn tas zat.

De wereld ligt weer open...

En dan begint het zoeken:

• Welke jas had ik aan - Geen jas, 
• Had ik iets met broekzakken aan? - Daar zit het niet in. Ook niet in die, die ik niet aanhad.
• Toch misschien in een handtas gestopt?- In geen van de handtassen die nu in de roulatie zijn. 
• Per ongeluk in mijn werktas? - Ook niet.
• In een boek of een tijdschrift? - Dat doe ik nooit, maar toch maar even checken. 
• Waren we op de fiets of met de auto? -Auto, dus daar ook maar even kijken, onder de matten, in alle vakjes. Ik vind van alles, maar geen biebpas.
• Ik ruim lades op en richt ze weer opnieuw in, maar de pas blijft onvindbaar. 
• Maar even bij de bieb vragen dan. - Nee geen pas gevonden. "Als we iets vinden, dan sturen we het meestal op. Ik blokkeer het account maar even. Dat is dan altijd beter", aldus de bibliotheekman. "Dan kunt u thuis nog even verder zoeken."

Ondertussen houdt het zeurende gevoel aan: ik mis iets. Ik mis de onbeperkte onmiddellijke gratis toegang tot een wereld vol boeken. "Je mag wel op mijn pasje", zegt de jongste. En ook E. biedt me zijn pas aan. Maar dat is niet hetzelfde. Dat druist in tegen mijn hang naar zelfstandigheid. Ik wil mijn eigen kaart.

Gisteren valt er een envelop op de mat. "Er zit iets hards in", zegt de jongste. En het is inderdaad iets hards: het is mijn bibliotheekpas. Ik ben weer een compleet mens! Lang leve de mensen van de bibliotheek!

Verbeelding brengt je overal

Onze oudste is graag op reis. Vorig jaar zat ze een aantal maanden in Sudan. Nu zit ze voor een tijdje in Nepal. Om ons een beetje op de hoogte te houden, heeft ze een account aangemaakt in polarsteps. Polarsteps is een app waarin je je reizen bijhoudt en waar je foto's en reisverslagen kunt opnemen. Zelf heb ik ook een account aangemaakt om te kunnen reageren op haar berichten. Iedere dag kijk ik even of ze weer nieuwe stappen heeft gezet. Vanmorgen doe ik dat ook. Geen nieuws. Ze zal wel druk aan de studie zijn.

Vandaag staat er ook een melding voor mij in mijn app. 'Voeg je afgeronde reizen toe' staat er. En dat snap ik wel: mijn polarsteps account is een vrij sneu gebeuren. Ik heb 0 volgers (logisch - er gebeurt niks) en ik volg er maar 1 (mijn dochter). En dat is nog niet alles. Ik zal het sneue rijtje even afmaken:

You've seen: 
0 countries
0% of the world

Continents visited:
-

Flags collected: 
-

Total sum of everythingness (een briljante zin; die hou ik erin)
0 days
0 hours
0 seconds
0 trips
0 kilometers
0 likes
0 steps

Kortom ik ben een 0 op polarsteps. De enige plaats die terug te vinden is in mijn polarsteps account is mijn woonplaats Sappemeer.

Daarmee steek ik schril af bij mijn dochter die in de 33 dagen dat ze nu weg is al 8842 kilometers heeft gereisd en 35 stappen heeft gezet. Ze heeft onderweg 4 landen bezocht en 2 continenten bereisd. Alleen al in deze ene trip heeft ze 2%  van de wereld gezien. Dat is toch geweldig!

Toch ligt de wereld ook open voor een 0 op polarsteps. Ik lees, ik heb een creatieve geest, een laptop en een kleurentelevisie. Dat bij elkaar brengt me waar ik wil. De denkbeeldige kilometers die ik dagelijks afleg zijn niet te tellen. Allemaal vanuit de geliefde thuisbasis Sappemeer.

Ook deze illustratie is een boomerang card. 

ID - nee

of is mijn bankpasje ook goed? 

Je hebt van die mensen die met gemak een ontbijtje overslaan. Zo eentje ben ik er niet. Laatst moest ik bloed prikken en daarvoor moest ik nuchter zijn. Dus moest ik mijn ontbijt uitstellen. Ik haast me naar het lokale bloedprikpunt. Dat gaat niet vanzelf, want ik vergeet bijna het papier waarop staat waar het bloed op moet worden onderzocht. Ik kan nou eenmaal niet goed nadenken als ik niet heb gegeten.

Dat zal me leren...

Ik ben bij de eerste lichting, niet de eerste, maar toch mooi vooraan in de rij. Er zijn mensen die voor de deur gaan staan wachten, maar dat gaat me net iets te ver.
Het duurt even voordat ik aan de beurt ben. "ID", zegt de medewerkster van de bloedbank. "Oh", zeg ik. Daar heb ik even niet van terug."Heb ik niet bij me. Wel een bankpasje." Die heb ik altijd bij me; ik ben niet graag zonder geld op pad. Maar daar is ze niet van onder de indruk. "Nou, een volgende keer wel meenemen", zegt ze. In haar stem klinkt een milde terechtwijzing door. Ik ben geen geroutineerde bezoeker van de bloedbank. Dus ik had er niet aan gedacht. "Kan gebeuren", zegt ze. Vervolgens geeft ze me een prik waar ik nog weken last van heb. Dat zal me leren...

ID mee

Het stuit me tegen de borst dat je werkelijk voor alles je ID moet laten zien."Sinds wanneer is dat eigenlijk?", zeg ik later tegen E. "dat je voor iedere scheet die je laat je ID moet laten zien? Alsof iemand mijn papier mee zou nemen en voor mij bloed zou gaan prikken." Kijk, als het nou een dopingcontrole was geweest. Dan had ik het nog gesnapt, want dan is oplichting natuurlijk aan de orde van de dag.

Toonplicht

We weten het eigenlijk niet. Maar dan is er gelukkig altijd nog Wikipedia. En nou weet ik het dus wel.

• Tot de Tweede Wereldoorlog kenden we in Nederland geen identificatieplicht. Dat was nog ruim voor mijn tijd. 
• In 1940 wees de regering een systeem  met identificatiebewijzen van de hand, aldus Wikipedia omdat dit in strijd met de Nederlandse tradities was. Het argument tegen de algemene identificatieplicht was, dat men daarmee zou veronderstellen dat elke inwoner een potentiële misdadiger is. Ook voor mijn tijd. 
• We weten allemaal dat het er in de Tweede Wereldoorlog wel van is gekomen. Godzijdank voor mijn tijd. 
• De weerstand die ik voel tegen het identificeren bleek tot 1994 in Nederland dan ook vrij universeel. Sinds juni 1994 bestond een identificatieplicht in het geval van gegronde verdenking en bij financiële transacties (de Wet op de identificatieplicht). Dit betekende dat er naar een identiteitsbewijs mocht worden gevraagd bij bijvoorbeeld vreemdelingentoezicht, verdenking van zwartrijden, toegang tot voetbalstadions. De eerste 33 jaar van mijn leven was het dus nog niet gewoon om je overal voor te moeten identificeren. 
• Sinds 2005 is het hek helemaal van de dam.  Burgers moeten op verzoek van een daartoe bevoegd ambtenaar een identiteitsbewijs kunnen tonen. Maar...Er is derhalve sprake van een toonplicht, de plicht tot het dragen van een identiteitsbewijs (draagplicht) staat niet in de wet. Dat doet me dan weer deugd.

Technisch onderhoud

vaker dan me lief is

Op mijn vrije dag doe ik hier allerlei klusjes in huis. De eeuwigdurende nooit ophoudende stroom wasgoed natuurlijk, het schoonmaken van de de badkamer en de toiletten, maar ook het organiseren van onderhoudsklusjes. Zo meldt onze zoon me dat de kraan van het bad het weer heeft begeven. Dat wil zeggen: het omzettingsknopje van de kraan naar de douchekop is kapot. Dat is al de tweede keer en de kraan zit er nog geen vijf jaar in. "Dat was in ons oude huis toch niet zo?", vraagt onze zoon. Nee, in ons oude huis dat straks bijna zes jaar geleden afbrandde, heb ik nooit meegemaakt dat er een kraan of een lichtknop kapot ging. Daar woonden we meer dan twintig jaar. In ons nieuwe huis is het nu al vier keer gebeurd. En dat terwijl we op materialen niet beknibbeld hebben.

Waardeloos

"Ik bel de installateur even", meld ik E. "de kraan in de douche is weer kapot." E. heeft er niets van gemerkt, maar hij gebruikt die kraan dan ook niet. "Anders moeten we maar een andere kraan nemen", zeg ik. "Dit is toch ook waardeloos". "En het was nog niet goedkoop ook volgens mij", zegt E. Ik ben er wel uit: een andere kraan erin.

Gevoelig spul

De installateur hoort me geduldig aan. Het is een palletje dat omgezet moet worden, legt hij uit. En ja, inderdaad is er anderhalf jaar geleden ook al een nieuw palletje ingekomen. "Dat is heel gevoelig spul", zegt hij. "Misschien moeten wij dan iets minder gevoelig spul hebben.", zeg ik. "Waardeloos. En het was nog niet goedkoop ook." "Nou", zegt de installateur. "het onderdeel kostte de vorige keer niks." Ik schiet in de lach. "Nou dan zal het wel iets anders zijn geweest wat duur was", zeg ik. "Dat zal het dan zijn", zegt hij. Het nieuwe palletje gaat ons nu -exclusief manuren- 21 euro kosten. Een fractie van wat een nieuwe kraan kost, verzekert hij me. Toch maar weer een palletje dan.

Doe niet gewoon

...

Een collega van mij plaatst een link naar mijn blog Nooit meer tafeldame bij ons op het intranet. Het is een reactie op het bericht Tafeldame en tafelheer exit op ons intranet. Het ontgaat me, want ik ben een aantal dagen vrij. Collega P. wijst me erop als ik me maandag weer op het werk meld.

Tip

Als ik op mijn werkplek mijn mailbox open, vind ik er ook een 'tip' van de beheerder van ons intranet. Een tip is een persoonlijk berichtje. Hij geeft aan dat hij ook heeft gezien dat ik heb geblogd over het onderwerp. En dat dat prima is. Altijd fijn natuurlijk om met instemming van anderen bezig te zijn. Hij geeft ook aan dat van genderneutraliteitsdwang geen sprake is geweest. Hij zegt het niet expliciet, maar met genderneutraliteit heeft het blijkbaar alles te maken. Er was veel kritiek op de term tafeldame, vertelt hij verder.

Veel kritiek

Ik voel met hem mee. Als je zoals ik al meer dan 30 jaar in het communicatievak zit, dan weet je dat iedereen met alles wat je doet meekijkt en oordeelt. Als het niet goed is hoor je het en als het wel goed is hoor je het meestal niet - op een uitzondering na. De tafeldame en tafelheer zijn dus na veel kritiek verdwenen.

Nivelleren

Als iedereen meedenkt en meekijkt profiteer je van veel kennis. Dat is ook het idee achter ons intranet. Samen weet je immers meer. Dus dat is slim vanuit het oogpunt van kennis delen. Maar als het gaat om meningen, om creativiteit en originaliteit kan het ook de andere kant opslaan. Dan werkt een grote groep vaak nivellerend: doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. En daarmee doe je iedereen tekort. Ongewoon doen levert namelijk innovatieve gedachten, creatieve vondsten en originaliteit op. Met ongewoon onderscheid je je van het gewone. En misschien nog wel belangrijker: het is ook veel leuker om niet altijd gewoon te doen. Het levert de sjeu waar ik zo dol op ben.

Jammer

De stap van tafeldame en tafelheer naar groepsbeheerder vind ik een nivellerende stap. We gaan gewoon doen met elkaar. Jammer, maar het zij zo. Ik heb het nu denk ik wel verwerkt.

Ik heb geen tatoeage nodig...

want jij zit toch al onder mijn huid

Op de donderdagavond kijken we hier naar de Britse datingshow Naked Attraction. Naked Attraction is een datingshow waarin een single kan kiezen uit 6 naakte partners. Van tevoren vertelt zo'n single wat hij of zij fysiek aantrekkelijk vindt en daar worden de partners dan op geselecteerd. Per ronde wordt een deel van hun lichaam onthuld - te beginnen bij het onderlichaam, vervolgens het middenstuk en tenslotte zien de deelnemers elkaars gezicht. Bij iedere ronde wordt de single die op dat moment als het minst aantrekkelijk wordt beoordeeld weggestuurd.

Educatief

Tussendoor krijgt de kijker educatieve feitjes voorgelegd. Zo weet ik nu dat mannen dol zijn op volle lippen, omdat dat ze doet denken aan de schaamlippen van de vrouw. Ook weet ik dat vrouwen graag een man met een lovehandle hebben. Die zou namelijk meer aandacht voor een vrouw hebben dan een spierbonk. Of dat 81% van de mannen de voorkeur geeft aan een zandloperfiguur. Het mag duidelijk zijn: dit had ik niet graag willen missen.

Biologisch

Als een lichaam zo in porties wordt opgedeeld, heb ik ook zeker zo mijn voorkeuren. Daar hoef je niet over na te denken, dat gaat vanzelf. Het is pure biologie. Voor mij geldt dat het gezicht alles kan veranderen. En daarmee blijk ik niet uniek te zijn. Volgens biologen is voor vrouwen het gezicht heel belangrijk, terwijl voor mannen het gebied tussen hals en knieën de doorslag geeft. Het is onderzocht, maar toch kan iedere kijker van het programma Naked Attraction wekelijks zien dat vrouwen ook niet onverschillig staan tegenover het gebied tussen hals en knieën.

Het vlees in de kuip

De deelnemers geven zich op voor dit programma omdat ze letterlijk willen weten wat voor vlees ze in de kuip hebben. Zodat ze niet worden teleurgesteld als iemand uit de kleren gaat. Het spreekt voor zich dat je niet veel schaamtegevoel moet hebben om mee te doen aan het programma. En dat geldt eerlijk gezegd ook als je naar het programma wilt kijken.

De schaamte voorbij

Gelukkig heb ik jarenlange ervaring in het kijken van beschamende programma's, dus ik ben de schaamte allang voorbij. Zonder gêne kijk ik dan ook naar Naked Attraction. En zo doe ik dan ook wat bodytrends op. Wat me opvalt is dat heel veel deelnemers tatoeages hebben. Het is inmiddels gewoner geworden om wel een tatoeage te hebben dan geen. Voor mij is een tatoeage geen plus. Ik snap die behoefte om je lichaam te bekladden helemaal niet. Ook het verwijderen van schaamhaar wordt als 'netjes' bestempeld. En ook dat is voor mij geen plus. Maar ik val dan ook ver buiten de doelgroep van het programma. 

Onder mijn huid 

Vandaag zijn E. en ik 40 jaar samen. Destijds waren er nog geen datingprogramma's. En al helemaal geen naakte datingprogramma's. Maar die had ik ook niet nodig. Ik wist in een oogopslag dat wat ik zag me beviel. Ik hoefde hem niet zonder kleren te zien om dat te weten. En als ik van tatoeages zou houden, zou 40 jaar samen natuurlijk een goede reden zijn om E. een plekje op mijn lichaam te geven. Maar gelukkig hoeft dat niet. E. zit mij ook zonder tatoeage onder de huid.

Nooit meer tafeldame

Wat krijgen we nou?

Bij ons op het werk hebben we een sociaal intranet. Dat betekent dat iedereen met iedereen kan communiceren via het intranet. Alles wat je op het hart hebt kun je zelf plaatsen. Dat klinkt een beetje chaotisch en dat is het ook. Daarom wordt er veel gemopperd over ons intranet. Want vind alles maar eens terug als iedereen van alles gaat delen.

Sjeu

Maar het heeft natuurlijk ook zijn mooie kanten. Is er een onderwerp dat je met anderen wilt delen? Wil je ergens samen aan werken? Dan maak je gewoon een groep aan. Zo heb ik ook een aantal groepen aangemaakt. Als je zelf zo'n groep aanmaakt, dan ben je automatisch de eigenaar van de groep - of zoals dat bij ons charmant heette: de tafeldame. En als je een man bent, dan ben je tafelheer. Aan dit soort termen merk je onmiddellijk dat ik in een bedrijf werk waar we wel sjeu hebben. Het is een van de redenen waarom ik er zo graag werk.

Functiewijziging

Gisteren kwam collega S. bij me binnenlopen. Ze wil ook graag tafeldame worden van een groep die ik beheer. We hebben het er even over. Zij wordt lid van mijn groep en ik klik op haar foto om haar tafeldame te maken. Maar wat schetst mijn verbazing? De optie tafeldame is verdwenen. In plaats daarvan kan ik kiezen voor groepsbeheerder. Dat is hetzelfde natuurlijk, maar het is toch ook een wereld van verschil. Tafeldame is een hoffelijke en eervolle functie: elegant, charmant en sfeergevoelig. Een tafeldame is betrokken, ze koestert haar groepsleden. Een groepsbeheerder daarentegen is een gewone oppasser. Iemand die de sleutel heeft - als die er al zou zijn. Een groepsbeheerder beheert en beheerst. Dat vraagt niet de betrokkenheid die je van een tafeldame verwacht. Er gaat ook weinig warmte vanuit.

Teleurstelling

Ik word acuut overvallen door bittere teleurstelling over deze ongevraagde en onaangekondigde functiewijziging. Want daar kunnen we -gelet op alle verschillen die ik zie- toch echt wel over spreken. Van een eervolle functie ben ik een oppasser geworden. Wat zit hier achter? Ik heb wel een vermoeden. Ik ben bang dat ook bij ons op het werk de genderneutraliteitsdwang heeft toegeslagen. 

Nachtbraken

Midden in de nacht gaat mijn mobiele telefoon. Ik ben direct paraat. Het is de oudste. Ze is met haar auto onderweg vanuit Maastricht via Zwolle en is bij Assen gestrand. Haar uitlaat sleept over de grond. "Wat moet ik nu doen?", vraagt ze. Ik geef E. een elleboogje. Die kreunt: "ANWB bellen".

Advies: ANWB

Ik informeer ook nog even bij onze zoon, van wie de auto eerst was. Die wordt met moeite wakker. Doorgaans doe ik direct het licht aan, maar dat laat ik in een vlaag van meegevoel achterwege. Een dergelijke subtiliteit is hij niet van mij gewend. Hij is dan ook in verwarring. "Wie praat daar?" vraagt hij. Eenmaal wakker adviseert hij ook om de ANWB te bellen. De uitlaat is volgens hem na zoveel kilometers te heet om 'm op te binden. "Oké, dan doe ik dat", klinkt onze oudste opgewekt. Ze is nog klaarwakker en ik inmiddels natuurlijk ook. Ik besluit dan ook om haar op te wachten. Als ze thuiskomt praten we nog even en zo werd het nog een hele late nacht.

Wat scheelt het? 

Vanmorgen evalueren we de situatie met het hele gezin. De ANWB kwam, zag en overwon. "Het was zo gefikst", zegt de oudste. "De man van de ANWB heeft er een pijpje tussen gezet. Eerst had 'íe de verkeerde maat. Ik bood hem nog wel mijn centimeterband aan, maar dat hoefde niet. Hij heeft ook nog zijn vinger gesneden aan het pijpje. Ik bood hem ook nog een pleister aan, maar dat hoefde dus ook niet." aldus de oudste die altijd op alles is voorbereid - behalve dan op een slepende uitlaat. "Misschien kun je zelf bij de ANWB gaan werken", aldus onze zoon. Onze oudste is veel en graag op pad, liefst bij nacht en ontij. Dus wat dat betreft zou het passen. "Dan ga je er met je pleisters en je centimeterband op af. En als er dan iets ingewikkelders moet gebeuren, dan zeg je gewoon: Oh ik haal er even een collega bij." "Nou olie verversen zou ik ook nog kunnen", zegt de oudste. Dus ja wat scheelt het?

Dat doet de deur dicht

Verschil in karakter uit zich op heel veel manieren. Bij ons in huis kun je het aflezen aan de manier waarop we de deur opendoen. Dit weekend is de oudste ook thuis, dus we zijn hier in huis in volle bezetting. Ik ben als eerste paraat. Als een echt gewoontedier was ik rond een uur of zes wakker. Soms lukt het me nog wel eens om in te slapen, maar vanmorgen sta ik op. Zo zit ik voor dag en dauw met een boek op de bank.

Geruisloos 

Rond een uur of acht hoor ik een gerommel en gestommel en komt de volgende naar beneden. Er is geen twijfel mogelijk: het is onze zoon. Hij stampt de trap af en opent de deur met een ferme zwaai. Een half uur later meen ik iets te horen. "Volgens mij komt er iemand naar beneden", zeg ik tegen onze zoon. Even later gaat de deur geruisloos en tergend langzaam open. Het is onze oudste, maar het had ook E. kunnen zijn. Om kwart voor negen herhaalt dit ritueel zich: een vermoeden van beweging en het fluisterzacht en behoedzaam openen van de deur. E. dient zich aan. De jongste is de laatste. Ik ben er niet als zij opstaat deze zaterdagmorgen, maar ik weet hoe het gaat. Zij komt iets minder geruisloos de trap af, maar opent de deur net als E. en haar zus. 

Kramer

"Niet normaal", verzucht ik als de een na de ander de deur zo langzaam opent. Hoe ik de deur open? Volgens E. en de oudste komt het dicht in de buurt van de manier waarop Kramer dat in de comedy Seinfeld doet. Nogal abrupt inderdaad. Helemaal niet raar.  

Waterdichte beveiliging

Beveiliging: het is een niet meer weg te denken fenomeen in onze samenleving. Je vindt bijna geen winkels meer zonder poortje. Nagenoeg alle producten worden zichtbaar of onzichtbaar beveiligd. En ook als je uitgaat, dan gaat dat vaak niet meer zonder beveiliging. Of je wordt persoonlijk gefouilleerd, of er staan dreigend twee kleerkasten naast de deur. 

Zwaar bewapend

Een aantal jaren geleden alweer gingen E. en ik met de kinderen naar Londen. Overal in de metro stonden zwaar bewapende mannen met kogelvrije vesten. Wij waren daar al eerder geweest, jaren daarvoor. Dat was in de tijd dat de IRA actief was. Ook toen waren er aanslagen. Toch was deze mate van beveiliging er volgens mij destijds niet. 

Onveilig

Het vreemde is dat beveiliging er niet voor zorgt dat je je ook echt veiliger voelt. Ik voel me bepaald niet veilig bij al dat machtsvertoon. Daardoor ben je je juist bewuster van de onveiligheid. Het is toch niet best als dat nodig is? Jammer genoeg denk ik dat het wel onomkeerbaar is. De beveiligingstechnieken zullen geavanceerder worden, maar ze zullen niet meer verdwijnen. 

Het alziende oog

Vandaag was ik hier in de christelijke kringloop. Daar hebben ze hun eigen -eeuwenoude- waterdichte versie van beveiliging: God is watching you! Ik ben niet gelovig en ik neem geen spullen mee zonder te betalen. 24/7 beveiliging. Dat lijkt waterdicht, maar ook wel een beetje eng. Stel je voor dat je gelooft dat je nooit ontsnapt aan het oog van God. Dodelijk voor je privacy. Blijkbaar is niet al het winkelende publiek in de kringloop godvrezend genoeg, want een waarschuwing blijft ook hier nodig. Toch niet helemaal waterdicht blijkbaar.

Een kreupele zebra

Ik ben een gelukkig mens. Volgens mijn oudste is dat het gevolg van een lichte hersenafwijking. Er worden volgens haar teveel stoffen van het een of ander in mijn hersenen aangemaakt. Ook is er hier in huis een theorie dat ik overal teveel geel in zie. Iets wat de rest van mijn familie lichtblauw vindt, bestempel ik tot mintgroen. Wat ik okergeel vind, vindt E. oranje. Ik zie alles dus te zonnig in. Afijn, het maakt niet uit. Het is een afwijking waar je heel goed mee kunt leven. Prima zelfs. Zo'n afwijking zou ik iedereen gunnen.

maar dan zonder sleuteltje

Atelierroute

Een van de dingen waar ik erg gelukkig van word is de kringloop. Ik ben dol op de ontdekkingstocht en het onverwachte van spullen die al een heel leven achter de rug hebben. Om de spullen tentoon te stellen, heb ik een aantal tentoonstellingsrekjes die samen een atelierroute door ons huis vormden. Uiteraard heb ik die rekjes ook bij de kringloop gekocht. En in hun eerste leven waren het gewoon cd-rekken. Tot vreugde van E.  concentreert de hele atelierroute zich op dit moment in de hal. 

Springende zebra

Mijn meest recente aankoop voor de atelierroute is een kreupele blikken zebra. Die kocht ik een paar weken geleden. Als ik opgetogen met de zebra de deur uitloop, komt er een oudere man naar me toe en zegt. "Die zebra kan springen". Hij zet 'm op een tafel en drukt erop. Er gebeurt niets. "Ik denk dat je een sleutel nodig hebt", zeg ik. Maar die is er niet bij natuurlijk. 

Aankoopbeleid

Er zit geen uitgekiend aankoopbeleid achter mijn aankopen: mijn oog moet erop vallen en het moet iets met me doen. Zo ben ik zeer gehecht aan mijn lelijke steigerende dikke paardje met veel te kleine oortjes. Of aan mijn drinkende Mexicaantje met een dikke buik. En nu dus een kreupel zebraatje zonder sleutel. "Ooit vind ik er nog wel eens een sleutel bij", zeg ik tegen E.

Waarde

Als het kan laat ik het prijsstickertje eronder zitten, zodat mijn nageslacht later kan genieten van de door mij verwachte waardevermeerdering. Over de waarde van mijn aankopen zijn de meningen hier in huis wel verdeeld. "Als ik doodga, wil ik niet dat jullie om mijn collectie vechten", zeg ik tegen mijn kinderen. Die denken dat het zo'n vaart niet zal lopen. Onze zoon heeft er zo zijn eigen kijk op. "Zeker om wie ze in de container mag gooien?" 

Get out of my way!

Get out of my way!

Vorige week - en eigenlijk de week ervoor ook al- werd ik gegrepen door de griep. Ik heb me er een week tegen verzet, me ervan overtuigd dat het een fikse verkoudheid was, maar uiteindelijk bleek er geen ontkomen aan. De koorts vloerde me. Het pakte stevig aan: dat betekende ruim een week niet achter de laptop. Ik moest er niet aan denken. Je bent bijna vergeten hoe het is - zo zonder social media, zonder voortdurend op internet rond te hangen. Het was rustig, heel rustig, maar ook wel bijzonder prikkelarm.

Niet blij

Ik ben geen blije zieke, ik ben prikkelbaar. Ik wil namelijk aan het werk. Vroeger wilde ik per se naar school. Iedere keer als ik ziek word, vertelt mijn moeder weer hoe ik altijd alles op alles zette om toch naar school te gaan. En hoe zij daar -stom genoeg- soms ook nog in meeging. Dat is nu wel afgelopen. Omdat mijn moeder weet hoe ik in elkaar zit, belt ze op strategische momenten. Op zondagavond bijvoorbeeld. Omdat ze weet dat ik - ziek of niet ziek- het dan toch maandag op het werk 'even wil gaan proberen'. Al hoestend sta ik haar te woord. "Als jij denkt dat je iemand een plezier doet door zo naar het werk te gaan...". Om me vervolgens te vertellen dat er mensen zijn die aan deze griep een longontsteking overhouden. "En dan ben je verder van huis..." Longontsteking moet je natuurlijk niet hebben. Dan ben je inderdaad verder van huis. 

Ziektewinst

Lang geleden dacht ik daar anders over. Ik weet er zelf niets meer van, maar ik heb het uit de overlevering. Lang geleden zat er een jongetje bij mij in de (kleuter)klas die longontsteking had. De hele klas maakte een tekening en die ging juf hoogstpersoonlijk brengen. Dat soort aandacht leek mij ook wel wat. Dat bleek toen mijn moeder me met ontbloot bovenlijf voor een open raam vond. Dat leek me de kortste weg naar een longontsteking en de bijbehorende ziektewinst. Door adequaat ingrijpen van mijn moeder is het niet zover gekomen. En ook deze keer heb ik maar gewoon naar mijn moeder geluisterd. 

Inspector Ironing is iets op het spoor

verdachte zaken

Ik ben een ervaren detectivekijker. Ooit begon het met Inspector Columbo. Later volgden Morse, Dalgliesh, Banks, Lynley en nog veel meer. Ik kijk er graag naar - met een duidelijke voorkeur voor Engelse detectives.

Meer dan entertainment

Het is pure ontspanning en toch steek ik van al dat tv-entertainment ook een hoop op. Om een aantal voorbeelden te noemen: ER en Grey's Anatomy trainden me zover dat ik mijn hand niet meer omdraai voor een kleine medische ingreep als het uitspuiten van oren. En als het er op aan komt? Wie weet. Dokter Pol heeft mijn diagnostische vaardigheden op grote en kleine dieren enorm verbeterd. Niet dat dat de rugzwemmende vissen van onze jongste heeft kunnen redden, maar toch.

Speurdersinstinct

En onlangs was ik in de gelegenheid om mijn speurderskwaliteiten te demonstreren. Vorige week ontvingen we namelijk een envelop retour. Het was een envelop die niet door ons was verzonden, maar waar wel een adressticker met ons adres op was geplakt. De verzender kennen we niet. Ook is het niet iemand die ooit op dit adres heeft gewoond. "Dat is toch vreemd", zegt E. "Dat iemand een stickertje maakt met ons adres erop. Waarom zou je dat doen?" De envelop is geadresseerd aan iemand in de Verenigde Staten. Inderdaad vreemd. Mijn speurdersinstinct wordt acuut wakker geschud. "Ik ga die persoon even googelen", zeg ik. Geen enkele hit op internet.

Onderbuikgevoel

"Ik ga de politie bellen", zeg ik tegen E. "Stel je voor dat iemand bezig is met illegale praktijken en ons adres daarvoor gebruikt?" E. vindt het op zijn minst licht overtrokken. Maar hij kijkt dan ook niet zoveel detectives als ik. "Zullen we de envelop openmaken?", stel ik voor. Het kan natuurlijk ook gewoon een verkeerd geadresseerde kerstkaart zijn. Zo gezegd zo gedaan. Uit de envelop komt een blanco kerstkaart met daarin twee blanco gevouwen A4-tjes. Tussen die A4-tjes zit een klein plastic zakje met een strookje - zo op het oog gewoon een kleurrijk papiertje. "Hier gaat het dus om", zeg ik tegen E. We houden het strookje tegen het licht, maar zien niets. De opwinding stijgt. Ik heb een onderbuikgevoel: dit deugt niet. Geen enkele serieuze speurder negeert het onderbuikgevoel. Dus: "Ik ga toch de politie bellen", zeg ik.

Wat is het?

"Eigenaardig", zegt de mevrouw van het centrale politiebureau. "Misschien toch goed om het even bij het plaatselijke politiebureau af te geven." Daar lijkt de receptioniste volstrekt niet onder de indruk. "Het is een stukje papier", zegt ze. "Ja, maar waarom zou je dat verpakt in plastic naar Amerika sturen?", vraag ik. Daar heeft ze niet van terug. Ze schakelt een collega in.

Verdacht pakje

Even later komt er een vriendelijke agent opdraven. "U komt een verdacht pakje melden?" Te gek - dat ik dat nog eens mag meemaken."Nou, dat is misschien een beetje overdreven", zeg ik en ik doe voor de derde keer mijn verhaal. De agent opent het zakje en steekt zijn neus erin. Hij ruikt geen chemische substantie, maar zijn speurdersoog vertelt hem dat het papiertje al geruime tijd in het plastic zakje zit.

Mysterie

En dan volgt de onvermijdelijke anticlimax: het mysterie blijft een mysterie. Alles wordt genoteerd en als we nog weer een verdacht pakje krijgen, dan moeten we dat zeker naar het politiebureau brengen. Geen mooie afgeronde speurtocht voor mij. Als ik Inspector Ironing was geweest, dan was deze envelop toch op zijn minst het begin geweest van de ontdekking en het oprollen van een heus drugskartel.

Een stressreducerende snuif

Geen stress

Stress? He-le-maal geen last meer van. Heb ik dan geen stressvolle baan of leven? Absoluut wel! Op het werk word ik maximaal belast, compleet opgebruikt. Iedere week weet ik voordat ik aan de week begin al dat ik mijn werk niet af krijg. Maar ik begin er met frisse moed aan. Ik stort me erin en probeer zoveel mogelijk werk weg te werken. Zonder stress.

Lekker geurtje

Hoe ik dat doe? Ik had er eerder niets zinnigs over kunnen zeggen, maar sinds kort weet ik waarom. En sinds ik het weet gebruik ik die wetenschap ook actief. Wat is namelijk het geval? Je hebt minder stress door de geur van je partner. Het is niet iets wat ik zomaar even verzin. Nee, het is gebaseerd op heus wetenschappelijk onderzoek. Een groep onderzoekers van de universiteit van British Columbia in Vancouver voerde dit benijdenswaardige onderzoek uit. Vrouwen die aan een shirt van hun partner roken hadden duidelijk minder stress dan vrouwen die aan een schoon shirt of aan dat van een ander roken.

Blij met de wetenschap

Dat geur heel bepalend is op het relationele vlak wist ik al. Maar dit was nieuw voor me. Ik ben blij dat ik het weet. Voel ik nu iets van stress opkomen, dan druk ik mijn neus onder E's oksels en neem een diepe snuif. Heerlijk en zóóó ontspannend.

:

...en ik kom niet weer terug

'Boring'

Het is een voorrecht als je met je boezemvriendin samenwerkt. We hebben ieder zo ons eigen taak- en aandachtsgebied, maar een aantal klussen doen we samen. En dat werkt als een tierelier. We hebben aan een half woord genoeg en omdat we ook veel lol hebben samen doen we energie op voor andere klussen. Beter kan het niet en het is zeer efficiënt bovendien. Ik werk op het werk met niemand sneller.

Een half woord 

Dat we aan een half woord genoeg hebben, heeft een aantal oorzaken. Ten eerste sporen wij (in meer opzichten hoor) en ten tweede hebben we natuurlijk een lange geschiedenis. Veel ervaringen uit het verleden zijn verhalen geworden. En sommige verhalen herhalen we zo vaak, dat we maar een paar woorden nodig hebben.

Boring

Dat verzamelen van gezamenlijke verhalen gaat maar door. Zo waren we een tijdje geleden in Utrecht bij een bijeenkomst waar we hoge verwachtingen van hadden. Jammer genoeg werden die verwachtingen niet waargemaakt. Het was -zoals mijn jongste graag zegt- boring. Te boring naar mijn zin. Op een gegeven moment had ik het eigenlijk wel gezien. De middag liep ten einde en mijn geduld was op. Discreet fluister ik boezemvriendin in het oor: Ik ga naar de wc en ik kom niet weer terug. Ze verpest mijn stille aftocht nog bijna door in de lach te schieten.

Laatst appte ik haar: Misschien ga ik nog wel even naar de wc waarop ze antwoordt: Hahahaha. 

Harige dromen

 en schurkendromen...

Ik had vannacht een bijzonder rare droom. Het was een fragment, geen uitgesponnen verhaal. Ik keek naar mijn blote benen en die waren zwaar behaard. Dikke donkere haren - nog net geen vacht, maar het scheelde maar weinig. Ik was verbaasd - niet geschokt. En dat was de hele droom.

Metafoor

Soms vraag je je wel eens af waar zulke dromen vandaan komen. Ik ben zelf uitermate licht behaard. Mijn benen kan ik bij wijze van spreken epileren met een pincet (en dat doe ik ook wel eens). Dus met de realiteit heeft zo'n droom niks te maken. "Wat zou het eigenlijk betekenen?", zeg ik tegen E. "Misschien is het een metafoor", zegt hij. Waarvoor het een metafoor zou kunnen zijn? Wij komen er niet uit. 

Schurk

E. is allang blij dat het geen droom was waarin hij weer de schurk uithing. Doorgaans hebben wij een harmonieuze relatie. En zonder enige schroom kan ik zeggen dat E. overdag absoluut de leukste man van allemaal is. Maar in mijn dromen haalt hij altijd de vreemdste streken uit. Als ik dan wakker word kan ik maar een conclusie trekken: het is gain beste. Het houdt de spanning erin zullen we maar zeggen. 

Toegepaste theorie

Er zijn veel theorieën over de functie van dromen. En wat vertellen die me dan over mijn harige droom? 

• Ze  bereiden je op rampscenario's voor. Daar zou ik harige benen toch niet onder scharen.
• Ze helpen je bij het leren van nieuwe dingen. Ik deed verder niks - ik keek alleen maar verbaasd.
• Ze wakkeren onze creativiteit aan. Daar was het haar weer net niet lang genoeg voor.
• Ze geven je toegang tot het onderbewuste. Zou ik graag heel veel haar op mijn benen willen?
• Ze helpen je om sterke emoties te vervlakken. Ik ben me niet bewust van sterke emoties ten opzichte van mijn lichaamsbeharing.
• Ze helpen je om onderdrukte delen van je geest tevreden te stellen zodat die overdag geen problemen veroorzaken Misschien heb ik wel een haarfetisj.
• Ze helpen je herinneringen die niet relevant zijn op te ruimen, zodat er plek komt voor nieuwe. Dat zou kunnen, ik heb namelijk maar weinig haargerelateerde herinneringen.
• Ze spelen in op wat wij 's nachts horen en voelen. Nou ben ik er! Ik voelde natuurlijk E's benen!

Wat deze theorieën over mijn terugkerende schurkendromen zeggen? Dat laat ik hier maar even in het midden...

TLC voor Martin

Vanmiddag fietsen de jongste en ik naar de kringloop. We gaan op zoek naar een klein flesje dat matcht bij mijn olielampje. Olielampjes zijn namelijk mijn nieuwste obsessie. Gisteren sneuvelde er eentje van mijn set en dat kan ik niet over mijn kant laten gaan. Het glazen balletje waar de lont doorheen gaat heeft het overleefd dus die gaat mee op flesjesjacht. Op zoek naar de juiste maat en een aardige match. In de kringloop vind ik al snel een aantal goede opties. We laden ze allemaal in het mandje en kiezen uiteindelijk de beste uit. De rest gaat terug.

Geslaagde sessie 

Het is sowieso een geslaagde sessie. Ik scoor nog een vaas, een beeldje voor mijn tentoonstellingsrek, een taartplateau en nog een aantal olielampjes. Op weg naar de uitgang komen we langs de stoelen. Meestal besteden we daar niet zoveel aandacht aan. We zijn immers voorzien. Maar deze keer valt mijn oog op wat mij een Dutch Designklassieker lijkt. Ik aarzel niet en zet mijn mandje erop. Een prijsje vinden we niet. De jongste gaat op zoek naar de verantwoordelijke voor meubels en die komt ons vertellen dat de stoel voor €3,50 voor ons is. Er staat al een tijdje een man te kijken in de hoop dat wij even bij de stoel weglopen. "Dat lijkt wel een Gispen is het niet?", zegt hij tegen mij. "Daar lijkt het inderdaad op", zeg ik. "Wel jammer van die bekleding", zegt hij.

Dat is een understatement, want de bekleding is niet minder dan een daad van grof geweld tegenover het elegante stoeltje. Het is een stugge grijze bejaardenstof. Omdat we op de fiets zijn, kunnen we de stoel niet direct meenemen. Dat is nog een klein probleempje. Als ik direct betaal en beloof dat ik 'm vanmiddag ophaal, dan mag ik 'm hebben. Zo spreken we het af.

Martin

We fietsen naar huis en rijden direct terug. We zetten de stoel bij terugkomst midden in de kamer. Ik kruip direct achter de laptop en zoek de stoel op. Het blijkt inderdaad een designklassieker. Het is een stoeltje van Martin Visser uit de Spectrumserie. De SE 21, maar wij zullen 'm natuurlijk naar goed gebruik Martin noemen. Ondertussen fantaseren de jongste en ik over de kleur waarin het stoeltje bekleed zou moeten worden. Zij gaat voor bruine stof, ik voor zwart leer. "Zal ik de bekleding er eerst afhalen?", zegt ze. "Ik ben benieuwd wat eronder zit." Zo gezegd zo gedaan: ze schroeft de stoel uit elkaar en geduldig verwijdert ze de bekleding. De opwinding stijgt naarmate ze vordert, want wat blijkt? De originele bruine bekleding zit er nog onder! Als alles eraf is blijkt dat de bekleding nog helemaal gaaf is. We halen de stoomreiniger er nog even over, ze schroeft 'm weer in elkaar en nou staat Martin in onze woonkamer te pronken.

Sticker eronder

De jongste is opgetogen. "Hier gaat zeker mijn sticker onder. Deze wordt later voor mij.", zegt ze. "Ik was er tenslotte bij. En als ik 'm dan krijg, dan gaat 'ie heel veel TLC krijgen." "TLC?", vraag ik. "Tender love and care", zegt ze. Tja, daar valt niets tegenin te brengen. Het is duidelijk echte liefde tussen Martin en de jongste. Daar wil ik natuurlijk niet tussen komen.

Dit is jouw nummer

Boomerang Card

Een tijd geleden zag ik Frank Evenblij in een programma. Hij vertelde dat hij zijn zoontje het nummer  Old man van Neil Young cadeau had gegeven. Het kleine jongetje roept nu iedere keer als het nummer wordt gedraaid 'Dat is mijn nummer hè pap?' Ik vond het een prachtige gedachte om je kind een nummer cadeau te doen. Dat is pas een cadeau met eeuwigheidswaarde.

Een tevreden mens

Vorige week was onze oudste jarig. Wensen had ze eigenlijk niet. Ze heeft een typemachine en een blender. Daarmee heeft ze alles wat haar hartje begeert. Na lang nadenken kwam ze dan toch met een materieel cadeau: linten voor haar typemachine. 'En verder weet ik het echt niet hoor. Geef maar iemand in Afrika een geit cadeau' liet ze ons weten.

Immateriële cadeaus

Geen materiële cadeaus dus. Maar over immateriële cadeaus had ze niks gezegd. Dus ben ik haar in de dagen voorafgaand aan haar verjaardag immateriële cadeaus gaan sturen. En dat viel in goede aarde. Na de tweede dag appte ze: Dit vind ik echt leuke cadeaus 😍. De eerste dag kreeg ze een voor haar persoonlijk gemaakt gifje. Daarna volgden eeuwigdurende moederliefde, een mooie foto van Rijksstudio van vrouwen in een zweefmolen, een mooi gedicht en natuurlijk een eigen nummer.

Het eigen nummer

Dat eigen nummer vroeg wel even wat denkwerk. E. en ik waren het er niet direct over eens. Haar eigen nummer moest natuurlijk perfect bij haar passen. En we wilden dat het een klassieker was. Eentje waar ze haar hele leven mee vooruit kan. Het is uiteindelijk After midnight van JJ Cale geworden. Vanaf haar geboorte is after midnight namelijk haar favoriete deel van de dag. Dus dat past. En laten we eerlijk zijn: JJ Cale past altijd.