Gloria ... wie?

Het is de tijd van de Top 2000 en de muziekkwissen op tv. Naarmate de jaren verstrijken komen er meer nummers voorbij die ik niet ken. Ik luister nog wel veel muziek, maar geen top 40 meer. Dan krijg je dat. In een van de afgelopen kwissen wist een team niet wie The Kinks waren. "Hoe kun je dat nou niet weten? zeg ik tegen E. Het laat duidelijk zien waar de generaties zich scheiden. 

Disco fever

Ik ben van de tijd van de disco. Ik had het niet willen missen. The Trammps, The Temptations, The Beegees, Abba, Tavares, Gloria Gaynor. Zoveel positieve energie, zelfs als het over ellendige toestanden gaat. Nog steeds brengt deze muziek me eigenlijk als vanzelf in beweging, weerloos overgeleverd aan de disco fever. Dus als ik in de gelegenheid ben om een verzoeknummer in te dienen, dan weet ik het wel.  

Verzoeknummer

Zo´n twintig jaar geleden gingen boezemvriendin en ik naar een feestje. Het feestje viel een beetje tegen. Dus gingen we op zoek naar ons eigen feestje in een gelegenheid waar gedanst kon worden. Om de stemming er in te brengen, diende ik direct een verzoeknummer in bij de dj. "I WILL SURVIVE VAN GLORIA GAYNOR", schreeuw ik over de muziek heen. De dj kijkt me blanco aan. "Gloria... wie?"

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.

We bellen!

We hebben nog een vaste telefoon. Fijn, vind ik - ook al kun je er alleen maar mee bellen. Een mobiele telefoon is onmisbaar. Het is mijn reisgids, mijn routeplanner, mijn fototoestel, mijn filmcamera, mijn encyclopedie en noem maar op. Ik zou er niet meer zonder kunnen. Hoe het me gelukt is om zo´n vijftig jaar te overleven zonder mobiele telefoon is me een raadsel. 

Ergonomisch onverantwoord 

Maar hoe ideaal ook, voor lange telefoongesprekken vind ik het niet fijn. Het platte oppervlak van de mobiele telefoon is duidelijk niet gemaakt om lekker tegen het oor te liggen. Ergonomisch onverantwoord. Dus ben je aangewezen op handsfree of oortjes. Maar op de een of andere manier doet dat voor mij afbreuk aan de intimiteit van het bellen. De combinatie van vasthouden en luisteren werkt voor mij. Ik realiseer me dat dit hoogstwaarschijnlijk van voorbijgaande aard is. Geef me nog een paar jaar en ik loop ook in publieke ruimtes of in het openbaar vervoer handsfree te bellen zonder oortjes. 

Ring ring

Maar lange gesprekken voer ik nu dus nog liever met de vaste telefoon. Onze vaste telefoon heeft een standaard beltoon. Voor mijn mobiele telefoon heb ik nou al een tijd Imuhar van Bombino als algemene ringtone.  Soms laat ik 'm extra lang overgaan, gewoon omdat het zo'n lekker muziekje is. Voordeel van zo´n gepersonaliseerde ringtone is dat ik in een ruimte altijd weet dat het mijn telefoon is. Tegelijk is dat natuurlijk ongemakkelijk als het eigenlijk de bedoeling is dat je telefoon op stil staat. Je kunt je niet verschuilen.

Jukebox

De oudste heeft een complete jukebox gemaakt van haar telefoon. Iedereen heeft zijn eigen jingle. Zo heeft ze voor mij Weather Patterns van Frazey Ford als ringtone. En voor E. Telephone van Captain Beefheart. En dat voor al haar contacten.  

Blaffen

Een tijdje geleden loop ik in de bibliotheek. Ineens word ik opgeschrikt door het geblaf van een hond. Wie neemt hier zijn hond mee naar de bibliotheek?, vraag ik me af. Ik krijg de hond niet in het vizier. Opnieuw begint de hond te blaffen. Kan die hond zijn kop houden, denk ik geërgerd, direct gevolgd door: Mag die hier eigenlijk wel binnenkomen?* Tot ik me opeens realiseer dat het wel van heel dichtbij komt. Sterker nog, het komt uit mijn eigen tas. Het blijkt de ringtone te zijn die de jongste voor zichzelf had geprogrammeerd in mijn iphone. Daar heb ik toch maar even een stokje voor gestoken - ik hou het bij eentje. 

*Ik realiseer me dat de indruk kan ontstaan dat ik niet dol ben op honden. Dat is niet het geval. Ik ben dol op goed afgerichte honden.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.

Karaktertaal

Je mouten joe waiten te redden. E. en ik brengen het in de praktijk. De fineerranden van de deurtjes van onze (in onze ogen nog bijna nieuwe) keuken van 10 jaar oud laten één voor één los. Gewapend met dubbelzijdig plakband, een strijkijzer en bakpapier repareren we ze weer. Omdat je joe nou ainmoal mouten waiten te redden. Voluit is het eigenlijk Je mouten joe waiten te redden aans bin je t nait weerd dat je aarmou lieden. Ik kende dit gezegde niet, maar bij E. thuis was het een lijfspreuk. 

Verdraagzaam en eigenzinnig

Zo lang ik bij E. thuis over de vloer kwam hingen er in de kamer twee bordjes met spreuken. Aander lu binnen ook lu en Elk het wel ais n gat in hoos. Spreuken van verdraagzaamheid. Bij ons thuis waren we niet van de tegeltjes, bordjes of spreuken aan de muur. En als er al spreuken werden doorgegeven, dan draaide dat eerder om eigenzinnigheid. Mijn opa schreef deze graag in onze poesiealbums: Luister niet naar andermans gefluit, want dan kom je bedrogen uit*.

De beer 

Hij stond niet op een tegeltje, maar ook E's oma tekende voor een eigenzinnige klassieker. Het is er eentje die we nog graag gebruiken. E's oma werd bijna een eeuw geleden jong weduwe. Met drie jonge jongens had ze het in die tijd niet breed. Op een dag kwam de dominee aan de deur met een mooi aanbod. De kerk zou haar steunen als zij en de jongens trouw naar de kerk zouden komen. Ze wees het af met de historische woorden: Ik heb nog laiver dat de beer mie opvret. 

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.

*Omdat ik me afvraag of dit een officieel Nederlands spreekwoord is of een familiegezegde, voer ik het even in op Bing (de door Microsoft opgedrongen zoekmachine). Tegenwoordig is er ook een chat gpt met kunstmatige intelligentie aan Bing gekoppeld. Omdat het gezegde niet gevonden wordt, reageert de chat met: Bedankt voor je bericht. Ik begrijp dat je een Nederlands spreekwoord hebt gedeeld. Het betekent dat je niet moet luisteren naar de meningen van anderen, omdat je dan bedrogen uit kunt komen. Het is een goede herinnering om je eigen pad te volgen en je eigen beslissingen te nemen. Als je nog vragen hebt of als ik je ergens anders mee kan helpen, laat het me dan gerust weten!😂

Akkervarkentjes zijn vet

Bij ons op het werk hebben we tegenwoordig akkervarkentjes. Ze zijn er nog maar net, maar ze hebben een verbazingwekkend effect. Iedereen vindt ze schattig. De vier biggetjes wroeten en eten de emelten en engerlingen uit het aangetaste grasveld voor het gebouw waar ik werk. Onkruid wordt met wortel en al opgegeten. 

Wroeten in plaats van ploegen

Door de akkervarkentjes in te zetten ploegen we onze aangetaste grasvelden op een duurzame en biologische manier. En dat past bij ons streven naar duurzaamheid. Als ze voor ons gebouw zijn uitgewroet, worden ze op andere plekken op het terrein ingezet. En zijn ze bij ons helemaal klaar, dan gaat hun reis verder. Ze zijn 'in dienst' bij A. de Boer, lees ik op ons intranet. Ze werken tegen kost en inwoning denk ik.

Conversatiestarter

Het inzetten van akkervarkentjes is een gouden greep. Ze zijn een echte conversatiestarter. Ze brengen collega's die elkaar nooit spreken samen. We maken een praatje terwijl we vertederd naar de varkentjes kijken. We kunnen er eenvoudig niet aan voorbij lopen. Ouders komen met hun kinderen kijken. En ze komen weer terug. We zijn allemaal verbaasd over de snelheid waarmee ze het grasveld hebben omgewoeld. De varkentjes zijn zich niet bewust van al die aandacht. Ze wroeten ijverig door. 

Opties

Bij ons thuis ligt het gras er ook belabberd bij. Mos neemt het gazon steeds meer over. En allerlei bloemetjes steken de kop op. Volgens E. moeten we genieten van de biodiversiteit. Maar ik zie ook nog een andere optie: even bellen met A. de Boer.  

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.

De kunst van het waken

Ik ben een waker. Altijd al geweest. Ik beheers de kunst van het waken tot in de puntjes. Al toen ik als baby nog bij mijn ouders op de kamer sliep. Mijn moeder vertelt graag over hoe mijn vader en zij de tijgersluipgang tot in de perfectie beheersten. Alles om te voorkomen dat ik uit mijn lichte slaap zou ontwaken. Nog voordat ik naar de kleuterschool ging, stond ik al op als mijn vader midden in de nacht op pad ging. Hij was kolenboer en vertrok vroeg om wagons te lossen. Ik mocht dan mee als ik in de vrachtauto bleef zitten. 

Het bevalt goed 

Toen onze kinderen opgroeiden kwam het goed uit dat ik niet zoveel slaap nodig heb en snel wakker ben. En toen ons huis ruim tien jaar geleden afbrandde, kwam het bijzonder goed uit. Ook toen werd ik op tijd wakker. Drie minuten later en het was te laat geweest, volgens de brandweer. Tot nu toe bevalt het dus goed. Doordat ik minder slaap, haal ik meer uit de dag. 

Mijn lichaam weet het

Vanmorgen zit ik om kwart over vijf al in de woonkamer. Waar ik eerder nog 6 uur kon slapen, ontwikkelt zich er nu een trend richting (een kleine) 5 uur. De laatste tijd word ik stipt om 5:05 uur wakker. Dat zou best een uur later mogen. Dus meestal blijf ik nog even liggen, maar slapen doe ik dan niet meer. Rond een uur of zes, kwart over zes, sta ik op. Zo ook vanmorgen. Alleen werd ik nu om 4:05 uur wakker. Daar kwam ik pas achter toen ik klaar voor de werkdag naar beneden ging. Ik ben namelijk vergeten om de wekker te verzetten. Maar mijn lichaam is niet vergeten om op hetzelfde tijdstip wakker te worden. Daar kan ik de klok op gelijk zetten. De wekker heb ik eigenlijk niet nodig. Ik kan maar een conclusie trekken: mijn lichaam is een meedogenloze machine.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.

Het zal je kind maar zijn

Het zal je kind maar zijn, denk ik, als ik de jonge vrouw ontkleed op de open wagen zie liggen. Haar been ligt vreemd gedraaid onder haar lichaam. Ze was half Duits en half Israëlisch en ze ging naar een rave in de woestijn. Haar ouders herkenden haar aan haar tattoos. Op de wagen zitten jonge mannen die haar op deze manier tentoonstellen. Ogenschijnlijk onaangedaan, een beetje triomfantelijk zelfs. Ook van hen denk ik: het zal je kind maar zijn. 

Ruw en respectloos

Het zal je kind maar zijn, denk ik, als ik de jonge vrouw zie die aan haar haren uit de auto wordt gesleurd. Haar broek is rond haar kruis besmeurd met bloed. Je hebt niet veel verbeeldingskracht nodig om te weten wat daar is gebeurd. Een jongeman trekt haar uit de kofferbak en duwt haar in de auto. Ruw en respectloos. Het zal je kind maar zijn.

Vrouwen als oorlogsbuit

Vrouwen als oorlogsbuit. Ik ben vrouw en moeder van twee dochters en een zoon. Ik ben in eerste instantie geraakt als vrouw en als moeder van twee dochters. Ik zie de beelden met afschuw voorbijkomen. Het maakt me woedend. Daarna komt de gedachte aan de moeders van deze mannen. Het zal je kind maar zijn die zoiets doet. Wat zullen zij denken als ze deze beelden ziet? Wat zullen zij tegen hun zoon zeggen?  

Ik zie alleen maar verliezers. 

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.

Reizen zonder ballast

Deze week gingen E. en ik een paar dagen naar Hamburg. Een echte aanrader. Net als Bremen overigens. Van zo'n korte tussenvakantie knap je echt even op. Alhoewel ik doorgaans dol ben op sleur, is zo'n kleine onderbreking ook heel fijn. Je kunt last minute beslissen, hoeft weinig mee te nemen en in geval van nood ben je ook zo weer thuis. Dat maakt het wat mij betreft zeer relaxed. Niet ver van tevoren inchecken op vliegvelden, maar gewoon in onze 'oude bak' stappen en in een rechte lijn naar het oosten rijden.

Meedogenloze kampeermachine

Ook al nemen we niet veel mee, er komt toch een minikoffer aan te pas. Ooit reisden we met ons hele gezin van 5 personen in een Fiat Brava door Europa. We kampeerden graag en trokken dan van de ene naar de andere bestemming. Soms een nachtje overnachten, vaak twee, soms drie. Omdat we vaak verkasten, hadden we een strikt inpakregime. We mochten allemaal een tas vullen. Dat was inclusief schoenen. Voor de boeken ging er een boekentas mee. Daarbij kwamen natuurlijk twee tenten, vijf slaapzakken, een uitklaptafel met bankjes, twee stoelen, vijf matjes en kookspullen. E. had de regie over het inruimen: alles altijd op dezelfde plek in de auto. We waren -dankzij de strenge keuzes die we bij het inpakken maakten - een meedogenloze kampeermachine. 

Tip: inlegkruisjes 

Maar je kunt natuurlijk altijd nog lichter reizen. In mijn ongelovige geboortedorp hadden we ooit een onconventionele dominee, die al die ongelovigen zeer goed kon verdragen. Ze had jaren in Libanon gewoond en had een bijzonder vrije levensstijl. Ze wipte regelmatig even bij mijn ouders aan voor een kop koffie, ongeacht hun verschillende kijk op het geloof. Ze reisde veel, vertelde er graag over en gaf  onvergetelijke tips. Volgens haar was alles wat ze nodig had om op reis te gaan een doosje inlegkruisjes. Dan was ze klaar voor vertrek. 

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.

DJ je moeder*

Ik ben bezig om mijn persoonlijke record op spotify te verbeteren. Kan dat, is dat nodig en waarom, zul je je misschien afvragen. Dat is nodig, omdat muziek goed voor mij is. Het ontspant me, het verbetert mijn humeur, het brengt me tot rust. Het is kortom fantastisch. Ik knap er enorm van op en meer is beter. En vorig jaar heb ik te weinig geluisterd. 

Een inhaalslag

Ik luister namelijk met E. mee. E. luistert altijd naar muziek, ook als hij werkt. Ik niet. Als ik werk zit ik in een diepe focus. Dus dan denk ik er niet aan om naar een muziekje te luisteren. Dat kan ik er dan niet bij hebben. Maar daardoor kan ik niet meekomen met de luisterminuten van de rest van mijn gezin. Dat kan ik natuurlijk niet over mijn kant laten gaan. Dus vandaar deze inhaalslag.

Mems playlist

Gelukkig word ik daar van alle kanten in gesteund. Ik kreeg van de oudste een boxje waardoor het mogelijk is om overal muziek te luisteren. Hij is spat- en stootvast, dus de sky is echt the limit. Verder heeft ze ter aansporing ook een playlist met favorieten voor me gemaakt. De lijst heet Mems** playlist. De ondertitel van de lijst is: Voor als baarmoeder even geen moeder, dochter, zus of vrouw is, maar gewoon alleen even Jannie. Een lijst vol extremen die ruimte voor groei geeft. 

Hier past toch maar een reactie op:  💗💗💗💗

*Deze kaart stuur ik altijd mee als ik de oudste een nummer stuur dat ik mooi vind. Onder het motto: een beetje show en sjeu moet kunnen.

**Wij zijn tot in de tigste generaties Groningers. De benaming Mem is blijven hangen na een verhaal dat ik graag vertel over de tijd dat boezemvriendin en ik de kamer deelden met een oudere collega van Friese afkomst. Zij belde tot onze verbazing altijd uitgebreid onder werktijd met haar moeder op kosten van de zaak. Ze opende haar gesprekken altijd met Ja mem met mij... Daardoor geïnspireerd opende ik mijn telefoongesprekken (in eigen tijd en voor eigen kosten) met mijn moeder ook altijd met deze tekst. Het is blijven hangen.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.

Bodytalk

Ik denk met verlangen terug aan de tijd dat zweten voor mij een onbekend fenomeen was. Ook al was dat misschien minder gezond. Zweten helpt je immers je warmte kwijt te raken. Ooit liep ik een zonnesteek op. Hoogstwaarschijnlijk omdat ik de warmte niet goed kwijt kon. Maar ik zweette niet. Ik breide mohair truien en schapenwollen truien. En ik droeg ze! Maar ik zweette niet. Tegenwoordig hoef ik midden in de winter maar naar een bolletje mohair te kijken of het zweet breekt me uit.

Het ligt aan jou

Het is zeer onaangenaam. Ik heb een goede deodorant, dus het ruikt niet echt, maar het is nat. Bovendien lijkt het zich te concentreren in mijn nek, onder mijn ogen, op mijn bovenlip. 'Jezus wat is het weer smoezeg*', zeg ik regelmatig. Gisteren nog. Ik vraag aan collega D.: 'Is het hier nou zo warm of ligt dat aan mij?' 'In dit geval ligt het aan jou', zegt ze. Dat is hoe wij op het werk met elkaar omgaan: we winden er geen doekjes om. En dat is fijn.

In de nek gegrepen

Dus onderhand vraag ik me af of het ook maar iets met het weer te maken heeft. Ik ben vrij gemakkelijk door de premenopauze, de menopauze en de postmenopauze heen gerold. Maar hoogstwaarschijnlijk word ik nu nog even in de nek gegrepen door de postpostpostpostmenopauze met zweetaanvallen. Wat een ergernis.

Op een gegeven moment gaat het over. Dan kom je op een leeftijd dat je altijd koud bent. Dan kan de verwarming flink omhoog en dan kunnen de mohairtruien weer op de pennen. Ik hoop dat ik dat nog mag meemaken.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.

*smoezeg is Gronings voor benauwd, klam weer. 

Brandalarm

Het is nog rustig op het werk. Veel deuren blijven dicht. Maandagmiddag worden we opgeschrikt door het brandalarm. Alle deuren slaan dicht, zodat het gebouw in compartimenten wordt opgedeeld. We werken met veel nieuwe collega´s. Voor hen is het de eerste keer dat ze een brandalarm meemaken. 'Wat nu?' is de vraag. 'We gaan naar beneden en naar buiten', zeg ik. We verzamelen ons voor het mooie oude hoofdgebouw waarin we werken. Het is mooi weer en er wordt gemoedelijk gebabbeld: wat zal het zijn, zien we al ergens rook, is het een oefening, of gewoon vals alarm? Het is eigenlijk een uitstekende manier om als collega's even met elkaar aan de praat te raken. Als er geen rookpluimen verschijnen loopt een aantal van ons weer naar binnen. Weer aan het werk. Maar dat is niet de bedoeling, de oorzaak is nog niet bekend. De jonge BHV-ster stuurt ons weer naar buiten. Veiligheid voorop. 

Geen paniek 

Er was een tijd dat het brandalarm in ons gebouw ongeveer net zo vaak afging als mijn wekker. Het gevolg was dat we bij een alarm allemaal rustig bleven zitten. Er is nooit iets gebeurd, maar als een alarm te vaak voor niets afgaat, dan werkt het ook niet. Inmiddels weet ik beter. Ik weet hoe snel brand kan gaan nadat ons huis elf jaar geleden afbrandde. "Hoe is dat nu voor jou dan?', vraagt collega D. Heel attent van haar. Het is prima, verzeker ik haar. Ik raak niet in paniek, maar ik zal het brandalarm nooit meer negeren. 

Wel alert 

Gistermiddag zit ik in mijn thuiskantoor te werken. Er gaat geen brandalarm, maar nu ben ik wel zeer gealarmeerd. Ik ruik brand. Het is dichtbij, dat weet ik zeker. Ik gooi het dakraam open en klim op de hobbytafel om goed te kunnen kijken of ik iets kan zien aan het dak of de goot. De lucht is doordringend. Als ik uit het raam hang, zie ik de oorzaak van de brand. Het is een containerbrand. De overburen zijn aan het opruimen of verbouwen en iets in de ijzeren container heeft vlam gevat. Er is een enorme rookontwikkeling. Ik doe snel alle ramen dicht. De buurman probeert het met een tuinslang te blussen, maar het vuur is gretig. Het laat zich niet zomaar blussen. Uiteindelijk blust de brandweer de brand. De lucht vervliegt gelukkig snel weer. De ramen kunnen weer open. 

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.

Planeet B&B vol liefde

Mijn moeder en mijn zusje keken jarenlang the Bold and the beautiful. Ze leefden erg met iedereen mee. Mijn vader dacht zelfs eens dat er een bekende was overleden toen hij ze hoorde praten. Je zou dus zeggen dat mijn moeder het snapt als haar zusje C. en ik praten over B&B vol liefde. C. en ik leven namelijk erg mee met de mensen van B&B vol liefde. Wij bevinden ons op planeet B&B vol liefde. Mijn moeder duidelijk niet. 

Heerlijk mens

C. vindt Debbie -net als ik en de rest van Nederland- een heerlijk mens. Het is onze favoriet. Debbie is net zo oud als ik. Dus ik kijk met extra belangstelling naar de kandidaten die op haar pad worden gestuurd. "Als ik ze vergelijk met E. vind ik ze allemaal zo oud", zeg ik. Alhoewel ik moet toegeven dat Paul wel een leuke man is. Ik hoop dat daar iets ontstaat. 

Persoonlijke verzorging

"Wat vind je van Bram?", vraagt C. Bram lijkt tot zover een aardige jongen. Dat is meer dan je van de andere deelnemende mannelijke B&B-houders kunt zeggen. Dat zijn griezels, aanstellers, ongelikte beren of een combinatie daarvan. Maar voor mij is het een afknapper dat ik bij Bram te weinig tekenen van persoonlijke verzorging zie. Met name het gegraai in de schapenvacht van de ram Abbas en in die van zijn hond Doggo staan me tegen. Voor Bram namelijk geen oppervlakkig aaitje; hij gaat er vol in. Iedereen die wel eens een schapenvachtje of een nieuwe schapenwollen trui heeft gehad kent de geur. Dat is niet eentje die je constant in je neus wilt. 

Gillend gek

De woonomgeving van Bram zou mij ook helemaal niet aanspreken. Ik zou binnen een dag gillend gek worden van al die naaldbomen. Je ziet namelijk niks. Alleen naaldbomen. En zoals zijn -inmiddels afgevoerde- gast Yamie-Lee zegt, dat trek ik echt niet. Als echte Groningse wil ik ver kunnen kijken. Dat is zo diep in de genen verankerd dat het zelfs overerft. De oudste zat nog in een autostoeltje toen ze "Weg, weg!" riep naar de bomen langs de kant van de weg.

Nog een week op planeet B&B vol liefde en dan landen we weer op aarde.  

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.

Der Sommer ist vorbei

Vorige week reed ik naar Delfzijl voor een afspraak. Ik rij door landelijk gebied en er wordt druk geoogst. Het is even droog en nu kan het. Straks moet het stro nog geperst en dan kan er weer geploegd worden. Dan is het land weer klaar voor een nieuwe cyclus.

Weemoed

Het stemt me enigszins weemoedig, omdat het einde van de zomer dan in zicht is. Niet dat ik de warmte ga missen. Daar ben ik niet van. Blote benen en blote voeten, die ga ik missen. Maar vooral het licht.  Je kunt nu al merken dat het 's avonds sneller donker wordt. Ik mis het nu al. En in november, december en januari is het helemaal bar. 

Geen BBQ

Een beetje vreemd misschien, die weemoed zo midden in de zomervakantie. Ik weet nog dat we een keer in augustus in Oost-Duitsland op vakantie waren. We kampeerden en het leek ons leuk om eens te barbecueën. Dus wij op zoek naar een weggooi-barbecue (dat deed je toen nog  gewoon zonder schuldgevoel). We konden er geen vinden, dus schoten we een -niet al te vriendelijke- winkeldame aan. Ze hadden ze niet meer. "Der Sommer ist vorbei.", zei ze. Precies dat gevoel had ik. 

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.

Moeke Beere

Onze zoon was bij zijn geboorte de kleinste van onze drie kinderen. Dat zou je nu niet meer zeggen. Hij is ruim twee meter, leeft op grote voet en heeft een indrukwekkende spiermassa. Die laatste waarneming is volgens hem toe te schrijven aan mijn roze brilletje. Maar ik krijg steeds meer signalen die op het tegendeel wijzen. Mijn beeld is wel degelijk fel realistisch.

Grote jongens 

Ik ga nu in de zomervakantie ook twee avonden in de week naar de sportschool. Mijn aquajoglessen liggen namelijk stil in de zomer. Op de donderdagen tref ik onze zoon in de sportschool. Ik werk mijn oefeningen af in het deel dat voor hem de opwarmruimte is. Hij verdwijnt na de warming up naar de ruimte voor de grote jongens. Veel van de jongens in de sportschool doen alles voor een goede spiermassa. Bijvoorbeeld alleen kip met broccoli eten en iedere dag trainen. Onze zoon gaat net als ik twee keer in de week naar de sportschool. Hij eet normaal. Toch drukt en trekt hij net zoveel gewicht als de andere jongens in de sportschool. Het heeft hem daar de bijnaam Beere* opgeleverd. Volgens de andere jongens kan het niet anders dan dat het genetisch bepaald is. 

Ik spreek het niet tegen. Dat heb ik ook altijd gezegd. 

Gespot

Mijn oefenprogramma neemt niet zoveel tijd in beslag. Dus als ik klaar ben, loop ik even naar de andere kant om hem kort te groeten. Laatst vertelde hij dat ik werd herkend als zijn moeder. Een van de jongens van de sportschool had gezegd: Ik docht aal: dij het de Beere moakt. Dat is moeke Beere. En nu gaat het: Doar hest heur weer: moeke Beere.

*Oost-Gronings voor beer

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.

Een toevalstreffer

Voor de kinderen is het nog altijd een van de favoriete vakantieverhalen. We reisden met ons nog jonge gezin naar Denemarken om daar twee weken in een huisje door te brengen. De reis verliep voorspoedig. Tot ik op de plek van bestemming de autodeur uit de auto trok. Stond ik daar met de deur in de hand. Ik schrijf het nog altijd toe aan metaalmoeheid. Voor de mannen van de plaatselijke garage was het een bron van vermaak. Ze stonden ons eerst serieus te woord. Daarna hoorden we ze achter gieren van het lachen. Ze konden ons nog niet helpen ook. We moesten een flink eind verderop naar een dealer. Die vertrok zijn gezicht niet: het kwam vaker voor. 

Flintstone 

In afwachting van de reparatie reden we met de deur aan de imperial vastgeknoopt. Gelukkig heeft E. fantastische knooptechnieken. Als we gingen rijden, ging het raam open en hield E. het handvat aan de buitenkant vast. De halve vakantie hebben we tot groot vermaak van onze kinderen als de familie Flintstone door Denemarken gecrosst.
In onze eigen garage noemen ze me sindsdien (en na nog een aantal andere kleine dingetjes) zonder schroom -en waar ik zelf bij ben- 'de sloper'. 

Bureaustoelhangen

Vandaag sta ik op het werk te praten met collega´s. Ik sta en hang een beetje over de rugleuning van een lege bureaustoel. Het is aan het eind van de werkdag en de fut is er een beetje uit. We zijn druk in gesprek als de rugleuning ineens losschiet. We nemen de schade op. "Volgens mij kun je 'm er zo weer opdrukken", zegt collega. Maar ondanks inspanningen van ons beiden, lukt het niet. Uiteindelijk gooien we de handdoek in de ring en bellen we ons facilitaire servicepunt. We beantwoorden vragen over het type stoel en het serienummer en nou is het wachten op een nieuwe stoel of een reparateur. 

Ik wil er verder maar een ding over zeggen: HET IS TOEVAL!

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.

Dikke sigaar voor je!

E. was deze week jarig. Meestal heeft hij geen wensen. Als je hem vraagt wat hij graag wil hebben, antwoordt hij steevast met een van zijn favoriete familiegezegden: Je kinnen zunder geven ook wel goud wezen. En dat is natuurlijk ook zo, maar ik wil toch graag iets aan hem geven.  

Geen volume

Ik bestel een boek over typografie, dat in de collectie van een letterliefhebber zoals hij niet mag ontbreken. Maar het boek wordt geïmporteerd uit Engeland. Dus dat is even onderweg. Het is niet op tijd. Ik vouw een bootje en stop er een miniboekje in om toch nog iets te hebben om te geven. Ik boek twee tickets voor een film die in november wordt vertoond in het Filmhuis. En ik maak een kaart waaruit duidelijk wordt dat ik hem een abonnement geef voor Hard Hoofd. Allemaal leuk, maar het heeft geen volume, het is niet echt tastbaar. Dus ik bedenk nog iets: ik haal twee deurstoppers.

Deurstoppers

Als het warm is en het waait een beetje, dan zetten we de deuren van de woonkamer en zijn kantoor namelijk graag open. Dat geeft de wind vrij spel. Om ervoor te zorgen dat de deuren niet voortdurend dichtslaan, zet E. er dan een afgedankte schoen van onze zoon voor. En dat vindt hij een prima oplossing. Maar ik vind het geen kijk. Dus die deurstoppers zijn eigenlijk ook een cadeautje voor mij.

Een doos sigaren

Mijn opa had daar ooit korte metten mee. Mijn opa en oma waren vlak na elkaar jarig. Zij op 4 januari en hij op 6 januari. Op 6 januari kreeg mijn opa een plant van mijn oma. Blijkbaar vond hij dat meer een cadeautje voor mijn oma, die inderdaad groene vingers had, dan voor hemzelf. Zonder er verder een woord aan vuil te maken gaf hij mijn oma, die niet rookte, een jaar later voor haar verjaardag een doos sigaren.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.

Wenkies van de HEMA

Tijdens ons wekelijkse bieb-kaasmomentje, lopen we nog even langs de HEMA. "Ik moet nog even een wonderbrow-potlood halen", zeg ik tegen E. Hij kijkt me vragend aan. "Een reservepotlood voor mijn wenkies", zeg ik. Onze jongste bezigde de term wenkies een aantal jaren geleden. Het is snelle taal voor wenkbrauwen en het is blijven hangen. "Is het jou niet opgevallen dat ik mijn wenkbrauwen tegenwoordig een beetje bijwerk?", zeg ik. Hij kijkt of hij water ziet branden. En dat terwijl ik toch al aan mijn tweede potlood toe ben. Deze reservepotlood is de derde. De eerste kreeg ik van mijn jongste. Zij vond dat ik dus echt iets aan mijn wenkies moest doen. De vrouwelijke lijn in mijn familie is namelijk niet echt gezegend met goed geprononceerde wenkbrauwen. Mijn oma had ze helemaal niet, mijn moeder amper en ik een beetje. Omdat ik donkerder haar heb zie je ze beter.

Berenvellen

Mijn dochters hebben het geen-wenkbrauw-gen niet geërfd. Die hebben de volle wenkbrauwen van hun vader. Niet dat ze daar altijd blij mee zijn. Hun broer bestempelde ze ooit als 'berenvellen'. Maar ondanks haar goed gevulde wenkbrauwen, wist de jongste meer over wenkbrauwpotloden dan ik. En nu teken ik die van mij dus ook licht bij. Met de nadruk op licht. Want als je weinig wenkbrauw gewend bent, lijken licht aangezette wenkbrauwen al snel op berenvellen. 

Grootverbruik

Een tijdje geleden kocht ik mijn tweede potlood. Het was een hele zoektocht, want er valt heel veel te kiezen als het op make up aankomt. En ik heb daar helemaal geen verstand van. Dus ik sta er peinzend bij te kijken en drentel heen en weer voor een heel schap met potloden, op zoek naar dezelfde potlood als die ik van mijn dochter heb gekregen. "Zoek je een wenkbrauwpotlood?", vraagt een dame met welgevormde wenkies die ziet dat het bij mij niet echt wil lukken. "Deze moet je nemen. De Brow wonder, dat is de beste." Ze heeft zelf een vuist vol met potloden. Ze is dus blijkbaar een grootverbruiker, met duidelijk meer verstand van zaken dan ik. "Die zoek ik!", zeg ik. Maar de bruine is er niet meer. Ik laat mijn oog afdwalen naar haar handvol potloden. Het zijn allemaal bruine potloden. "Moet je een bruine?" Ik knik. "Nou, hier neem er maar een van mij.", zegt ze grootmoedig. Heel aardig.

En nu heb ik er dus zelfs eentje op reserve. Ik heb mijn lesje geleerd: de wonderbrowpotloden van de HEMA zijn roofgoed!

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.

Ruimte aan de mannelijke energie

Ik kijk naar B&B vol liefde. De vorige seizoenen heb ik gemist. Volgens mijn collega's kon dat echt niet. En ze hebben gelijk: B&B vol liefde is een echte must see. Ik geniet volop. Het zijn echt welbestede uren. E. vindt het niks. Maar omdat hij ook in de kamer zit als ik kijk en hardop geniet, wordt hij er toch vaak vies bij ingetrokken. Volgens hem heb ik een zeldzaam talent om enorme k**programma's uit te kiezen. Ik kijk daar heel anders tegenaan. Ik pik de parels uit het aanbod. Het zijn stuk voor stuk programma's die ons perspectief en onze woordenschat enorm verruimen. Onze tafelconversatie van vandaag bewijst mijn gelijk. 

Tafelconversatie 

Vanmiddag eten we een broodje. Ik ben aan het werk geweest en heb hem nog niet heel goed bekeken. "Dat overhemd is veel te groot", zeg ik. "Dat kan echt niet meer." "Daar hebben we een goed Engels woord voor", zegt E. "oversized." "Ja, maar wat is de purpose daarvan?", vraag ik - ik praat Joy uit de uitzending van gisteravond na. E. put voor zijn antwoord uit het repertoire van Joy en Walter.: "Dat mijn mannelijke energie de ruimte heeft", zegt hij. Tja, daar kan ik natuurlijk niks op tegen hebben. Laat maar lekker stromen. 

Voor wie -net als ik de vorige seizoenen- geen idee heeft wat B&B vol liefde is: B&B-eigenaren in het buitenland zijn op zoek naar de liefde van een Nederlandse man of vrouw. Een stroom mannen en vrouwen bezoekt de B&B's op zoek naar ware liefde. De kans dat dat gaat lukken is bijzonder klein, maar voor de kijker gaat het natuurlijk meer om de reis dan om het resultaat. Het is een onwaarschijnlijke groep mensen, Ik zou totaal niet verrast zijn als ooit boven water komt dat er ook acteurs zijn ingehuurd. Maar dat mag de pret totaal niet drukken. Hier vind je een profiel van de verschillende B&B-eigenaren en meer over het programma.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.

Green & graphic Scandinetno met een retrotwist

Ik ben lekker bezig in huis.  Ik heb onlangs mijn grotere planten in rieten manden gezet. Geïnspireerd door een cadeau van de oudste. Ook heeft E. de levensgrote Japanse prent opgehangen die ik vorig jaar voor mijn verjaardag zou krijgen. Dit jaar kreeg ik 'm ook echt. Het geeft de kamer een ander aanzien. Vandaag scoor ik een bloempot in de vorm van een hoofd bij de kringloop. Geschikt voor een wat kleiner plantje. En ik vind een kussen met een grafisch patroon. 

Genieten

"Ik haal de zwart met gouden fluwelen kussens met insecten en vlinders er nu even uit", zeg ik tegen E. Dat vindt hij helemaal niet erg, want hij is niet van de kussens en juist die vindt hij vreselijk. Hij is overigens ook niet blij met het bloempothoofd. En mijn kringloopvondst in de vorm van een geweldige kruik van Duits aardewerk valt ook niet in de smaak. Maar ik geniet er enorm van. En dat is hem ook wel wat waard.

Gedurfde combi's

Ik kijk graag naar VT Wonen weer verliefd op je huis. Ook al zou ik niet graag zien dat ze mijn huis even zouden restylen. Dat doe ik liever zelf. Meestal neem ik de uitzending op, dan kan ik bij het terugkijken doorspoelen. Ik ben vooral geïnteresseerd in het resultaat. Vaak hebben de stellen uiteenlopende smaken en daarom lukt het inrichten niet. Met -zoals ze in het voorfilmpje zeggen-  'als resultaat een laf compromis'. De stylist neemt het interieur in ogenschouw, de deelnemers maken een moodboard, in een woonwinkel mag het stel zijn eigen toonkamer inrichten en dan bedenkt de stylist een gedurfde combi voor het huis. En die stijl krijgt dan een nieuwe -bij voorkeur Engelse- naam. Bijvoorbeeld Ibiza meets fluffy industrial, of Urban jungle retro love of Pastel classic meets hotel chic. Zoiets. 

In het Engels

"Mijn stijl is Scandinetno", zeg ik tegen E . "Wel jammer dat het niet in het Engels is", zegt hij. En ook vindt hij dat het de lading niet dekt. Ik hou namelijk ook van groen in huis. En al die juweeltjes die ik uit de kringloop het huis insleep, dat is natuurlijk ook niet echt Scandi. Wel etno en nog vaker retro. "Dan noem ik het Green & graphic Scandinetno met een retrotwist" zeg ik. Beter. 

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.

Beestachtig

Vandaag werk ik thuis. Als ik beneden kom, is E. bezig met koken. Ik loop direct door en trek mijn turnbroek aan. Vanavond wordt er gesport en dan ben ik er alvast klaar voor. 

Olympisch niveau

Vervolgens pak ik onze eersteklas vliegenmepper. Het mepgedeelte is van leer en dat kletst lekker. De vliegen cirkelen speels door de kamer. Ze zijn zich nog niet bewust van het dreigende gevaar. Ik beweeg me doelbewust op blote voeten door het huis. Pets en raak. Nog een keer pets en weer raak. "Waar zijn ze nou allemaal gebleven?" vraag ik aan E. En dan zie ik er nog eentje. Pets en nog eens raak. 3 uit 3. 'Olympisch niveau', zegt E. geïnspireerd door mijn sporttenue. Tevreden over mijn score ga ik nog even zitten voor het eten en het sporten. 

Jeugdtrauma 

Ooit was ik fijngevoeliger. Toen ik nog een meisje was redde ik eens een vlieg uit het water. Ik had 'm zorgvuldig op een zonnige plek in de vensterbank gezet om te drogen. Van dichtbij zag ik hoe het beestje de vleugels zorgvuldig vouwde en streek. Het was prachtig. En toen hij bijna droog was, kwam de buurvrouw langs. "Kiek n mug", zei ze en met een ferme zwaai sloeg ze de vlieg dood.  

Het is beestachtig.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.

Super!

 "Ik ben trots moeke", zeg ik tegen mijn moeder. Daar zijn heel veel redenen voor. Onze zoon vindt haar standbeeldwaardig. Hij heeft daar een stapel argumenten voor. Ik onderschrijf ze allemaal. Hij heeft  ook al een goede plek voor het standbeeld: de jeu de boules baan in het dorp. Een klein standbeeldje wordt het dus niet als het aan hem ligt. En ook gisteren was er weer volop aanleiding om trots op haar te zijn.

Een primeur 

Op mijn vrije woensdagmiddag rij ik naar mijn geboortedorp. Het is druk op de oprit. Mijn moeder heeft even op de achterkleinkinderen gepast en mijn zus haalt ze net weer op. Naast mijn moeder op de bank ligt een envelop met een paarse strook met Incasso erop. Ik krijg ze ook wel eens: een verkeersboete. Ze had iets te hard gereden en krijgt daarvoor een boete van €48,-. Een primeur op haar 87-ste.

Zware tijden

Over het algemeen lijdt de doorstroming van het verkeer ernstig onder de vergrijzing. Het zijn zware tijden voor mensen met een pittige rijstijl. Het wegennet wordt gedomineerd door 30 en 50 kilometerzones. En mag je dan een keer 80 kilometer rijden, dan zul je net zien dat je achter iemand rijdt die denkt dat ie zich nog steeds in de 50 kilometerzone bevindt. 

Maar mijn moeder hoort daar dus niet bij. Ze heeft de boete om het te bewijzen. Super.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.

Hoera, een meisje!

Aan het eind van zijn leven vertelt mijn vader het nog een keer: hij is blij met zijn dochters. Hij kwam wat moeilijk uit zijn woorden, maar ik begreep het direct. Ik had het namelijk al ontelbare malen gehoord en mijn hele leven gevoeld. Mijn vader kreeg drie dochters. Er werd hem dan ook vaak gevraagd of hij niet liever ook een zoon had gehad. Nee, dat was niet het geval. NOOIT, verzekerde hij me voor de laatste maal. Wij hebben ons kunnen ontwikkelen zoals we wilden - in vrijheid, aangemoedigd door onze ouders, in een land waar vrouwen en mannen gelijkwaardig zijn.

2 x zoveel rechten

Hoe anders is dat in andere delen van de wereld. Deze week kijk ik naar Onze man bij de Taliban op NPO start. In Afghanistan worden vrouwen onder het Talibanbewind als het ware uitgeveegd. Teruggedrongen binnen de vier muren van het huis, geweerd van opleidingen. Ze mogen niet zonder begeleiding van een man over straat en hebben helemaal geen stem. Letterlijk en figuurlijk onzichtbaar in de samenleving. "Mannen hebben twee keer zoveel rechten als een vrouw in de sharia", vertelt een Taliban, een kenner van de sharia. Waarom? "Zo is het nou eenmaal". Dat je dan beter als jongen kunt worden geboren, geeft hij grif toe. Maar het is zoals het is. Geen discussie en voor vrouwen geen licht aan het einde van de tunnel. "Als dit een aantal jaren duurt, zullen jonge mannen niet anders weten dan dat het zo hoort", aldus een activiste. "Die hebben dan geen ander voorbeeld meer." Het is een schrikbeeld. "Afghanistan is de hel op aarde voor vrouwen" zegt een voormalige mannelijke rechter die de toekomst van zijn dochtertje somber inziet. Voormalig, want er is geen grondwet meer in Afghanistan. De sharia regeert. 

Een jonge geschiedenis

Het is een indrukwekkend portret met veel oog en oor voor de verschillende kanten van een verhaal. Thomas Erdbrink stelt eerlijke open vragen die mij aan het denken zetten. Er is veel waar ik me over verwonder. De inperking van vrijheid van vrouwen raakt me. Je ziet het op veel plekken in de wereld: ook in het westen. Er wordt gemorreld aan het (zelfbeschikkings)recht van vrouwen. Sommige van die rechten zijn ook hier nog helemaal niet zo oud. Baas in eigen buik dateert pas uit de jaren 60. Dat was een tijd dat trouwen voor vrouwen nog gelijk stond aan je ontslag krijgen. Ook stond nog in de trouwgelofte dat de vrouw aan de man onderdanig moest zijn. En in ons land hebben vrouwen nog maar ruim honderd jaar stemrecht. Het is goed om je te realiseren dat iets wat we nu heel gewoon vinden ook hier nog een jonge geschiedenis heeft.

Waarom toch dat wegpoetsen van vrouwen uit de samenleving, vraagt Thomas Erdbrink zich af. "Ze weten dat we sterk zijn", zegt een van de jonge vrouwen uit een groep die met gevaar voor eigen leven naar een illegale school gaat. "Daarom zijn ze bang voor ons." 

Mijn vader was niet bang voor een sterke vrouw. Hij is er met eentje getrouwd en mijn moeder en hij hebben er alles aan gedaan om van hun dochters ook sterke zelfredzame vrouwen te maken. Ik prijs me gelukkig dat mijn wieg in dit land en dit ouderlijk huis stond. 

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.

58 jaar te laat

"In dit soort situaties neemt de familie het niet zo nauw met de regels". De uitvaartverzorger doelt op de coronaregels. Hij heeft gelijk. Bij het afscheid van het leven is nabijheid het allerbelangrijkst. Mijn zusje en ik krijgen dan ook corona. De uitvaartverzorger liep het zo al drie keer op. Bij mij zijn de klachten zeer mild. Een beetje verkouden. Na een dag of twee verdwijnen ook de verkoudheidsklachten. Zo gaat dat, denk ik dan nog. Ik ben gevaccineerd, geboosterd en al eens besmet. 

We zijn tot op het laatst dichtbij mijn lieve vader. We doen er alles aan om hem een mooi afscheid te geven. We kijken er moe maar voldaan op terug. De corona ben ik dan al bijna vergeten.

 

Emotionele achtbaan

Twee weken na de postieve test zit ik bij de huisarts. Mijn aanvankelijke vermoeidheid schrijf ik toe aan de emotionele achtbaan die de afgelopen periode was. Als ik benauwd word, vermoed ik dat er toch meer aan de hand is. "Het is berucht bij corona. Ook bij zeer milde klachten kan dit erachter vandaan komen", zegt hij. Ik heb een virale longontsteking.

Dat wil ik ook

Ooit was het een vurige wens van me om een longontsteking te hebben. Mijn moeder vertelt graag dat ze mij als 4-jarige bovenop een stoel voor een open raam aantrof. Met de borst vooruit stond ik er wind te vangen. "Wat dust?" vroeg mijn moeder. "Ik wil ook longoetsteken", zei ik. Ik bleek jaloers te zijn op een ziek jongetje in de klas. Hij had een longontsteking. Om hem op te peppen moesten we allemaal een tekening voor hem maken. De juf zou ze gaan brengen. Heel leuk. Zo leuk, dat ik ook wel een longontsteking wilde.

Het komt dus eigenlijk 58 jaar te laat. 

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.

Een goede naam

We beginnen het nieuwe jaar goed. De eerste aquajogles van het jaar zijn we met z'n achten. Als het even meezit, aquajog ik twee keer in de week. Maar het zit ook wel eens niet mee. Eerder kwam ik vaak op het laatste moment binnen. Maar tegenwoordig ben ik meestal iets vroeger. Ik weet ook niet wat me bezielt. In ieder geval: we maken een praatje voorafgaand aan het joggen. 

50%

'Wie is nou die andere Jannie?', vraagt een van de medejogsters. Ze weet dat ik Jannie ben, maar in de app waarin we afstemmen of we met genoeg mensen zijn om de les door te laten gaan, is nog een Jannie opgedoken. 'Dat ben ik', zegt een medejogster. 'Ik heet ook Jannie' zegt een nieuwe jogster. We staan er met z'n zessen. Met 50% Jannies dus. 

Prima

'Ik vind het een vreselijke naam' zegt medejogster. Ze is naar haar opa Jan vernoemd. 'Een nicht van mij heet Janet. Ik had liever Janet geheten.' 'Ik ben naar mijn oma Jantje vernoemd', zegt de nieuwe jogster. 'Ze noemden me eerst ook Jantje. Ik heb er later Jannie van gemaakt. Ik had het direct goed moeten doen en mezelf Joke moeten noemen.' Ik ben ook naar mijn oma Jantje vernoemd en ik heb ook een nichtje dat Janet heet. Ik ben nooit ontevreden met mijn naam geweest. 'Ik vind het een prima naam.' zeg ik. 'Ik ben het ook gewoon: Jannie.'

Generaties

Namen verraden in welke generatie je thuishoort. Of je nou wel of niet vernoemd bent. Ik ken best wel een aantal Jannies. Op de lagere school zat ik met een Jannie in de klas. En op het werk ken ik ook een Jannie. 'Hoi Jannie met Jannie' is dan de vaste telefonische begroeting. Twee neven van me zijn met een Jannie getrouwd. 

Met betekenis

Jannie staat in een lijstje met 203 ouderwetse meisjesnamen- van Aagje tot Yvonne. Mijn tweede voornaam Henriëtte staat er ook in. Mijn naam is dus een 100% ouderwetse combinatie. Maar ook als ik in 2023 zou zijn geboren, zouden mijn ouders vast niet voor het eigentijdse Olivia Sophie hebben gekozen. Het was vast weer Jannie Henriëtte geworden, naar mijn oma en overgrootmoeder. Dat geeft mijn naam betekenis.

De illustraties op mijn blog zijn afkomstig van Boomerang Cards. Hier vind je deze.