Gecondoleerd met je huis

We hebben ons leven weer opgepakt, ook zonder huis. E. en ik worden overspoeld door allerlei zaken die moeten worden geregeld. De dagen zijn van 's morgens vroeg tot 's avonds laat gevuld met het regelen van nieuwe papieren, het aanschaffen van de eerste benodigdheden, overleg met verschillende partijen. Kortom: wij worden een beetje geleefd.

De kinderen hebben hun eigen routine weer opgepakt. Gisterochtend bracht ik de jongste naar school. Daar hoeven we niet eens veel eerder voor op te staan. Met de auto neemt het ritje naar school zo'n 25 minuten tijd in beslag en zo lang was ze ook fietsend onderweg -fietsend neemt ze namelijk haar tijd. Deze eerste dag begeleid ik haar even in school. Ze pakt het allemaal goed op, dus ik laat haar met een gerust hart achter.

Terwijl we allemaal verder gaan moeten we ook nog verwerken dat we geen huis meer hebben. Dat houdt ons allemaal meer bezig dan de brand zelf. Wat ons is overkomen is voor veel mensen een nachtmerrie. Dat horen we veel. En dat is het ook. In onze slaap worden we er gelukkig niet door geplaagd; we slapen goed. Misschien wel omdat we de nachtmerrie hebben overleefd. We zijn geen slachtoffers, maar overlevers!

Zelf heb ik wel voortdurend beelden van mezelf in het huis, of dat ik door het huis loop. Ik vind het heel erg dat ik nooit meer door het huis waar ik me zo prettig voelde kan lopen.  Gistermorgen zeg ik tegen E.: "Ik voel me leeg en afgemat. Ik ben in de rouw om ons huis." Dat schiet me weer te binnen als de jongste me vanmorgen het volgende vertelt: "Er was een jongen mam, die kende ik helemaal niet en die zei tegen me: Gecondoleerd met je huis. Nou, ik zei: Er is niemand dood hoor. We hebben het allemaal overleefd! En toen zei hij: je huis toch! En eigenlijk is dat natuurlijk ook zo."

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze

De inventaris van ons leven

Gisteren is ons iets verschrikkelijks overkomen: ons huis is afgebrand. Dat is te verschrikkelijk voor woorden, maar gelukkig niet het allerverschrikkelijkst,  want wij zijn er allemaal nog.  E. heeft zijn voetzolen tweedegraads verbrand. Daarvoor moeten we nog dagelijks naar het ziekenhuis, maar verder zijn we in orde. Spullen hebben we helemaal niet meer. Niet alleen geen huisraad meer, maar ook geen kleding, geen identiteitsbewijzen, geen telefoons, geen pasjes. Dus je hebt geen idee van tijd, geen cent te makken en geen mogelijkheden tot contact met anderen. Dat slaat de grond behoorlijk onder je voeten weg. Gisteren overheerste de opluchting dat we het er met zijn allen levend vanaf hadden gebracht.

En nu? 

Vandaag zijn we er alweer aan gewend dat we het er levend vanaf hebben gebracht. We zitten comfortabel bij mijn zus, die het prima voor ons heeft georganiseerd. Nu worden we in beslag genomen door de vraag: en nu? Ook zijn we bezig met het opmaken van de inventaris van ons leven. Om de vijf minuten rijst het besef: dat hebben we nu ook niet meer. Spullen met emotionele waarde: die leuke boekjes die ik schreef over onze vakantie, de geboorteverhalen van onze kinderen, al E's schetsboeken, de eerste leesboekjes die ik voor onze kinderen schreef. En heel veel foto's. Gelukkig lagen onze belangrijkste fotoalbums voor het grijpen. De baby-albums heb ik dus nog mee kunnen nemen. Maar veel meer niet.

Opnieuw beginnen 

Daar stonden we op straat: in badjas en pyjama met niets om onze voeten te kijken naar het afbranden van ons eigen huis. Machtelozer kun je je niet voelen. We stonden er niet alleen, want zo'n grote brand met veel materieel erbij, trekt veel kijkers. Het water moest -om voldoende druk te kunnen maken- uit het Winschoterdiep komen. Al dat water heeft ervoor gezorgd dat de panden naast ons huis niet zijn afgebrand. Gelukkig maar. Ons huis was niet meer te redden. Het was een fijn huis dat we met veel liefde en moeite naar onze smaak hebben ingericht en verbouwd. Nu moeten we opnieuw beginnen. Dat is iets waarvoor we nooit zouden hebben gekozen, maar een keuze hebben we niet. We zullen vooruit moeten.

En dat gaan we ook doen. We pakken onszelf bij elkaar en pakken zo snel mogelijk onze routines weer op. Dus blog ik weer.

Er zijn verschillende filmopnamen gemaakt: http://www.112hoogezand.nl/index.php?subaction=showfull&id=1338015832&archive=&start_from=&ucat=12&

Even iets wegknippen

Onze oudste werd vanmorgen aan haar knie geopereerd. Ze zou als eerste aan de beurt zijn. Dus vroeg op en op tijd op pad. Zo rond een uur of kwart over negen -ik had haar bijna weer thuis verwacht- belt ze dat ze nog niet is geopereerd: het was te warm in de operatiekamer (!). En ze is ook niet meer als eerste aan de beurt. Omdat het schema in de war is, wordt haar relatief eenvoudige kijkoperatie naar achteren geschoven. "Er zijn al drie mensen van deze zaal voor me aan naar de operatiekamer gegaan", vertelt ze. In haar kamer ligt ook een man die ze al eens eerder in de trein trof. Blijkbaar is het een vaste gast in het ziekenhuis. Destijds was zijn vinger gezet, nu zag hij eruit alsof hij in elkaar geslagen was: een blauw oog, een gebroken schouder en wellicht breuken in het aangezicht. Zonder al te veel gêne vertelt hij dat hij in deze conditie ook nog even had 'gezwommen' en dat hij 1.4 -of zoals hij het op zijn Oost-Gronings zei ain punt vaare- in het bloed had. Dat gaf nog enige afleiding.

Toen ze eenmaal aan de beurt was, verliep de operatie voorspoedig. "Hij heeft een stukje weggeknipt wat hij nog nooit eerder had gezien", zegt ze. "Wat was dat dan voor stukje?", vraag ik. "Weefsel of ligament", zegt ze -inmiddels volledig thuis in de wereld van de anatomie van de mens. "Of waren het misschien de versteende resten van een nooit ontdekt tweelingbroertje?", vraag ik. Maar nee, dat waren het niet, kon ik ook later zien. Ze had de film van hele operatie namelijk op een usb-stick mee naar huis genomen. Op een gegeven moment komt er een ijzeren lepelschaar stukjes weefsel wegknippen. Het weefsel fladdert en wappert als zeewier in het water. "Ik zou daar ook nog wat stukjes hebben meegenomen", zeg ik. Maar dat blijken nou weer net ligamenten te zijn die best handig zijn om te houden.

Lättajunk

Vandaag namen we afscheid van de lieve collega die mij aan de Lätta bracht. Een tijd geleden schreef ik er een smachtend stukje over. Dat werd door bijna iedereen genegeerd, behalve door A. En dat tekent haar: zij is een vrouw die tussen de regels door kan lezen. Die ziet welk een diepgeworteld verlangen daar ligt. Zij worstelde zich door de boodschappenjungle die de Albert Heijn is, om speciaal voor mij een kuipje lekkere luchtige Lätta te halen. De verrassing toen dat luchtige kuipje op mijn bureau neerdaalde had niet groter kunnen zijn.

Inmiddels is ons hele gezin verslingerd aan de luchtige Lätta. Alleen E. ziet het nut van die opgeklopte boter niet in. Voor hem had het niet gehoeven. Maar de rest van ons is om. Er rest ons dus niets anders dan naar de Albert Heijn te reizen, de exclusieve dealer van dit spul. En Albert hoopt natuurlijk dat we dan en passant nog een ander boodschapje meenemen; daar draait die hele exclusiviteitsdeal om. Als ik de eerste keer dan ook alleen drie kuipjes luchtige Lätta afreken -je moet er toch niet aan denken dat je zonder komt te zitten- kijkt de kassière me enigszins bevreemd aan. Maar ik schaam me niet: ik kom enkel voor de Lätta bij Albert Heijn. Ik ben een Lättajunk.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

Heterdaadje

Ik was vanavond net lekker bezig om de oudste te taggen op facebook. Eigenlijk in de verwachting dat de door mij getagde foto's dan ook op mijn facebookpagina zullen verschijnen. Ze heeft namelijk 160 foto's van haar uitstapje naar Praag geplaatst en daar heeft ze werkelijk iedereen in getagd - behalve zichzelf. Ik ken haar goed en herken haar uit duizenden, dus het is voor mij maar een eitje om haar te taggen. Daar ben ik net lekker mee bezig als ik ruw via de chat door de oudste word gestoord:

Zij: MAM, houd daar mee op! 

Ik: Ik was net lekker bezig - heb me nog ingehouden, want ik heb je niet overal in getagd.

Ben ook eigenlijk nog niet klaar toch? 

Zij: Nee, dat is helemaal niet nodig, de foto's staan immers al op mijn facebook!

Ik: Dan denken de mensen: wie is toch dat leuke meisje dat steeds niet wordt getagd?
Zij: Dat denken ze helemaal niet, aangezien ze mijn kop ernaast zien staan op mijn profielfoto 

Ik: Ja, maar die is een beetje van veraf. Dat is dan wel weer jammer.

Typisch geval van een heterdaadje.

Klein aber gemütlich

Vandaag ontvingen we onze Oostenrijkse gaste. Het is de tweede uitwisselingsstudent die dit jaar bij ons komt logeren in het kader van het Comeniusproject waar de jongste aan meedoet. Zelf ging ze al een keer naar Duitsland. Deze hele week wordt het dus volop Duits praten. Vermoeiend, maar leerzaam. De jongste doet het erg goed. De oudste twee houden zich zeer op de vlakte: Duits is niet hun fort. Ik babbel er lustig op los, ook al is mijn Duits geen Engels. E. beheerst het Duits beter dan ik, maar is minder gedreven om te babbelen.

Sinds de komst van onze eerste uitwisselingsstudent twee jaar geleden, zijn we er helemaal klaar voor. Het logeerkamertje dat ooit als babykamer dienst deed en later rommelhok werd, is nu permanent klaar voor een extra slaper. Het is een van mijn favoriete ruimtes in het huis. Vreemd misschien, want het is heel klein, maar het is ook reuzegezellig. Of, zoals onze vorige gaste zei: "Klein aber gemütlich". En zo is het.

Ik heb altijd al een zwak gehad voor de kleinste slaapkamer. Toen we jaren geleden verhuisden van het kleine huisje waarin mijn middelste zus en ik geboren werden, mocht ik als oudste kiezen welke slaapkamer ik wilde in het nieuwe grote huis. Ik koos voor de achterste kamer, de kleinste van allemaal - maar ook de gezelligste. Het waren de seventies en mijn ouders lieten ons zelf kiezen welke kleuren we in onze kamer wilden. Ook de vloerbedekking mochten we zelf uitkiezen. Natuurlijk koos ik voor bruin op de kozijnen met rauhfaser behang op de muren. En als vloerbedekking koos ik bizar gesneden tegels in oranje en mosgroen. Dat werd in een oranje-groen-oranje-groen psychedelisch patroon gelegd. Absoluut te gek voor woorden. Nog te gekker voor woorden natuurlijk dat mijn ouders nooit gezegd hebben: "Ben je nou helemaal..." Ik kreeg het gewoon. Het was een superkamertje. Ik heb er nog altijd fantastische herinneringen aan. Ondanks de hysterische vloerbedekking voelde ik me er geborgen.  

Nu ligt onze uitwisselingsgast in ons kleine kamertje te slapen. Ik hoop dat ze ook goede herinneringen zal bewaren aan dit kleine kamertje.

Profiteer ervan!

"Je kunt mijn blog nu in 54 talen lezen", vertel ik opgetogen. Het is een nieuwe gadget van Blogger. "Heb je veel buitenlandse lezers dan?", vraagt E. "Niet dat ik weet", zeg ik. Maar daar gaat het ook helemaal niet om. Het is gewoon te gek om mijn eigen teksten in andere talen vertaald te zien. Wie heeft dat nou? Nou ik dus (en het ligt natuurlijk ook binnen handbereik voor al die andere bloggers van Blogger).

Zo schreef ik gisteren over Bruin water. In het Zweeds is dit de intro: Runt middagstid, upptäcker jag det: brunt vatten i toaletten. Jag misstänker en liten men mycket tvivelaktiga förstoppning. Ännu mer än spolarna. Fortfarande brun. Återigen, återigen, åter igen. Fortfarande brun. 


En eergisteren over tunewiki. In het Afrikaans: Ek sing graag mee. En self dink ek dikwels dat dit aardig gaan, maar dit lyk teen te val as ek my gesin moet glo. Toegegee: ek is nie regtig tekstvast. Maar gelukkig is daar deesdae 'n perfekte oplossing vir: tunewiki!

Of het begin van Helaas pindakaas in het Japans: "それは昔あった、"以前はジャンボのフレンドリーキャッシャー、スーパーde Boer氏は述べています。彼らは私vreemdgaスーパーマーケット賢明な場合hengelt。"私はまだ、いつも木曜日に、聞いています。私は金曜日に押すように。" 私自身は明確にされていましたJumbofanを、確信していない午前にもかかわらずだから！
Gelukkig zijn hier niet alle woorden vertaald, zodat je nog een beetje ziet waar je gebleven bent.

Kortom: het is hartstikke leuk! Profiteer ervan. Waarom mijn blog steeds in het Nederlands lezen als het ook in het Zweeds, Afrikaans of Japans kan?
  

Bruin water

Oeps...

Rond de middag ontdek ik het: bruin water in de wc. Ik vermoed een kleine maar zeer onsmakelijke verstopping. Nog maar eens spoelen dan. Nog steeds bruin. Nog een keer, nog een keer, nog een keer, nog een keer. Nog steeds bruin. Handjevol soda dan maar. Dat werkt in ieder geval zuiverend. Ik besluit het even te laten trekken. De jongste gaat naar de wc. "Nog steeds bruin?", vraag ik. Inderdaad, nog steeds bruin. Dan maar even googelen op ontstoppen. De eerste optie is handmatig ontstoppen. Soms wordt de verstopping van je toilet veroorzaakt door iets heel eenvoudigs zoals een toiletrol die in de pot is gevallen. Dat is het niet. Als je direct kunt zien wat het probleem is en dit met een stel afwashandschoenen kunt oplossen; doen! Zien kan ik het niet: een huisvuilzak dan maar met een postelastiek om de bovenarm? Werken met een ontstoppingsveer kan ook, maar daarbij heb je snel last van beschadigingen aan de wc-pot als je niet erg ervaren bent. Let erop dat het gebruik van de veer niet zonder risico is; je zult niet de eerste zijn die door verkeerd gebruik de complete pot stuk slaat.Gebruik de veer dus alleen als je weet wat je doet of je pot toch aan vervanging toe is. Dan die vuilniszak maar.

Niet schadelijk

Eerst maar eens theedrinken om moed te verzamelen. Even later komt E. binnen met een glas bruin water.  "Moet je eens zien", zegt E. "Ik heb er nog geen thee van gemaakt." Dus dat bruine water in de wc komt niet van een verstopping! Ik kijk op internet of er melding wordt gemaakt van bruin water in onze contreien. Als dat niet zo is, bel ik even naar het waterbedrijf. "We hebben hier bruin water. Weet u daar iets van?" Ja, dat weet ze. Er zijn werkzaamheden een paar kilometer verderop. "Het duurt de hele dag. Op zich is bruin water niet schadelijk voor de gezondheid", vertelt ze. "Het ziet er alleen niet zo lekker uit." Nee, vertel mij wat.

Tunewiki voor de lieve vrede

Ik zing graag mee. En zelf denk ik vaak dat dat aardig gaat, maar het schijnt tegen te vallen als ik mijn gezin moet geloven. Toegegeven: ik ben niet echt tekstvast. Maar gelukkig is daar tegenwoordig een perfecte oplossing voor: tunewiki! Gewoon het liedje opzoeken op Spotify en dan tunewiki aanzetten: dan krijg je zo de karaokeversie. Ideaal!

Een voorbeeld. Vanmiddag luister ik naar het liedje You and me van Joan Franka. Heel aanstekelijk vind ik. Niet zo verwonderlijk dat ik dat vind, want ik ben nou eenmaal erg gevoelig voor een hoge pitch. Dus als Joan een toontje hoger gaat zingen, dan ben ik verkocht. Ik heb het liedje vanmorgen op de radio gehoord en het zit de hele dag al in mijn hoofd. Vanmiddag zoek ik het liedje op youtube op. Ik zing -onderuitgezakt op de bank- mee. De jongste zit achter aan de tafel schoolwerk te doen. Plop - daar komt een chatbericht binnen. "Mam zingen is niet je sterkste punt weet je?" Ik laat het er even bij. Dit heb ik al eerder gehoord. Plop - nog een bericht: "Ik weet dat je me negeert!" Tijd voor een bijdehante opmerking van mijn kant: "Daarom moet ik ook veel oefenen!" Zij: "Ja ok maar doe dat met lyrics!!! Dan weet je de tekst die je moet zingen anders zit je er de hele tijd tussendoor te neuriën." Ik: "Ik heb het al opgezocht op spotify. Tunewiki erbij, komt helemaal goed!" Zij: "Nice, thanks!" Zo bewaren we hier de lieve vrede!

Schouderklopje voor jezelf

Een 9 heeft ze op aardrijkskunde. En dat vindt ze terecht een enorme prestatie. "Heb je mijn berichtje op facebook gekregen?", vraagt ze als ik thuiskom. Nee, ik kom net van het werk en dan kijk ik niet voortdurend op mijn telefoon, dus ik heb het berichtje nog niet gezien. "Ik heb een 9 op mijn aardrijkskunde!!!!", zegt ze. En zo staat het dus ook in mijn telefoon: met veel uitroeptekens. "Nou geweldig, fantastisch, ik ben trots op je", zeg ik. Maar blijkbaar zag ze dat ook graag nog even zwart op wit, want later zie ik dat er vanaf mijn iphone is gereageerd op haar berichtje - en ik was het niet. "Goed zo meisje :)", luidt het berichtje. Een schouderklopje voor haarzelf. Daar stel ik mijn telefoon graag voor beschikbaar.

Make uploze maandag

Vandaag was het make uploze maandag. Ik wist het niet, maar ook al had ik het geweten, dan had ik er niet aan meegedaan. Afgelopen vrijdag ben ik namelijk 51 geworden en dan kun je alle hulp die je kunt krijgen gebruiken. Hoe je het ook wendt of keert, er komt op den duur toch onderhoud op. Ik ben geen grootverbruiker van make up, maar alle kleine beetjes helpen. En het ziet er toch een stuk vrolijker uit met een lippenstiftje erop en een lijntje rond de ogen.

Wat blijkt? 32% van de Nederlandse vrouwen durft niet zonder make up de straat op. Zo gek is het bij mij niet. Ik ga ook zonder make up de deur wel uit. Tijdens vakanties gebruik ik het amper of niet. Maar onze kapper typeert me dan ook als het 'natuurlijke type'.  Dat is een geflatteerde omschrijving van 'het luie type'. Ik wil er niet teveel werk van hebben. En het moet niet dichtgeplakt of aangekoekt aanvoelen. Dus voor mij geen dichtgeplamuurde poriën, maar een luchtige poederkwast erover. Geen haarlak of mousse in mijn haar en geen gelakte vingernagels. Dat vind ik allemaal benauwd aanvoelen.

Toch doe ik niet mee aan make uploze maandag. Waarom niet? De Telegraaf heeft vrouwen opgeroepen hieraan mee te doen. En een oproep van De Telegraaf negeer ik graag. Ook ben ik allergisch voor het gebruik van 'we' in een dergelijke oproep. Waarom? Omdat we het helemaal niet nodig hebben. Toch..? Omdat we het helemaal niet nodig hebben? Ik toevallig wel.

De vijf boeren

Bij Boer zoekt vrouw gaat het bij mij net als bij een voetbalkampioenschap: ik groei erin. Als het kampioenschap begint, mopper ik op E. omdat we steeds naar voetbal moeten kijken. Op een gegeven moment slaat het dan om: dan wil ik alles zien, inclusief alle analyses en praatprogramma's. Daar sla ik dan zo in door, dat bij E. de irritatiegrens wordt bereikt. En dan volgt na zo'n kampioenschap natuurlijk  het zwarte gat: want wat moet je dan nog doen met je tijd?

Zo gaat het ook ongeveer bij Boer zoekt vrouw. Vanavond waren de eerste oproepen. Ik kijk er dan vrij nuchter tegenaan. Maar er komt een moment dat dat omslaat. Dan word ik erdoor gegrepen. Aan het eind van het vorige seizoen Boer zoekt vrouw was ik zo ver heen, dat ik zelfs fan ben geworden om de extra filmpjes te kunnen bekijken. (Zo weet ik via het fankanaal ook dat Femke zwanger is. En ja: van Gijsbert!).

Vanavond waren zoals gezegd de oproepen. De oudste was vanavond nog thuis. Dus konden we net als ieder seizoen een prognose maken: wie gaat door en wie niet? Dit zijn onze vijf boeren: Hans, Henk, Henrieke, Martin en dan hopen we natuurlijk op Johan, de enige Groningse boer, maar het kan ook Jan (de helft van de tweeling) zijn. Nog even tot 2 september wachten voor de uitslag. Kijk maar even: http://www.bzv.kro.nl/ 

Hoera!

"Je moet er wel even rekening mee houden dat je morgen 51 jaar wordt", zegt de jongste vanmorgen onder het ontbijt. Ze vindt dat ik me niet altijd naar mijn leeftijd gedraag. Het is niet dat ik hotter than my daughter wil zijn, maar ik praat 'te kinderachtig' tegen haar. Of ik doe aan babytalken, aldus mijn kinderen. Onze zoon vindt dat het soms zwakzinnige trekjes heeft. Over het algemeen zijn dat juist de momenten dat ik ontzettend veel plezier met mezelf heb. Dus ik zie dat niet zomaar veranderen.

Te groot om te verstoppen 

Morgen ben ik dus jarig. Vanmiddag had ik een receptie op het werk. "Ik ben later thuis", zeg ik tegen E. "Hoe laat ben je thuis?", vraagt E. "We hebben de auto nog nodig om je cadeau op te halen." "Kun je het niet op de fiets af?", vraag ik. De juwelier is immers op fietsafstand. Maar nee, dat kan niet. Als ik thuiskom, wordt er echter geen aanstalte gemaakt om te vertrekken. "Moeten jullie niet gaan?", vraag ik. "De winkels zijn om zes uur dicht." Maar nee, pas na het eten ontstaat er enige beweging. De imperial wordt op het dak gemaakt en dan vertrekken E. en onze zoon. Ik heb werkelijk geen idee wat ze gaan halen. "Je krijgt het vanavond al", zegt E. Het is volgens hem te groot om te verstoppen.

Het is een lifestyle

Ze zijn even onderweg en zo'n anderhalf uur later rijden ze de oprit op met een groot houten gevaarte op het dak. Het blijkt een nieuw rik te zijn dat ze voor mij uit Loppersum hebben gehaald. Een speciaal voor mij gemaakt houten wasrek! Geweldig! Mijn oude wasrek was al een aantal jaren af: het hing met tape aan elkaar. Maar ik kon er maar niet toe komen om het te vervangen door een moderne droogmolen. Een rik is geweldig. Een rik is beter dan sieraden. Het rik is een lifestyle: lekker buiten de was drogen, geen gedoe met wasknijpers, maar al je was in een handomdraai over het rik werpen. Heerlijk. Ik ben er dolblij mee.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards.  Hier vind je deze.

Hilarisch

Deze week zag ik op enig moment het programma Rond de wereld in 80 dates. De dames reizen over de wereld en daten met mannen uit alle delen van de wereld. Ze mogen aan één man een ticket geven om ze te komen opzoeken in Nederland.
Ik kwam er per ongeluk voorbij zappen, maar was onmiddellijk verslingerd. Ik ben vooral fan van Mariël uit Twente. Deze week waren de dames in Uganda. En Mariël trof een goed gebouwde Ugandees, die ongegeneerd met zijn lichaam liep te pronken. Op een zeker moment vraagt hij of  ze het goed vindt dat hij zijn hemd uittrekt. En dat leidt tot de volgende uitspraak: "Oe, ik word hielemaal afgeleid van die tiepels. Er staan puntjes op. Hilarisch." Enfin, je kunt het allemaal bekijken op uitzending gemist, inclusief de date van Mariël.

Een afspraak uit stoerdoenerij

Vanmorgen luister ik in de auto naar het programma van Edwin Evers op 538. Ik wissel het luisteren van mijn eigen muziek af met het luisteren naar de radio. Tegenwoordig luister ik dus naar 538 en ik ben een beetje verslingerd aan het oeverloze gebabbel van de mannen in de studio 's morgens vroeg. Vanmorgen bellen ze met Durk Veenstra, eindredacteur van RTL Z, die een reactie geeft op de verkiezingsoverwinning van Francois Hollande in Frankrijk. Wat gaat dat betekenen voor de euro, is de vraag. Gaat Frankrijk zich aan de gemaakte afspraken houden? Durk denkt dat de wisseling van de macht niet zoveel invloed zal hebben; het gaat om marginale verschillen. Bovendien is Frankrijk een keurig land dat zich vast aan de afspraken gaat houden. Hij doelt op de afspraken om het begrotingstekort van eurolanden niet verder op te laten lopen dan 3%. Maar Hollande zal wel iets willen doen. Zo zal hij willen morrelen aan de afspraak dat het structurele tekort over meerdere jaren zelfs niet boven de 0,5% van het bruto binnenlands product mag komen. Het is taaie kost, maar Durk vertelt het heel duidelijk. Dat van die 0,5% zal er wel afgaan, beweert Durk. "Dat was een afspraak puur uit stoerdoenerij." Niemand is echt van plan om zich aan zo'n afspraak te houden, aldus Durk.

Het blijft nog even hangen gedurende de rest van mijn autorit: een afspraak uit stoerdoenerij- omdat het zo goed voelt. Ja, die zien we allemaal wel eens voorbijkomen.

Helaas pindakaas!

"Dat is lang geleden", zegt de vriendelijke kassière van de Jumbo, voorheen de Super de Boer. Ze hengelt of ik vreemdga supermarktwise. "Ik kom nog wel hoor, maar nu altijd op donderdag. Het is me te druk op de vrijdag." Want ook al ben ik zelf geen overtuigde Jumbofan, die zijn er overduidelijk wel! "Ja, dat klopt: de donderdag is wat bij de Super de Boer de vrijdag was.", zegt ze.

Dus ja, ik ga wel naar de Jumbo. Soms vragen mensen me: "En hoe bevalt het bij de Jumbo?" En dan antwoord ik halfslachtig: "Het had voor mij niet gehoeven." En dat meen ik dan wel uit de grond van mijn hart. In de basis is er niets mis met de Jumbo, maar laten we er geen misverstanden over laten bestaan: het wordt nooit een Super de Boer. De overduidelijke magie die bij de Super de Boer in de lucht hing ontbreekt. Vanaf de allereerste keer al. Waar de Super een fijne open uitstraling had met een uitnodiging voor onverwachte ontmoetingen in ieder gangpad, is de Jumbo vooral een winkel waar je je kar zo snel mogelijk vollaadt. En dat gaat prima, je vindt er namelijk alles. Maar eerlijk is eerlijk: ik mis de Super.

Met de Jumbo heb ik dus niet echt een band: ik zou zo over kunnen stappen naar een andere supermarkt. En dit weekend kwam ik even in de verleiding toen ik de fleurige folder van de Aldi zag. De Aldi blijkt namelijk een supermarktketen met gevoel voor humor te zijn, getuige het huismerk pindakaas: Helaes pindakaas!

Verpletterend persoonlijk leed

Groot leed is vaak te groot om te bevatten. Meestal kun je beter relateren aan persoonlijk leed. Dan wordt duidelijk hoe onbeschrijfelijk veelomvattend en vernietigend het grote leed is. Gisteravond overkwam me dat even toen een Joodse vrouw een krans ging leggen. Op effen toon zegt de verslaggeefster: "Mevrouw Flora Cats werd door haar ouders als baby op een onderduikadres achtergelaten. Haar ouders overleefden de oorlog niet." Dat komt bij mij als een kanonskogel binnen. Ik zie opeens die jonge ouders voor me, dolgelukkig met hun baby - weggestuurd naar een kamp. Wat wisten zij? Wat maakte dat ze beslisten om hun kind achter te laten? Eerst dat moment van die verschrikkelijke beslissing, want dat kan natuurlijk helemaal niet: je pasgeboren baby achterlaten. En dan het moment van afscheid: het afstand nemen van je kind om dan te worden afgevoerd naar een vreselijk einde en nooit meer naar je kind terug te keren. Dat is verpletterend.

Je wordt er koud van als je daarbij stilstaat. En toch moet dat, dat stilstaan. Als iedereen dat deed: stilstaan bij het persoonlijk leed en dat goed op je in te laten werken, dan zou er veel minder groot leed in de wereld zijn.

Fruitzuren aan het werk

Voor mijn vijftigste verjaardag kreeg ik een tegoedbon voor de schoonheidsspecialiste van mijn zussen. De eerste vijftig jaar van mijn leven was ik nog nooit bij een schoonheidsspecialiste geweest. Na mijn vijftigste heb ik de bon eerst ruim een half jaar laten liggen voor ik een afspraak heb gemaakt. Maar nu is het klaar: ik ben inmiddels twee maal geweest en ik vind het heerlijk.

De schoonheidsspecialiste heeft tijdens mijn eerste bezoek een analyse van mijn huid gemaakt en constateerde wat ik al vijftig jaar weet: ik heb een vette huid. Dat heb ik de eerste vijftig jaar van mijn leven vervloekt, maar de komende vijftig jaar ga ik mijn handen daarvoor dichtknijpen. Want die botervette huid van mij gaat ervoor zorgen dat ik goed geconserveerd blijf. Ik heb weinig rimpels, constateerde ook de schoonheidsspecialiste.

De behandeling duurt maar liefst een uur. De eerste stap is een diepe reiniging van mijn huid. Dat klinkt aardig, maar onderdeel van die behandeling is ook een venijnige knijp- en pulksessie. "Dit is het vervelendste deel van de behandeling", waarschuwt ze al van tevoren. Vervolgens wordt er gescrubd, gewreven, gemasseerd. Heerlijk allemaal. Tijdens het masker laat de schoonheidsspecialiste me alleen om optimaal te kunnen ontspannen. Of ik een muziekje wil of heb ik de radio misschien liever uit, vraagt ze. De radio blijft aan. Al die tijd lig ik onder een fris gedecoreerd dekbedje om maar niet koud te worden. Heerlijk ontspannen inderdaad. Alleen let ik er bij mijn tweede bezoek wel op dat ik vooraf naar de wc ga, want met al dat scrubben en masseren raakt ze vast een aantal vochtafdrijvende triggerpoints.

Natuurlijk wil ze ook graag haar A-merken aan mij verkopen. En waarom ook niet? Als het maar dierproefvrij is. En dat is het. Ze stelt een speciaal pakketje voor mij samen dat perfect op mijn huidtype aansluit. "Ik maak wel eerst mijn HEMA-crème en -wasgel op", zeg ik. Dat begrijpt ze best.

Maar nu smeer ik dus met een crème gemaakt van fruit en fruitzuren of zoiets. Gisteren brak ik het potje aan. Als ik het doosje omkeer komt er een klein lepeltje uit. Het is de bedoeling dat ik niet met mijn dikke vingers rechtstreeks in de pot zit -dan gaat al dat fruit natuurlijk gisten en dan wordt het klinkklare alcohol (dit is mijn eigen theorie). Dat is lastig voor mij, want ik heb graag direct contact met de materie. Ik zou dan ook niets liever doen dan de vingers flink door dat potje halen. Daar kan ik me op verheugen. Maar ik hou me eerst nog in. Ik lepel een beschaafd likje uit het potje en keer het dan om op mijn vingers. En dan laat ik het spul zijn werk doen: voeden en een klein beetje bijten. Heerlijk.

Benzinerevolutie

Ik ben nog uit de tijd van de guldens. Het gebeurt niet iedere dag meer dat ik iets omreken tot guldens, maar vandaag wel even.Vanmorgen gingen de jongste en ik op stap. Zij heeft vakantie en ik was vandaag ook vrij. Al dat gejakker langs de weg kost een behoorlijke drup benzine. Dus toen we vertrokken brandde het lampje al. Gelukkig is het mijn specialiteit om tot op het randje te rijden en het tanken uit te stellen - bijvoorbeeld tot E. de auto een keer gebruikt. Dus we wachtten nog even met tanken. De jongste ziet het lampje branden. "Komt dat wel goed? Staan we dan niet halverwege stil?", vraagt de jongste. "Welnee", zeg ik. "Dan kun je nog kilometers rijden."

Als we na ons uitstapje terug naar huis gaan, rij ik toch maar even langs de benzinepomp. En daar tank ik onze tank vol voor €81,00. Het is niet de eerste keer dat dit gebeurt, maar nu sta ik er even bij stil: €81,00! Dat is bijna 200 gulden! Dat is toch ongekend en ongehoord. Het heeft niet veel zin om dit met de jongste te bespreken, want de gulden zegt haar al niets meer.

Thuis uit ik mijn ongenoegen tegen E. "Moet je nagaan, dat is bijna 200 gulden! Dat is toch ongelofelijk. Dat zou toch in de guldentijd niet gebeurd zijn. Er  zou een revolutie zijn uitgebroken!" Waarom nu eigenlijk niet?