Een gelopen race

Mijn instincten laten me dus toch niet in de steek: Henrieke ziet Bert echt wel zitten. Ik neem alles terug wat ik een aantal dagen geleden schreef in Jaaaaa, jaaaaa. Het was gewoon een staaltje manipulatie van de bovenste plank van de redactie van Boer zoekt vrouw die met een misleidende cliffhanger ons trouwe fans op het verkeerde been wilde zetten. Bert is niet vertrokken, ondanks zijn aanbod om het Henrieke gemakkelijk te maken. Hij is niet vertrokken, omdat Henrieke hem wel ziet zitten. Ik zeg: het is een  gelopen race. Het eerste setje is een feit. Rick Jan loopt er voor spek en bonen bij.

Dierendag en burenplicht

Ik ben alweer met vooruitwerkende kracht goed bezig geweest voor dierendag. En in het kader van de burenplicht natuurlijk. Even verderop komen namelijk nieuwe mensen wonen. We hadden ze nog niet gesignaleerd, maar vanmiddag belt de nieuwe buurvrouw bij ons aan de deur. Wat blijkt? Samen met haar man, een vriend en hun honden zijn ze hier aan de wandel geweest. En tijdens die wandeling zijn ze met z'n allen door een wespennest gewandeld. Met als gevolg talloze wespensteken voor mens en dier.

De nieuwe buurvrouw heeft zelf ook een flink aantal steken, maar daar is ze niet zo van onder de indruk. Ze is overstuur omdat haar hond apatisch is en niet meer wil gaan staan. Ze hebben zoveel wespen uit zijn vacht geborsteld, dat ze vreest voor het ergste. Ze komen uit het zuiden van het land en hebben dus geen idee waar ze hier een dierenarts kunnen vinden. Ze heeft al bij verschillende huizen aangebeld, maar wij zijn de eersten die de deur opendoen. We nodigen haar uit om binnen te komen en zoeken het adres van de dichtstbijzijnde dierenarts. Die bellen we, maar dan blijkt dat die geen dienst heeft dit weekend. Daarvoor moeten ze naar Zuidlaren. En tja, ze weten natuurlijk ook niet hoe ze in Zuidlaren moeten komen.

Dat weet ik natuurlijk maar al te goed; ik rij er immers dagelijks heen om naar mijn werk te gaan. Onze dochters printen snel uit waar de dierenarts woont en samen met de buurvrouw en haar vriend en twee honden rijd ik naar Zuidlaren. Gelukkig valt het allemaal mee. De hond is alleen enigszins verdoofd door zoveel steken, maar gaat het wel redden. En de nieuwe buurvrouw is weer gerustgesteld.

Drie gelukkige vrouwen

Het is een belachelijke reclame, daar is geen twijfel over mogelijk. Ik heb het over de reclame van Zalando, waarin schoenen worden bezorgd op een nudistencamping. Maar er zit wel een kern van waarheid in: vrouwen worden heel gelukkig van nieuwe schoenen. Vandaag hebben we onszelf weer heel gelukkig gemaakt. De oudste en ik gingen samen met mijn zus en haar dochter op schoenenjacht in Duitsland. Nadat onze volledige collectie in vlammen opging, kunnen we ons helemaal uitleven op een nieuwe collectie. Niet dat dat zo eenvoudig is. Comfortabele, ingelopen schoenen zijn nou eenmaal een groot goed. Eerst leek het voor mij niet te gaan lukken, maar uiteindelijk verliet ik het schoenenwalhalla met een paar lange en een paar halflange laarzen. Mede dankzij het volhardend zoeken van mijn zus. De oudste kocht ook een paar halflange laarzen. 

De jongste was deze week in Wenen, dus zij ging niet mee. Ze kwam vanavond pas weer terug. Maar begin deze week werd er voor haar al een grote doos bezorgd. Niet van Zalando, maar van Schuurmans Schoenen. De door haar zo felbegeerde lange Mustanglaarzen waren in de filialen in de omgeving niet meer in haar maat voorradig. Internet bracht uitkomst. Halverwege de week sms'te ze al: zijn mijn laarzen al binnen? Voor ze vertrok had ze me bezworen de doos niet te openen. Dat wilde ze graag zelf doen. Vanavond was het na haar aankomst een van de eerste dingen die ze deed. En ook haar laarzen waren helemaal goed.

Dus nou zitten we hier: drie gelukkige vrouwen.

Jaaaaa, jaaaaa

In een vlaag van verstandsverbijstering ben ik bij de vorige reeks fan geworden van Boer zoekt vrouw. Als fan werd er in vooruitblikkende filmpjes voor mij dan al halverwege de week een tipje van de sluier gelicht. Destijds maakte ik daar ook gebruik van, maar inmiddels ben ik mijn wachtwoord natuurlijk allang vergeten. Maar ik krijg nog wel steeds nieuwsflitsen van Boer zoekt vrouw. Die heb ik in de periode dat er geen afleveringen waren zo'n beetje genegeerd. Maar nu de afleveringen weer zijn begonnen, is mijn interesse gewekt.

Al moet ik eerlijk zeggen dat ik het wel een beetje kwijt ben. Ik vind de boeren ook minder leuk. Bij de vorige reeks kon ik goed voorspellen wie er zouden worden gekozen en wie er verder zouden gaan. Maar deze keer laten mijn koppelcapaciteiten me behoorlijk in de steek.

Want wie had ik aan Henrieke gekoppeld? Bert, de veearts, leek mij de ideale partner. Maar laat ik nu net een nieuwsbrief krijgen met een koppeling naar een filmpje waarin Bert haar verzoekt om hem bij het keuzemoment weg te sturen!?! En dan komt hij met een lullig tekstje als "Het gaat niet om jou, maar om de hele situatie." Jaaaa, jaaaa, zeg ik dan als rechtgeaarde Groningse.

Kijk zelf maar. http://boerzoektvrouw.kro.nl/seizoenen/2012/afleveringen/30-09-2012.

De geschiedenis van mijn mond

Vandaag had ik een afspraak bij de tandarts. Een van mijn gouden kronen was na meer dan 30 jaar intensief gebruik tot op de draad versleten. Herstellen was niet meer mogelijk, dus de enige oplossing was een nieuwe laten aanmeten. Vandaag was het zover. Het kroonloze stompje dat nu al geruime tijd in mijn mond staat, werd deels verwijderd en geprepareerd. Over twee weken wordt de kroon geplaatst.

Dertig jaar geleden werden mijn kronen onverdoofd geplaatst. Dat leek de tandarts en de assistente nu niet verstandig. Er zou namelijk ruim anderhalf uur geboord, geschaafd en gebrand (tandvlees) worden. Dus kreeg ik een verdoving. En wat voor een: tot halverwege de middag was het rechterdeel van mijn gezicht totaal gevoelloos.

Het is druk bij de tandarts als gevolg van een aantal spoedgevallen. Dus behandelt de tandarts snel nog een andere patiënt terwijl het bitje met rubber in mijn mond ligt te drogen. Na het bitje onder, volgt het bitje boven. Een bit afgestreken met blauw rubber wordt terwijl ik achterover lig tegen mijn gehemelte gedrukt, met een spontane kotsreactie tot gevolg. Het kotsbakje blijft gelukkig leeg. De assistente drukt mijn willoze mond in alle gewenste hoeken. "Toen ik deze kronen kreeg, werd ik niet verdoofd", vertel ik later. "Ik herinner me nog dat de tandarts een minicirkelzaagje gebruikte", ga ik door. De assistente kijkt me ongelovig aan. "Ja die gebruikten ze vroeger om gouden kronen te slijpen", zegt de tandarts. "Levensgevaarlijk. Volgens mij heb ik er nog een liggen." Niet dat hij ze zelf ooit gebruikt heeft, benadrukt hij nog.  Ondertussen wordt de kleur van mijn tanden bepaald naar aanleiding van een staaltje, want goud wordt het niet weer. Bij mij moet het een mixje van C3 en C3A worden. Het zegt me niets. "Je mond vormt een mooi staaltje van tandheelkundige geschiedenis", zegt de tandarts terwijl hij een laatste tevreden blik op zijn werk werpt. Het is een twijfelachtige eer.

Meer WIM

Ik was nooit een krampachtig type, maar de brand heeft mij nog meer ontspannen gemaakt. Misschien is dat ook wel logisch. Als je zoiets hebt meegemaakt, dan relativeert dat behoorlijk. Zo kocht ik direct na de brand een horloge, want een dag zonder horloge? Dat was voor mij ondenkbaar. Ik draag 'm nu maar zelden. Op de een of andere manier doet het er niet meer zoveel toe.

Vrijdagavond nam ik het blad Flow mee van de bieb. Simplify your life - Feel connected - Live mindfully - Spoil yourself, staat er bovenaan het blad. En daar gaat het dus ook over. Zweverig? Zo nu en dan wel een beetje, maar er staat toch ook heel veel lezenswaardig in. Zo las ik een interview met Willeke van Ammelrooy. Zij maakte het een en ander mee en liet zich bijstaan door een mental coach om haar door die moeilijke periode heen te helpen. In haar geval was het Frits Löhnen en de bewuste methode heet WIM. Met WIM stel je jezelf drie vragen: Wat is er aan de hand? Is dat zo belangrijk? Maak je niet druk! Willeke leeft ernaar en voor haar werkt het ontspannend. En inderdaad: heel veel is niet zo belangrijk, dus daar hoef je je dan ook niet druk over te maken. Ik ben ervoor: meer WIM.

(Maar even niets zeggen over Haren dacht ik zo).

Een ballenknijper met een bouwvakkersspleet

Trimzwemmers dragen ballenknijpers. Dat viel me gisteravond ineens op. Voor onze aquajogles is er namelijk trimzwemmen. Wellicht dragen ze een ballenknijper omdat die zoveel gestroomlijnder is dan shorts. Mijn mannen dragen shorts. Dat is geen toeval, dat is een bewuste keuze. Echte kerels dragen namelijk geen ballenknijpers, aldus de mannen hier in huis. Echte kerels dragen zwemshorts. Dat betekent dat ze in Frankrijk uit het zwembad geweerd worden. Maar goed, echte kerels zwemmen natuurlijk ook in zee, niet in het zwembad.

Nou is een ballenknijper op zich een weinig verhullend stukje textiel. En er zijn maar weinig mannen die daar van opknappen. Dat geldt ook voor de trimzwemmers. Een van de trimzwemmers trekt mijn aandacht in het bijzonder. Zijn ballenknijper verhult namelijk wel heel erg weinig. Aan de achterkant laat hij een bouwvakkersspleet zien. Eerst denk ik nog dat het broekje een beetje is afgezakt, maar later begrijp ik dat dit de gebruikelijke broekhoogte is. Ik neem mijn tijd voor observatie. En dan zie ik aan zijn manier van bewegen dat hij zich zeer comfortabel voelt bij het tonen van zijn bilspleet. Ik vermoed dat hij de enige is die zich comfortabel voelt, want de aanblik geeft mij een ongemakkelijk gevoel -en ik voel me niet snel ongemakkelijk. Al sjokkend vraag ik me af wat zo'n man bezielt.

Ooit droeg E. wel een ballenknijper, toen iedereen dat nog deed. En -zonder overdrijven- als iemand het kon hebben, was hij het wel. Daar had ik ook bewijs van, want natuurlijk had ik dat op de gevoelige plaat vastgelegd. Maar helaas zijn die prachtige opnamen ook verloren gegaan in de brand. Ik kan het dus niet meer aan mijn nageslacht laten zien. Maar gelukkig staat het mij nog op het netvlies gebrand.

Het begin is er

Na vier maanden wachten is het nu eindelijke zover: de eerste activiteiten voor de wederopbouw zijn gestart. Vanmorgen hebben E. en ik bouwoverleg bij de aannemer. We willen een aantal zaken veranderen en het is goed om dat tijdig aan te geven. Zo willen we bijvoorbeeld twee deuren schrappen uit de keuken om meer ruimte over te houden voor een keuken naar onze smaak. En een het ronde gietijzeren raampje dat uit de gesloopte schuur is gekomen, willen we op die plek inmetselen. In eerste instantie wilde ik er zelfs drie inmetselen, maar daar was volgens E. helemaal geen ruimte voor. En E. heeft natuurlijk gelijk. (Hoe irritant is dat!)

Onze veranderwensen kunnen allemaal mee worden genomen. Na het bouwoverleg rijden we langs ons perceel. Maandenlang gebeurde er niets, waren we in afwachting van de gemeente, maar nu is het dan zover. Het perceel wordt bouwrijp gemaakt. En het ziet er direct al anders uit. Ik ben opgetogen!

De Man Rijdt

Emancipatie is mooi, maar je moet het niet overdrijven en alles ter discussie stellen. Het is ook wel fijn om op sommige punten een vaste taakverdeling te hebben. Dat bespaart je een hoop overleg en geouwehoer. Zo zeg ik altijd als E. en ik samen in de auto stappen: De Man Rijdt. Ik rij doorgaans in onze auto, die ik ook heel graag 'mijn auto' noem. Maar als we samen rijden, dan Rijdt De Man. Ik zit er dan graag een beetje naast te kijken. E. zit er ook graag naast te kijken. Om discussies te voorkomen zeg ik dan dus altijd: De Man Rijdt. Tenzij De Man gedronken heeft natuurlijk, want dan rijdt de vrouw.

Toen E. en ik nog in de stad woonden, knipte ik de heg voor ons huis altijd. E. had en heeft niet veel oog voor dat soort zaken. De oude buurman boven ons vond dat maar een rare zaak, zo vertelde hij eens aan mijn vader. Zijn visie was: De Man Knipt De Heg. En bij ons deed de vrouw dat. Gelukkig maar, want ooit knipte E. de heg bij ons oude huis grondig en met groot materiaal: het leek net alsof er een vrachtwagen achteruit ingeparkeerd had. Toen wist ik weer waarom de man bij ons de heg nooit knipt.

Deze twee voorbeelden maken al duidelijk dat onze taakverdeling niet per definitie traditioneel is. Ook niet alles is vast verdeeld, maar wel een aantal zaken. Vuilnis buiten zetten? De Man. Wassen en strijken? De vrouw. Schoonmaken? De man neemt het gemotoriseerde deel voor zijn rekening (stofzuigen) en de vrouw het handmatige deel (poetsen en dweilen). Het koken is een onderhandelingspunt bij ons: dan weer kookt de man en dan weer de vrouw.

Nachtbrakers

Vanaf onze zolderverdieping kunnen we de hele wijk overzien. E. en ik staan er graag even om buurtobservaties te doen. Een aantal weken geleden stond E. 's avonds over de wijk uit te kijken. "Ja hoor, het is weer gelukt", zegt hij. "We zijn de laatsten die naar bed gaan". Al die blokken gehuld in duisternis. Het liep tegen enen. Maar zo laat hoeft het niet eens te zijn. Ik ging gisteren om even na elven naar boven om de was te sorteren -onze zolderverdieping is een combinatie van slaapkamer en wasserette- en ook toen al waren er nog maar een paar verlichte raampjes in de hele wijk. 's Morgens  herhalen we het ritueel. Voor ik naar beneden ga kijk ik vaak eerst door het dakraam uit over de wijk. En dan is het nog verdacht rustig, maar er branden meer lichten dan 's avonds.

In ons eigen huis waren we ook altijd laat, maar toen hadden we geen hele wijk om onszelf mee te vergelijken. Nou dat wel zo is kan ik dus met enige onderbouwing zeggen: wij zijn nachtbrakers. Echte nachtbrakers, altijd bezig om de dag te rekken, omdat we gewoon niet willen dat de dag al voorbij is.

Verbouwd

Vorige week zag ik op enig moment het programma van Hanneke Groenteman voorbij komen. Het is dat programma waar een bekende Nederlander door drie kunstenaars wordt geschilderd- en dan mag de bekende Nederlander er eentje uitkiezen. Leuk programma, maar daar gaat het me nu even niet om. Het gaat om Hanneke Groenteman. Of nog preciezer: de metamorfose die Hanneke Groenteman heeft ondergaan. Ik vond Hanneke Groenteman altijd een mooie vrouw. Maar daar dacht Hanneke zelf anders over: ze vond zichzelf haar hele leven al te dik. En daar leed ze onder. Dus nam ze een maagbandje. En toen kon Hanneke niet meer doorzakken bij Jamin. Nu is ze een schim van zichzelf, maar ze is er zelf gelukkiger mee. En dat is mooi natuurlijk, daar gaat het om. Persoonlijk vind ik niet dat Hanneke er mooier van is geworden, maar het blijft een leuke vrouw.

Een aantal weken geleden kwam ik al surfend op het internet terecht bij Jennifer Grey, oftewel Baby uit Dirty Dancing. Ik zocht een filmpje bij een stukje dat ik schreef. En toevalligerwijs was daar ook een filmpje van Jennifer Grey anno nu. Ik kijken en kijken, maar ik herkende Baby er helemaal niet meer van! Aan de stem herkende ik haar nog een beetje, maar haar uiterlijk was onherkenbaar. Er was maar een mogelijke verklaring: Baby heeft zich laten verbouwen. En na enig speurwerk kwam ik erachter: ze heeft een nosejob laten doen! Vrij dramatisch zelfs, want door haar nosejob heeft Jennifer zich van haar meest karakteristieke gelaatstrek ontdaan. Ze is een 13-in-een-dozijn-vrouw geworden. Dat heeft grote gevolgen voor haar carrière gehad.

In beide gevallen was ik geschokt. Niet dat ik op zich tegen plastische chirurgie ben, maar meer door wat erachter zit: dat naar mijn idee mooie karakteristieke vrouwen zo ontevreden met zichzelf zijn dat ze zulke drastische maatregelen nemen. Hoe kan zoiets?

Rebuy of herkoop

Vanmiddag komt er een man met een pakje onze oprit oplopen. Het is geen ongewoon gezicht: we hebben het internetwinkelen namelijk ontdekt. Als shoppen een dagelijkse bezigheid wordt, blijkt dat een uitkomst. "Er komt een man met een pakje met een boek erin aanlopen. Voor jou?", vraag ik aan E. Ik heb niets besteld. Het is inderdaad voor E. "Het is mijn eerste rebuy", zegt E. als hij met het boek binnen komt lopen. Hij kocht op Marktplaats een tweedehands calligrafieboek uit zijn eigen voorbrandse collectie.

Ik heb al een aantal herkopen gedaan. Ik kocht eerder al een paar exact dezelfde voorbrandse schoenen. Ik hoefde namelijk geen andere. En nog een paar dat alleen een andere kleur had. Dus dat gaat voor mij ook door als herkoop. En mijn draadballetjesketting natuurlijk: ook een 100% rebuy.

Er zijn mensen die denken dat het leuk is als je alles opnieuw moet kopen. "Ook leuk toch", zegt de keukenverkoper. "Je hebt straks wel alles nieuw. Je moet het ook een beetje van de positieve kant bekijken." Dat laatste is op zich niet verstandig: wij maken zelf wel uit van welke kant we zaken willen bekijken. Doorgaans bekijken we het zeker van de positieve kant, maar daarom is al dat kopen nog niet leuk. Leuk is als je een bedrag krijgt, waarvoor je mag kiezen wat je verandert, niet als je noodgedwongen alles opnieuw moet doen. Sommige dingen vonden we namelijk perfect zoals we ze hadden. En als je dan de kans krijgt, dan doe je het: rebuy.

De teller staat op vier.

Een stok in de rivier

E. zegt het met enige regelmaat: "Ik ben een stok in de rivier." Volgens E. is het een Fins spreekwoord, maar op het internet vind ik er niets over. Het enige wat ik vind is een meditatievisualisatie, waarbij de stok in de rivier staat. Maar dat is helemaal niet wat E. bedoelt: hij is een drijvende stok, die meedrijft op de gebeurtenissen in het leven. Het is een beeld dat E. graag schetst.

E. gebruikt de uitspraak vaak om het contrast met mij aan te geven. Volgens E. ben ik namelijk een gedreven mens; ik zorg vaak voor de stroming. En in zekere zin klopt dat ook wel. Ik word niet zozeer gedreven door idealen of principes, door aanzien of carrière, maar door de behoefte om de kwaliteit van ons leven te verbeteren. Zelf verwoord ik dat vaak als 'vooruit komen in de wereld'. Bij ons oude huis zat dat 'm vaak in het klussen in en om huis, maar ook bijvoorbeeld in het maken van citytrips, of in interieurzaken. Een kubus met vakjes om de rondslingerende flessen op te bergen bijvoorbeeld, dat is nog eens vooruit komen in de wereld! Wat een bijdrage aan onze kwaliteit van leven!  Om kwaliteit van leven toe te voegen, stel ik mezelf vaak doelen, zo kom je stap voor stap vooruit in de wereld. Het halen van die doelen geeft me een geweldig gevoel, dan ben ik vaak erg tevreden over mezelf.

Na de brand is alles in een stroomversnelling terecht gekomen. Dus is het extra hard werken om weer vooruit te komen. Vandaag gingen we dan ook alweer op keukenjacht. En die verliep vandaag bijzonder harmonieus. De stok dreef mooi met de stroming mee. Maar het gebeurt ook regelmatig dat de stok net even dwars ligt. 

Het laatste wagonnetje

Vanmiddag heb ik een afspraak met een collega in het verpleeghuis. In de hal wacht ik tot ze me komt halen. Dat is geen straf, want er gebeurt van alles. Ik neem plaats op het ronde bankje bij de boom. Het lijkt een beetje op een binnentuin. Het pleintje is omringd door een winkeltje, een café, een kapper en een gemeenschapsruimte. Twee dochters wandelen met hun moeder rustig naar binnen. Moeder loopt in het midden. Ze praten zachtjes met elkaar. Het is een harmonieus beeld, terwijl de omstandigheden toch beslist niet gemakkelijk zullen zijn. Een mevrouw loopt druk heen en weer. Twee mannen rollen een plateau over de gang. Ze hebben net werkzaamheden verricht. "Ja jongens, gaan jullie dat maar doen, dan ga ik ... verzorgen." De naam van degene die verzorgd moet worden versta ik niet. Ze is heel bezig en komt zich verschillende malen melden op het pleintje.

Rust

Anderen nemen naast mij plaats en zien het allemaal rustig aan. Verderop in de gang komt een oude stijlvolle dame in een vrolijk gebloemd colbert en met een zonnebril op, rustig aanschuiven. Aan haar rollator hangen kleurige tassen die goed passen bij haar kleurige colbert. Het is een rustige wereld, waar tijd geen rol meer speelt. Alleen medewerkers lopen met versnelde tred. 

Leger

De ouderen hebben geen haast. En waarom zouden ze ook? Alle bewoners bevinden zich -zoals mijn vader het altijd zegt- in het laatste wagonnetje. Haasten is nergens meer voor nodig. Daar ben ik me terdege van bewust, maar het wordt nog weer eens onderstreept als twee medewerkers van een begrafenisonderneming een vurenhouten kist naar binnen rollen. Ze melden zich bij de balie en rollen de kist vervolgens de gang in. Niemand kijkt er raar van op. Zo gaat dat als je in het laatste wagonnetje zit. Vandaag is die weer iets leger geworden. 

Twee eksters brengen geluk

Eksters vormen een paar voor het leven

Dit huis staat misschien een kilometer van ons oude huis. Toch is alles hier anders: zelfs de fauna. Zo zag ik hier in de afgelopen dagen al een aantal malen een ekster hippen in onze pas uitgerolde grasmat. Bij ons oude huis nestelde een scholekster, er zaten kraaien, houtduiven en verschillende kleine zangvogeltjes. Die zie ik hier dan weer niet.

Vanmiddag zat ik in de tuin achter het huis te lezen. Op een gegeven moment word ik afgeleid door het gekras van een ekster. En dan wordt het krassen beantwoord. Het is een eksterpaar. Ze zitten in de boom naast me te kletsen. Ik kan het niet anders omschrijven: ze zijn met elkaar in gesprek. Het klinkt als het gesprek van een stel dat al heel lang bij elkaar is en zich gemakkelijk bij elkaar voelt. Op de een of andere manier wekt het mijn sympathie. En dat is nog nooit eerder voorgekomen met eksters.

Zou het inderdaad een stel zijn? Ik zoek even op internet of eksters paren vormen voor het leven. En dat blijkt inderdaad zo te zijn. "Eksters vormen levenslange broedparen, net als de kauw, en ze vormen met de uitgevlogen jongen nog een tijd een gezin, maar ze leven 's zomers niet in groepen zoals de kauw vaak doet. Eksters worden van oudsher al beschouwd als ongeluksvogels, verkondigers van dood en rampzaligheid." Nou, dat is lekker. Gelukkig ben ik niet bijgelovig. "Volgens het volksgeloof kunnen eksters het lot voorspellen. Zo zouden ze een naderende oorlog voorspellen wanneer ze zich in grote aantallen verzamelen en luidruchtiger dan gewoonlijk zijn. Ook het weer zou slechter worden wanneer een ekster luidruchtiger is dan anders." Gelukkig, luidruchtig waren ze niet, ook al ben ik niet bijgelovig. En dan tot slot nog: "Eén ekster brengt onheil, twee daarentegen geluk." Nou dat zal dan zeker gelden voor zo'n gelukkig stelletje. Ook al ben ik niet bijgelovig: hier ga ik dan toch maar vanuit.

Van olympische klasse

"Als telefoneren een olympische sport was, dan zou niemand een schijn van kans op goud hebben", aldus mijn vader. "Dan zou jullie moeder keer op keer in de prijzen vallen." Nou is telefoneren een duosport; je hebt er namelijk altijd twee personen voor nodig. En ik ben zonder enige twijfel de andere helft van het olympische duo. Deze week hadden we onze sport nog niet beoefend, maar vanavond leek me een uitermate geschikte avond: het Nederlands elftal speelde. En omdat ik vrouw ben, kan ik voetballen kijken prima combineren met telefoneren. Mijn moeder is ook vrouw en voor haar geldt hetzelfde: we zijn niet voor niets van olympische klasse. Af en toe vallen we even stil als het spannend wordt, maar we pakken zonder haperen de draad zo weer op.

In de 67e minuut van de wedstrijd zegt E. als het iets langer stilvalt: "Je gaat nu toch zeker niet inzakken. Jullie hebben de hele wedstrijd nu zitten te telefoneren, ik ga ervan uit dat je 'm volmaakt." Helemaal is dat niet gelukt: na 87 minuten hebben we het gesprek afgebroken. Maar wij hebben dan ook na 45 minuten geen rust gehad; we zijn gewoon doorgegaan. Dus per saldo hebben we zeker twee helften volgemaakt. Na 87 speelminuten zijn we gestopt. Niet omdat we uitgepraat waren, maar omdat we weten wanneer het genoeg is geweest.

En delen maar!

De jongste zit dijenkletsend achter haar laptop. Ze surft op het internet en vindt daar altijd van alles waar ze dikke pret om heeft. "Ha, ha, ha, ha, ha, wat een ontzettend goeie", lacht ze. Direct gevolgd door "En delen maar!" Met een vloeiende beweging wordt de dijenklets een klikbeweging. Ze plaatst het op facebook, waar anderen kunnen meegenieten van deze enorme leuke grap.

Zo gaat dat dus. Een van mijn favoriete bezigheden is dikke pret hebben met mezelf. Maar dat komt in haar niet op. Alles wordt gedeeld in de cyberspace. Ik verwonder me daarover, maar zij vindt het heel gewoon. Dat doet zij niet alleen, legt ze me geduldig uit: "Anderen vinden het ook leuk hoor en daarom delen zij het ook. Dat is de bedoeling van facebook mam." Gauw dit stukje dan maar even delen op facebook.

Op keukenjacht

We waren niet van plan om ooit weer op keukenjacht te gaan. De keuken die we hadden beviel ons uitstekend. Hij was van een goede kwaliteit en neutraal genoeg om er nooit weer flauw van te worden. Natuurlijk had het wel enigszins te lijden gehad van mijn robuuste hantering van dagelijkse dingen. Zo was het draaiplateau voor de pannen enigszins verzakt. Die bleek toch niet bestand te zijn tegen de hoeveelheid pannen die ik er op kwijt wou. Maar goed: een nieuw draaiplateau en klaar ben je weer!

Nu ligt alles even anders. Hetzelfde hoef je niet weer te kiezen: het huis is niet gelijk. Het heeft dus ook geen zin om net te doen alsof dat wel zo is. Toch hou je natuurlijk vast aan de dingen die je goed zijn bevallen. Dat weten we nu in ieder geval. Maar hoe plaatsen we in de nieuwe -toch wel royale- ruimte een keuken? Ik wil vanuit de kamer niet tegen de keuken aankijken, vanuit de hal niet tegen een afzuigkap, ik wil alles het liefst op ooghoogte en zo heb ik nog wel een aantal wensen en eisen. En daardoor ben je dan toch wel beperkt. E. denkt over sommige dingen geheel anders: hij vindt het helemaal geen probleem om vanuit de hal tegen een afzuigkap aan te kijken. En vanmorgen kreeg hij bijval voor dit standpunt van de keukenspecialist.

Na twee weken zelfstudie kwam het er vanmorgen namelijk van: op jacht naar echte keukens. Gisteravond werd ik al gebeld door de eerste keukenspecialist die eens wilde vragen of ze een afspraak voor ons konden boeken in het dichtstbijzijnde filiaal. "Nee, zover hebben we het nog niet", zeg ik. En zover krijgen we het ook niet, want ik wil de regie 100% in eigen handen houden. "Kan ik u dan over twee weken terugbellen?", vraagt ze. "Dat mag u gerust doen, maar daar wordt het helemaal niet anders van", zeg ik. Ze drong niet aan en dat pleitte voor haar. Dus vraag ik: "Waar zit het dichtstbijzijnde filiaal, dan kijken we zelf wel even wanneer we het zover hebben." En zo heeft ze toch nog niet voor niets gebeld, want vanmorgen keken we ook daar even naar een keuken. Een keuken hebben we nog niet, maar wel een richting. Toen we thuiskwamen heb ik eerst gekeken naar de tekening van ons huis: volgens mij moeten we met de muren schuiven.

Touchskype

Sinds onze oudste vorig jaar op kamers ging, skype ik. En dat is ideaal. Je kunt niet alleen met elkaar praten, maar je kunt elkaar nog eens zien ook. Zo kunnen we elkaar direct onze nieuwe aanwinsten laten zien. Vorige week liet ik de oudste ons nieuwe kastje via skype zien.

Meestal skypen we laat op de avond. Geïnspireerd door de ipad ontdekte ik vorige week nog een nieuwe toepassing toen de oudste en ik in gesprek waren. Want wat is er natuurlijker dan te 'touchen' op een 'touchscreen'? Dus ik voeg de daad bij het woord. "Ik aai je nu over je wang", zeg ik tegen de oudste. "Ik kietel onder je kin", zeg ik. "en nu peuter ik in je oor." "Mam, wat ranzig. Hou daarmee op.", zegt ze. Niet dat ze er iets van merkt, maar ik stop toch maar. Wel jammer.

Vierkant achter jou

Ik sta altijd achter mijn zus, wat er ook gebeurt. Dat ventileer ik ruimhartig, zodat daar geen misverstand over bestaat. Als er maar de geringste aanleiding voor is, dan zeg ik: "Ïk sta achter D." Dat is altijd al zo geweest, dus hier in huis is dat helemaal niet raar. Sterker nog, het wordt op grote schaal overgenomen. Ook onze kinderen hebben zo hun loyaliteit. Zo staat onze zoon altijd vierkant achter zijn neef- en achter zijn nicht. Het wordt alleen lastig als er iets is waarbij gekozen moet worden tussen neef en nicht. Maar vooralsnog lijkt het niet veel problemen op te leveren.

Vanavond gaat onze zoon snel languit op de bank liggen als zijn vader de kamer even verlaat. Als hij terugkomt spreekt E. hem aan. En dan ziet de jongste haar kans schoon om haar loyaliteit te ventileren: "Zet hem op pap, ik sta vierkant, rond, ovaal en in iedere denkbare vorm achter jou."

Tomtom is ook wel eens de weg kwijt

Gisteren trouwde collega. Ze deed dat in Friesland, waar ze woont. Met een aantal andere collega's was ik ook van de partij. Boezemvriendin en ik gingen voordat we afreisden eerst samen met andere collega's eten. Boezemvriendin zat achter het stuur. De heenreis bleef de tomtom in de tas, omdat collega haar tomtom had ingesteld. Het was immers nog licht en wij konden zo in de achtervolging. Dat ging prima, een onverwachte afslag buiten beschouwing gelaten.

De locatie van het trouwfeest is behoorlijk afgelegen. Dat heeft natuurlijk voordelen: geluidsoverlast zul je dan niet snel hebben. Maar als je er niet bekend bent, dan is het toch wel even zoeken. Eerst naar de locatie en toen naar de ingang (we hadden de verkeerde). Maar goed: eenmaal binnen kon het niet meer stuk. Voor de gelegenheid hadden we een lied ingestudeerd en dat ging zeer goed. Als een volleerd shantykoor zongen we onze tekst met een geraffineerde melodiecombinatie van "Toen wij uit Rotterdam vertrokken" en 'Lili Marleen'. Daarna gingen de voetjes nog even flink van de vloer.

Aan het eind van de avond stappen boezemvriendin en ik door en door gemarineerd weer in de auto. Boezemvriendin stelt de Tomtom in en dan zijn we klaar voor de reis van ongeveer een uur. Boezemvriendin volgt de aanwijzingen van de vriendelijke meneer van de Tomtom. "Zijn we hier vanavond ook langs gekomen?", vraag ik op een gegeven moment. "Dit lijkt me toch niet goed". De weg gaat over in een pad.Ik krijg een flashback van die keer dat mijn zusjes en ik met mijn moeder naar Spijk zouden gaan om daar in de zee te zwemmen. We eindigden midden in een weiland. Maar goed, dat was natuurlijk ver voor Tomtom. "Hij zegt het", zegt boezemvriendin. Zij twijfelt niet. "we zullen straks wel rechtsaf moeten." Het pad zit vol met kuilen, nu gevuld met grote plassen water; misschien een Romeinse ventweg? Boezemvriendin rijdt vol zelfvertrouwen door. "Volgens mij snijden we een flink stuk af", zegt ze. Dat denk ik ook wel. En inderdaad: even later komen we weer op een verharde weg. En daar zien we twee auto's met collega's voorbij rijden voor we de weg opdraaien. En ja, dan zitten we op de goede weg. Voor de rest van de rit had Tomtom geen Romeinse ventwegen meer op het programma: asfalt met vier banen. Wel zo lekker.